Ο Μπρουνό είναι ένας 45χρονος γιος αγρότη, μοναχικός, ανύπαντρος, ίσως αφελής και σίγουρα αλκοολικός. Ο Ζαν είναι ο πατέρας του. Ενας 70χρονος χήρος, ακόμα ερωτευτμένος με τη μνήμη της γυναίκας του, σοβαρός, κλειστός και με αδυναμία να επικοινωνήσει με το γιο του. Κάθε χρόνο και οι δύο περιμένουν με λαχτάρα την ετήσια έκθεση αγροτικών προϊόντων. Ο Ζαν γιατί θέλει να κερδίσει κάποια στιγμή το πρώτο βραβείο για τις αγελάδες του. Ο Μπρουνό γιατί μπορεί να κάνει «το γύρο της Γαλλίας» δοκιμάζοντας τα νέα κρασιά των φημισμένων περιοχών, χωρίς να εγκαταλείπει το κτίριο. Για μία εβδομάδα το χρόνο, κάθε μέρα, μπορεί να πηγαίνει για ύπνο ημιλιπόθυμος από το δωρεάν αλκοόλ. Το κρασί του φέρνει την ευτυχία που δεν έχει. Τουλάχιστον αρχικά. Γιατί μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα στάδια: θυμός, μοναξιά, κατάθλιψη. Φέτος ο Ζαν αποφασίζει ότι ο γιος του χρειάζεται μία πραγματική εμπειρία. Οπότε θα νοικιάσει ένα ταξί για 3 μέρες και θα τον πάρει μαζί του σ' ένα πραγματικό γύρο στους οινοποιούς της νότιας Γαλλίας. Πατέρας, γιος και ταξιτζής ξεκινούν μία μεγάλη, μεθυσμένη, αντρική περιπέτεια...
Ναι, ακούγεται υπέροχο. Ακούγεται σαν το γαλλικό «Πλαγίως» - μία δραμεντί όπου άντρες θα μπλέξουν, θα τσακωθούν, θα αγαπηθούν, θα ανακαλύψουν τα όριά τους, θα τα ξεπεράσουν με επιτυχία (ή δε θα καταφέρουν να τα σπάσουν, κερδίζοντας όμως αυτογνωσία) και θα επιστρέψουν στην πραγματικότητά τους λίγο πιο σοφοί (ή τουλάχιστον με τη γαλήνη που σου δίνει η γνώση ότι δεν υπάρχει καμία σοφία σε αυτή τη ζωή). Καθώς υπήρχε και το στοιχείο πατέρα-γιου στην εξίσωση, με το δίδυμο των Ντεπαρντιέ-Πελβούρντ να το ενσαρκώνει, η υπόσχεση που άφηνε η σύνοψη της ταινίας ήταν μεθυστική.
Δυστυχώς όμως, η επανασύνδεση του Ντεπαρντιέ με τους δημιουργούς του «Mammuth», Μπενουά Ντελπίν και Γουστάβ Κερβέρ, φέρνει ένα αποτέλεσμα παρόμοια φαρσικό, χοντροκομμένο και παράλογο. Ο Ντεπαρντιέ δεν ήταν κακός ως ο θλιμμένος πατέρας που δεν ξέρει τι να κάνει με το γιο του. Το βάρος έπεισε στον Πελβούρντ να παίξει το μεγάλο μωρό και, αδυνατώντας να δώσει συναισθηματική διέξοδο στο ρόλο, δυστυχώς κατέληξε μία εκνευριστική καρικατούρα.
Δε λείπουν οι γλυκές ανθρώπινες στιγμές από αυτή τη δραμεντί. Είναι όμως τόσο στριμωγμένες στο συνεχές, φορσέ, εφηβικό χιούμορ, το οποίο μετατρέπει από την πρώτη στιγμή τους ήρωες σε ευτελή σχήματα κι όχι πραγματικούς ανθρώπους, που ακόμα κι αν κάποιες σκηνές προσπαθούν να προκαλέσουν συναίσθημα, όχι δεν συγκινούν.
Το χιούμορ είναι μία ιδιαίτερη, προσωπική υπόθεση. Μπορεί κανείς να γελάει με τη συνεχόμενη ανοησία, ενώ άλλοι απλά να μη διασκεδάζουν με τη σλάπστικ επίδειξη μιζέριας ή αυτισμού. Εμείς ανήκουμε στους δεύτερους.
Περισσότερες κριτικές από την 66η Berlinale:
- Berlinale 2016: To «A Lullaby to the Sorrowful Mystery» του Λαβ Ντίαζ και οι 8 ώρες που δεν θα μας δώσει κανείς ποτέ πίσω
- Berlinale 2016: Ο Νικ Τζόνας, μια «Κατσίκα» και η haze me κόλαση μιας κολεγιακής αδελφότητας
- Berlinale 2016: «Zero Days» - Στον επόμενο πόλεμο δεν θα πλέκουμε κάλτσες
- Berlinale 2016: Στο «Soy Nero» του Ράφι Πιτς η πράσινη κάρτα είναι θέμα ζωής και θανάτου
- Berlinale 2016: O Τόμας Βίντερμπεργκ δοκιμάζει την ελεύθερη αγάπη των 70s στο «The Commune»
- Berlinale 2016: Τα τείχη της Ευρώπης είναι οι ανάλγητοι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ «Those Who Jump»
- Berlinale 2016: Τίποτα το ιδιοφυές στο «Genius» του Μάικλ Γκράντατζ
- Berlinale 2016: «Indignation» - Μην αγανακτείτε, ο Φίλιπ Ροθ είναι εδώ
- Berlinale 2016: To «Maggie's Plan» δεν κάνει τη Ρεμπέκα Μίλερ Γούντι Αλεν
- Berlinale 2016: Mαγικός ρεαλισμός απαράμιλλης ομορφιάς στο «Crosscurrent» του Γιανγκ Τσάο
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη