Ακόμη κι αν ο τόπος είναι διαφορετικός, αυτή η ταινία του Μοσέν Μακχμαλμπάφ, έχει πολλά από τα γνωρίσματα του Ιρανικού σινεμά που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε πριν από χρόνια, μέσα και από τις ταινίες του ίδιου, όπως το «Κανταχάρ»: Μια κοινωνικά ευαισθητοποιημένη ματιά, μια αλληγορική ιστορία, μια αφήγηση που στοχεύει στην απλότητα και την πανανθρώπινη απήχηση ενός παραμυθιού.
Και το «The President» προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα στοιχεία για να στήσει μια όχι ακριβώς πρωτότυπη, μα πάντα απαραίτητη να την βλέπεις, παραβολή για τον τρόπο που η τυραννική δύναμη διαφθείρει όχι μόνο αυτόν που την επιβάλλει μα και του ανθρώπους που γίνονται αποδέκτες της, ακόμη κι αν οι ίδιοι πιστεύουν ότι απλώς υπομένουν κι αντιστέκονται.
Μόνο που παρά τις καλές του προθέσεις, το φιλμ μπερδεύει την απλότητα με την απλοϊκότητα, την διακριτικότητα με τον διδακτισμό και την δραματική ένταση με το ακραίο μελόδραμα. Η ιστορία ξεκινά με τον δικτάτορα μιας χώρας που δεν κατονομάζεται (και που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε), να παίζει ένα παιχνίδι με τον μικρό εγγονό του. Καθισμένοι στο παλάτι του, κοιτάζοντας την πόλη που απλώνεται μπροστά του και τηλεφωνεί στους υποτακτικούς του ζητώντας σε ένδειξη απόλυτης δύναμης να σβήσουν όλα τα φώτα. Και σβήνουν. Ζητά να ανάψουν και ανάβουν. Ζητά να σβήσουν ξανά, μόνο που στην συνέχεια δεν ανάβουν. Η επανάσταση που θα τον γκρεμίσει έχει ξεκινήσει.
Οταν ο ηλικιωμένος άντρας και το μικρό παιδί θα παγιδευτούν στην χώρα και θα προσπαθήσουν να διαφύγουν μεταμφιεσμένοι, το φιλμ θα βρει την ευκαιρία για να διδάξει στον ήρωά του μερικά χρήσιμα μαθήματα. Μαθήματα που δυστυχώς θα επιβάλλει και στους θεατές, μέσα από μια σειρά αλληγορικές μα και κουραστικές σκηνές, όπου τα ίδια σημαντικά μα και απλοϊκά μηνύματα, επαναλαμβάνονται μέχρι απόλυτης εντυπώσεως.
Δεν είναι ότι το φιλμ δεν έχει σκηνές που πετυχαίνουν το σωστό μείγμα ανθρωπιάς και φρίκης, σκληρότητας και παιδικής αθωότητας, όμως πόσες φορές στ΄αλήθεια μπορείς να ακούσεις ένα γλυκό παιδάκι να ρωτά «τι είναι πόλεμος;», «τι είναι βασανιστήρια;», ή πόσο λειτουργικός μπορεί να είναι ο συμβολισμός μιας πόρνης που έχει βιαστεί από μια ορδή στρατιώτες και πόσο στα σοβαρά μπορείς να πάρεις ένα πλάνο όπου ένα κάστρο από άμμο, σαρώνεται από τα κύματα της θάλασσας;
Πιθανότατα η ματιά ενός θεατή της σύγχρονης «δημοκρατικής δύσης» να είναι ίσως λιγότερο «ευαισθητοποιημένη» από αυτή ενός ανθρώπου σαν τον Μακχμαλμπάφ που έχει βιώσει την καταπίεση μιας απολυταρχικής εξουσίας, όμως από την άλλη, είναι καθήκον ενός καλλιτέχνη να αποφεύγει τα τετριμμένα και τα προφανή ακόμη κι αν αυτό που θέλει πάνω απ όλα να κάνει, είναι να κηρύξει ένα καθ όλα άξιο να ακουστεί μήνυμα.
H ταινία είναι διαθέσιμη για προβολή στο Sala Web, το διαδικτυακό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας
Δείτε το τρέιλερ
