«Τα σινεμά είναι ζωτικό μέρος της αμερικανικής κοινωνικής ζωής. Θα χρειαστούν τη βοήθειά μας».
Ετσι ξεκινάει ο Κρίστοφερ Νόλαν το άρθρο του στη Washington Post, μια έκκληση υποστήριξης των σινεμά που, στα πρώτα βήματα του κοροναϊού, έκλεισαν τις πόρτες τους, αφήνοντας το προσωπικό τους άνεργο και την πορεία τους αβέβαιη. Ο Νόλαν, που βρίσκεται κι ο ίδιος στο ιδιόμορφο limbo που δεν του επιτρέπει να ολοκληρώσει το post production του «Tenet», βρίσκει αφορμή στο συγκεκριμένο για να μιλήσει για το σύνολο του κόσμου μας.
Διαβάστε ακόμη: Cine #MένουμεΣπίτι | Ο Φοίβος Δεληβοριάς προτείνει στο Flix μια ταινία για τις μέρες της καραντίνας
«Οι Κινηματογράφοι B&B στο Μιζούρι δεν είναι απλώς μια οικογενειακή επιχείρηση, αλλά προϊόν οικογενειακής παράδοσης,» γράφει ο Κρίστοφερ Νόλαν. «Το πρώτο "B" αναφέρεται στα Bills Theaters, που ιδρύθηκαν το 1924 στην οδό Ελμερ Μπιλς. Το δεύτερο εκπροσωπεί το Bagby Travelling Picture Show, που ίδρυσε ένας από τους πρώτους ταμείες του Bills. Για γενιές ολόκληρες, αυτές οι δυο οικογένειες έβρισκαν τους φίλους και τους συντρόφους τους στα σινεμά και τα drive-ins τους και, τελικά, συγχωνεύτηκαν το 1980. Για έναν αιώνα, τα B&B έφερναν ταινίες στο κοινό των Μεσοδυτικών Πολιτειών της Αμερικής. Ολο αυτό το διάστημα, η εταιρεία δεν απέλυσε ποτέ ούτε έναν υπάλληλο. Αυτή τη βδομάδα, ωστόσο, τα B&B έκλεισαν 418 σινεμά στη Φλόριντα, την Αϊοβα, το Κάνσας, το Μιζούρι, το Μισισίπι, την Οκλαχόμα, το Τέξας και χρειάστηκε να απολύσουν 2.000 εργαζόμενους.»
Ο Νόλαν, εντοπίζει το άρθρο του στους ανθρώπους που, πραγματικά και πρακτικά, κινούν τη βιομηχανία: «Οταν ο κόσμος σκέφτεται "ταινίες", στο νου του έρχονται οι σταρ, τα στούντιο, η λάμψη. Αλλά η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει να κάνει με όλους: τους ανθρώπους που δουλεύουν στα ταμεία, που λειτουργούν τις μηχανές, που κόβουν τα εισιτήρια, κλείνουν ταινίες, πωλούν διαφήμιση και καθαρίζουν τουαλέτες στα σινεμά της γειτονιάς. Κανονικοί άνθρωποι που, πολλοί, πληρώνονται με την ώρα, ούτε καν με μισθό, βγάζουν τα προς το ζειν λειτουργώντας το πιο προσιτό και δημοκρατικό από τα μέρη συνάντησης της κοινωνίας μας.»
Και καταλήγει τόσο αφοπλιστικά που τα δάκρυα έρχονται σαν τη βροχή του «Inception»: «Αυτή τη στιγμή, ανάμεσα σ' εκείνους που έχουν πληγεί περισσότερο είναι οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις όπως είναι οι κινηματογράφοι, των οποίων όλη η γοητεία βασίζεται στο σπουδαιότερο ένστικτο του ανθρώπου - κι εκείνο που τώρα έχει στραφεί εναντίον μας, πράγμα που κάνει την κατάσταση τόσο δύσκολη: την επιθυμία να βρισκόμαστε μαζί. Ισως κι εσείς, όπως εγώ, νομίζατε ότι πηγαίνατε στο σινεμά για τον surround ήχο, ή τις σοκολάτες, ή το ποπ-κορν και το αναψυκτικό, ή τους σταρ. Αλλά όχι. Βρισκόμασταν εκεί, ο ένας για τον άλλον.»
Αν σας άρεσαν τα παραπάνω αποσπάσματα, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Κρίστοφερ Νόλαν στη Washington Post εδώ.
