Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης που συμμετέχει για πρώτη φορά στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Καννών είναι περισσότερο διάσημος για το «Senses», την ταινία που κέρδισε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο το 2015 και με διάρκεια 315 λεπτά κατάφερε να τον τοποθετήσει με συνοπτικές διαδικασίες στο arthouse κύκλωμα. Παραγωγικότατος, με 9 ταινίες μέσα σε 12 χρόνια, ο Χαμαγκούτσι φέρνει στο σύγχρονο ασιατικό σινεμά μια διακριτική λοξή ματιά που ακόμη και όταν δεν πρωτοτυπεί καταφέρνει να δώσει την αίσθηση ότι βλέπεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί.
Αυτό κάνει και στο «Asako I & II», την ταινία που τον αναβαθμίζει στο Διαγωνιστικό των Καννών και όχι άδικα, αφού με πολύ πιο συνετή διάρκεια (κάπου γύρω στις δύο ώρες) ο Χαμαγκούτσι «πειράζει» μια ρομαντική ιστορία ξεκινώντας από ένα αντίστροφο «Vertigo» και φτάνοντας μέχρι τη λατρεία για τον Ερίκ Ρομέρ - δύο αναφορές που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το παιχνίδι του διπλού εραστή και πως αυτό «αναλύεται» σε μια περιπετειώδη ερωτική σχέση πολλαπλών προσώπων και αναγνώσεων.
Η Ασάκο γνωρίζει τον Μπακού σε μια έκθεση φωτογραφίας και αυτό είναι αρκετό για να ερωτευτούν παράφορα. Σαν να είναι οι μόνοι άνθρωποι που γνώρισαν ποτέ την έννοια του «κεραυνοβόλου έρωτα» θα αψηφήσουν τις πιθανότητες του «για πάντα» και θα ζήσουν σαν όλος ο κόσμος να υπάρχει για να χωρέσει τον έρωτά τους. Μέχρι τη στιγμή που ο Μπακού θα εγκαταλείψει την Ασάκο. Εξι χρόνια μετά, η Ασάκο θα πιστέψει ότι ξαναβρήκε τον Μπακού σε μια επιχείρηση με σάκε δίπλα στο καφέ όπου δουλεύει. Θα τον συναντήσει για να ανακαλύψει ότι το όνομά του είναι Ριοέι, θα τον φλερτάρει και θα ζήσει μαζί του χωρίς ποτέ να του αποκαλύψει την ομοιότητα με τον προηγούμενη εραστή της.
Ο,τι ξεκινάει σαν μια σύμπτωση από αυτές που αρκούν για να στήσουν μια ρομαντική ερωτική ιστορία γίνεται γρήγορα το ταξίδι μια γυναίκας που αναρωτιέται για την πραγματική φύση της αγάπης, για το τι είναι τελικά αυτό που ερωτευόμαστε και τι χρειάζεται να χάσουμε προκειμένου να κατανοήσουμε αυτό που έχουμε. Η φυσική ομοιότητα του Ριοέι με τον Μπακού είναι αρκετή για να κρατήσει την Ασάκο για πάντα δίπλα του; Και γιατί, αφού ο Ριοεί είναι τόσο ερωτευμένος μαζί της, ευγενικός και ένας υποδειγματικός εραστής, η Ασάκο δείχνει να μην έλκεται ερωτικά; Και τι θα συμβεί όταν ο Μπακού επιστρέψει στη ζωή της;
O Χαμαγκούτσι κινηματογραφεί τις «περιπέτειες» της Ασάκο άλλοτε με την βαρύτητα που φέρει η μοναχική της διαδρομή και άλλοτε με το παιχνίδισμα μιας ρομαντικής κομεντί που μπορεί σε ένα και μόνο περιτύλιγμα να συμπεριλάβει μια υπέροχη σκηνή αναφορά στο μεγάλο σεισμό του 2011 που συγκλόνισε την Ιαπωνία και μαζί δύο ή και περισσότερες στιγμές καθημερινότητας που εξερευνούν το κενό ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα του έρωτα.
Από τη μια αναπάντεχη στιγμή στην άλλη, η ιστορία της γίνεται αυτή κάθε ερωτευμένου ανθρώπου που αναρωτιέται για το πέρασμα του χρόνου και προσπαθεί να βρει τη συναισθηματική της ηρεμία μέσα σε ένα ταραγμένο σύμπαν όπως αυτό των ανθρώπινων σχέσεων. Στο φινάλε του «Asako I & II» δεν ανακαλύπτεις μόνο πως ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι που όσο παίζεις τόσο κερδίζεις, αλλά και έναν σκηνοθέτη που αξίζει να γνωρίσεις, εδώ με μια ταινία που ξεγελά - όπως και ο ίδιος ο έρωτας - για τις διαθέσεις της, κρατώντας το θεατή σε μια διαρκή ανανεωτική εκρήγορση.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018 | Στο «BlacKkKlansman» ο Σπάικ Λι κάνει την πολιτική ταινία τού «τώρα», παραμένοντας ο coolest soul brother
- Κάννες 2018: Στο «The House That Jack Built» ο Λαρς φον Τρίερ βλέπει τον καλλιτέχνη ως serial killer
- Κάννες 2018: O Χιροκάζου Κόρε-Εντα κλέβει τις καρδιές μας και τις εντυπώσεις με το «Shoplifters»
- Κάννες 2018: Αργά για... θαύματα στο «Lazzaro Felice» της Αλίτσε Ρορβάκερ
- Κάννες 2018: Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- Κάννες 2018: «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
