Ολα είναι πληθωρικά στη νέα ταινία του Βραζιλιάνου Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου, σε άλλο πλαίσιο αλλά στην ίδια φόρμα με το «Bacurau» που επίσης έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Καννών πριν λίγα χρόνια και με το «Aquarius» ακόμα νωρίτερα.
Ολα είναι «πολύ». Η Βραζιλία του '77 και της χούντας είναι πολύ διεφθαρμένη. Οι μαζικές εξαφανίσεις αντικαθεστωτικών είναι πολύ φρικιαστικές. Το καρναβάλι, στη διάρκεια του οποίου εκτυλίσσεται η ταινία είναι πολύ οργιαστικό. Η υγρασία και η ζέστη είναι πολύ βαριές για το σώμα και το μυαλό. Η κεντρική πλοκή μπολιάζεται, εξαντλητικά, από πολλές υποπλοκές. Τα πρόσωπα είναι πολλά και ανατρέπονται πολύ συχνά. Ο πρωταγωνιστής Βάγκνερ Μούρα είναι πολύ, πολύ σέξι.
Κεντρικός ήρωας ο Μαρσέλο, ένας γοητευτικός, μυστηριώδης και μαζί έξτρα γήινος άντρας, που επιστρέφει, εν καιρώ προετοιμασίας καρναβαλιού, στο χωριό του, αναζητώντας από τη μια καταφύγιο από την αστυνομία, από την άλλη την ευκαιρία για μια νέα ζωή. Αυτό που τελικά θα συναντήσει εκεί, εκτός από τον μικρό, αξιολάτρευτο γιο του (που θέλει εμμονικά, ενώ απαγορεύεται, να δει στο σινεμά του παππού του αυτή τη νέα ταινία, «Τα Σαγόνια του Καρχαρία»), είναι η συνειδητοποίηση ότι η χώρα του είναι τόσο διαβρωμένη που η προσδοκία σωτηρίας πεθαίνει πριν καν γεννηθεί. Παράλληλα ο Μαρσέλο θα βρει στο χωριό ένα πτώμα που σαπίζει στο δρόμο, τις Αρχές που περιμένουν φακελάκια ή άλλη πληρωμή, μια σοφή, ανατρεπτική γιαγιά, μια σέξι οδοντίατρο, παλιούς φίλους, νέους εχθρούς. Ακόμα και οι πληρωμένοι δολοφόνοι που έχουν ως στόχο τους τον Μαρσέλο θα φωνάξουν άλλο πληρωμένο δολοφόνο για να προσπαθήσει να ολοκληρώσει τη δουλειά. Την περιπέτειά του τη ζούμε και σύγχρονα, αλλά και μέσα από την έρευνα δυο γυναικών το 2025 που ακούνε καταγραφή συζητήσεων σε κασέτες. Σ' ένα άλλο, φαντασιακό side story, ένα κομμένο πόδι ανακαλύπτεται στην κοιλιά ενός καρχαρία, αλλά στην πορεία ζωντανεύει και αστυνομεύει βίαια το πάρκο όπου συνευρίσκονται οι γκέι άντρες της περιοχής. Κι ως κερασάκι, την επίλυση της ιστορίας (εν μέρει) θα δώσει... ο Ούντο Κίερ.
Σ' αυτόν τον γοητευτικό αχταρμά, ο Φίλιου επανέρχεται στη σταθερή θεματική του, την αποτύπωση του αγώνα των «μικρών» ανθρώπων ενάντια στο σύστημα, για την επιβίωσή τους. Το κάνει με αισθητική χάρη, αξιοποιώντας την τοποθεσία, την αναπαράσταση της εποχής και, κυρίως, ένα χορταστικό σινεμασκόπ - η ταινία του ξεχειλίζει αισθησιασμό. Είναι, όμως, τόσο μαξιμαλιστική που, θέλοντας ή μη, παύεις να παρακολουθείς και, σίγουρα, να αισθάνεσαι οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την ιστορία, πριν τη μέση των 158 λεπτών της και μένεις να χαζεύεις όμορφα σπίτια που καταρρέουν και ιδρωμένα σώματα που αναζητούν καλοκαιρινό αεράκι.