«Ξέρεις κάτι; Φοβάσαι! Φοβάσαι να πεις ΟΚ, αυτή είναι η ζωή, οι άνθρωποι ερωτεύονται, οι άνθρωποι ανήκουν ο ένας στον άλλον, γιατί... γιατί αυτή είναι η μόνη τους ευκαιρία για πραγματική ευτυχία!»
Η κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού βιβλίου του Τρούμαν Καπότε έχει αναδειχθεί πολλές φορές στις σινεφίλ λίστες ως μία από τις πιο αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών. Η κλασάτη φιγούρα της Οντρεϊ Χέμπορν σε αντίθεση με την παρακμή της ηρωίδας Χόλι Γκολάιτλι έδωσε μία νέα ανάγνωση στο αμερικανικό, και μάλιστα νεοϋορκέζικο όνειρο, και αποτέλεσε σύμβολο των γεμάτων ιδεολογικές αντιθέσεις 60ς.
«Δεν ανήκω σε κανέναν και κανένας δεν μου ανήκει» ξεστομίζει η ηρωίδα που διψά για την ελευθερία που τάζει η μητρόπολη, αλλά την παραχωρεί με ακριβό τίμημα.
Διαβάστε ακόμη: Τίνα Φέι & Θάνος Σαμαράς: «Breakfast at Tiffany's»
Ευτυχώς όμως που οι ταινίες ανήκουν. Ή τουλάχιστον νομίζουμε ότι μας ανήκουν - τις κουβαλάμε για πάντα. Κάπως έτσι, δεν έχουμε αποχωριστεί το «Γάτο», την αέρινη, αιώνια καλοκαιρινή μουσική του Χένρι Μαντσίνι, τη βιτρίνα του Tiffany's, την τελευταία σκηνή στη βροχή που καταφέρνει με τη σειρά της να μουσκεύει κάθε φορά τον αμφιβληστροειδή.
Από τα γυρίσματα της τελικής σκηνής της ταινίας
Οσοι τυχεροί βρεθούν στο Λος Αντζελες στις 29 Ιουλίου, στις 7.30 το απόγευμα, μία ειδική προβολή (αλλά ανοιχτή στο κοινό) στο Samuel Goldwyn Theater θα προβάλει την ανακαινισμένη ψηφιακά κόπια του «Breakfast at Tiffany's».
Κανονικά βέβαια, η Χόλι Γκολάιτλι θα έπρεπε να σβήσει τα 50 της κεράκια στην Νέα Υόρκη και το οσκαρικό «Moonriver» να ακουστεί άλλη μια φορά στο φυσικό του περιβάλλον - στην πόλη για την οποία γράφτηκε.
Αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ' αυτή τη ζωή.
