Με αφορμή την πρώτη του υποψηφιότητα για Οσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου ο Ισπανός ηθοποιός μίλησε στον Κάιλ Μπιουκάναν των New York Times από την Μάλαγα όπου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί το μιούζικαλ «A Chorus Line» σε μια συνέντευξη αποσπάσματα της οποίας μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω.
Στο δρόμο για τα Οσκαρ 2020: Ολα τα βραβεία, όλα τα στραβοπατήματα, όλα τα κουτσομπολιά στη διαδρομή των βραβείων, στην ειδική ενότητα του Flix
Γευμάτιζα με τον δήμαρχο της Μάλαγα όταν ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες. Κοίταξα το κινητό μου και είδα ότι η ταινία ήταν υποψήφια στην κατηγορία της διεθνούς ταινίας και σκέφτηκα ότι μάλλον πέρασαν την κατηγορία μου και δεν ήμουν υποψήφιος. Και λίγο μετά το κινητό μου άρχισε να κάνει θορύβους σαν τρελό, «ντινγκ, ντινγκ, ντινγκ, ντινγκ». Επρεπε να συμπεριφερθώ συγκρατημένα καθώς ήμουν με τον δήμαρχο, έτσι δεν έβαλα τις φωνές, αλλά από μέσα μου ούρλιαζα. Και μέσα σε 15 λεπτά και δεν υπερβάλω, εκατό παπαράτσι είχαν μαζευτεί έξω από το εστιατόριο. Είναι περίπου πενήντα μέτρα μακριά από το σπίτι μου αλλά μου πήρε 15 λεπτά για να τα διασχίσω.
[Την πρώτη μου φορά στα Οσκαρ όταν το «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» ήταν υποψήφιο το 1989] ήταν σαν να βρίσκομαι σε ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων, ο Τζακ Νίκολσον, η μέριλ Στριπ, η Σίρλεϊ ΜακΛέιν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έβλεπες μόνο στις ταινίες ήταν εκεί. Και εκεί στο κόκκινο χαλί ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι με λευκό φόρεμα και περλες και ρώτησα τον Πέδρο ποια είναι. Εκείνος μου απάντησε ότι είναι η Μέλανι Γκρίφιθ. Ηταν υποψήφια εκείνο το βράδυ και έξι χρόνια αργότερα θα παντρευόμαστε.
[Το να είμαι υποψήφιος φέτος] μοιάζει απίστευτο, στ’ αλήθεια. Ηταν για μένα ένας χρόνος συμφιλίωσης με κάποιον τρόπο, συμφιλίωσης με τον εαυτό μου, με τη ζωή μου. Είναι αλήθεια ότι η καρδιακή προσβολή που είχα πριν από τρία χρόνια με πήγε σε μέρη που δεν περίμενα να βρεθώ. Εβαλε μια νέα σειρά από προτεραιότητες και είδα ξεκάθαρα τι έπρεπε να κάνω. Καταλαβαίνεις για παράδειγμα ότι η αγωνία που έχεις για την επιτυχία είναι ο χειρότερος εχθρός σου ή ότι υπάρχουν άλλα πράγματα πιο σημαντικά από τα χρήματα.
[Πριν το καρδιακό επεισόδιο] ένιωθα ότι η καριέρα μου… όχι δεν είχε τελειώσει, αλλά είχε κατεβάσει ταχύτητα. Αλλά μετά ήταν σαν να άνοιξαν καινούρια παράθυρα και πόρτες και να ανακάλυψα άλλες πλευρές του εαυτού μου που δεν ήξερα καν ότι έχω. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ακουστεί ηλίθιο, αλλά εκείνη η καρδιακή προσβολή ήταν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί.
[Παίζοντας μια εκδοχή του Πέδρο με βοήθησε να τον καταλάβω καλύτερα.] Υπήρχαν πολλές πλευρές της ζωής του που δεν κατανοούσα πριν, όπως η απομόνωσή του. Δεν έβγαινε ποτέ μαζί μας όπως παλιά κι όλοι οι κοντινοί μας φίλοι μου έλεγαν «δεν τον βλέπουμε ποτέ, παρά μόνο στα γυρίσματα». Σεβόμουν πάντα την ιδιωτικότητά του και υπήρχαν πλευρές της ζωής του που δεν άγγιζα ποτέ. Τώρα είναι διαφορετικά. Νιώθω ότι η διαδικασία του να κάνει αυτή την ταινία ήταν σαν να πήρε ένα βάρος από τους ώμους του. Τελείωσε τα γυρίσματα χαμογελώντας κι όλοι εξεπλάγησαν που είδαν έναν Πέδρο διαφορετικό, χαλαρό και χαρούμενο. Ακόμη κι ο τρόπος που μου γράφει πια είναι πιο προσωπικός. Υπάρχει κάτι εκεί που δεν υπήρχε πριν. Και είναι αστείο, αλλά μου το έχει πει ήδη κανά δυο φορές στο τηλέφωνο «θεέ μου Αντόνιο, τώρα πιά, νομίζω πως συχνά να υποδύομαι εσένα να υποδύεσαι εμένα στην κανονική μου ζωή».
