Νέα χρονιά, όλα είναι πιθανά: ακόμα και τα καλύτερα! Με το εορταστικό buzz ζωντανό ακόμα, σημειώνουμε τα πέντε πράγματα που θα θέλαμε να δούμε να συμβαίνουν το 2019, αυτή, την τελευταία χρονιά της δεκαετίας των '10s, που θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο «απαιτητικές», τι διπλωματική λέξη, της δικής μας κινηματογραφικής ζωής.
1. Ο Γιώργος Λάνθιμος να σκίσει στα Οσκαρ Κατ' αρχάς επειδή το «The Favourite» είναι μια εξαιρετική ταινία. Αλλά δεν είναι η μόνη. Είναι, όμως, η μόνη ενός Ελληνα σκηνοθέτη, αρκετά ικανού και, ταυτόχρονα, φιλόδοξου και, ταυτόχρονα, αποφασιστικού για να μην πούμε σκληρού, που τόλμησε να αξιοποιήσει όσα κατέκτησε κι όσα του προτάθηκαν για να φύγει από την κινηματογραφικά αφιλόξενη Ελλάδα και να κάνει μια πραγματική καριέρα στο εξωτερικό, ώστε να φιγουράρει φέτος στο 90% από τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς των πιο έγκριτων κριτικών αλλά και συναδέλφων του και να έχει, πια, αναγνωριστεί ως ένας από τους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, πιο ρηξικέλευθους σκηνοθέτες της εποχής μας. Κι επειδή μεγάλωσε εδώ κι άρα έχουμε τα ίδια, πάνω-κάτω, βιώματα, τον θαυμάζουμε και μας νοιάζει. Οπότε, ας σκίσει ο Γιώργος Λάνθιμος φέτος στα Οσκαρ παρακαλούμε κι ας συνεχίσει έτσι.
2. Τα σινεμά να γεμίσουν (πάλι) κόσμο Δεν είναι γλυκερή ευχή, είναι ζωτικής σημασίας. Για να επιβιώσει η ελληνική αγορά του κινηματογράφου, δηλαδή οι εργαζόμενοί της, δηλαδή κάποιες χιλιάδες κόσμου που επέλεξαν κάποια στιγμή στη ζωή τους ν' ασχοληθούν επαγγελματικά και ποικιλοτρόπως με την έβδομη τέχνη, χρειάζεται τα εισιτήρια να σταματήσουν να μειώνονται και να πάρουν την ανιούσα. Δεν είναι το ίδιο να βλέπεις μια ταινία στο σπίτι και στην αίθουσα. Δεν είναι μια ακριβή διασκέδαση το σινεμά - αντίθετα, όλες οι αίθουσες πια, multiplex και μεμονωμένες, έχουν φιλικές προσφορές. Οπότε, κάτω η εσωστρέφεια, δίπλωμα το κουβερτάκι, ραντεβού στην είσοδο στις 20.10!
Διαβάστε σχετικά στο Flix:
- Best of 2018: Το box-office της χρονιάς
- Η πειρατεία πέθανε! Ζήτω το σινεμά! (Ή μήπως όχι;)
- Τελικά οι Ελληνες πάνε ή δεν πάνε σινεμά; Η ελληνική διανομή απαντά!
3. Το Netflix να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την αίθουσα Το «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν ήταν καταφανώς μια εξαίρεση. Μια παραγωγή του Netflix, φτιαγμένη για τη streaming πλατφόρμα και τη μικρή (ας πούμε) οθόνη, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, οδεύει προς τα Οσκαρ με σταθμούς απ' όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά βραβεία και λίστες της χρονιάς, βγήκε στις αίθουσες, τα πήγε θαυμάσια παντού, προβλήθηκε ακόμα και σε κόπιες 70mm στην Αμερική, έχει μια απολύτως κινηματογραφική πορεία, παράλληλα με τις streaming επιδόσεις της. Αυτό φυσικά συνέβη επειδή πρόκειται για τον Αλφόνσο Κουαρόν, που μπορεί να έκανε μια χαμηλών τόνων ασπρόμαυρη ταινία στο Μεξικό, αλλά είναι, δικαίως, ένας από τους ισχυρότερους δημιουργούς της εποχής μας. Ωστόσο, επειδή έρχονται όχι μόνο Φεστιβάλ Καννών και άλλες σημαντικές κινηματογραφικές συναντήσεις, αλλά και πολυαναμενόμενες παραγωγές του Netflix σαν το «The Irishman» του Μάρτιν Σκορσέζε, ή το «Laundromat» του Στίβεν Σόντερμπεργκ, ας ευχηθούμε το 2018 και το «Ρόμα» να ήταν ένα case study για το πώς το Netflix (και οι υπόλοιπες streaming πλατφόρμες που ξεκινούν πιο ανταγωνιστικά τη χρονιά) και η παραδοσιακή διανομή μπορούν να παίζουν όμορφα μαζί.
4. Η πολιτεία να δώσει λίγη αγάπη στον ελληνικό κινηματογράφο Θα ήταν ωραία το 2019 να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για τα αυτονόητα: όχι επειδή θα βαρεθούμε, αλλά επειδή θα δούμε κινήσεις προς τη σωστή, αποτελεσματική, παραγωγική κατεύθυνση. Είναι, άλλωστε, χρονιά εκλογών. Ας έχουμε την ευκαιρία να νιώσουμε για λίγο όπως οι συνάδελφοί μας από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που αντιμετωπίζουν προβλήματα και δυσκολίες με έναν άξονα, τουλάχιστον, λογικής και μια πρόθεση προόδου. Διαβάστε εδώ τα like, τα dislike και τα share του ελληνικού κινηματογραφικού 2018 - ελπίζουμε σε 12 μήνες να γράφουμε έναν καλύτερο απολογισμό για το 2019.
5. Να βρούμε τη νέα μας αγάπη στη μεγάλη οθόνη Μπορεί να είναι το «If Beale Street Could Talk» του Μπάρι Τζένκινς, που έχει κάνει το σύμπαν να παραληρεί, αλλά εμείς πρέπει να περιμένουμε ως τις 21 Φεβρουαρίου για να διαμορφώσουμε άποψη. Μπορεί να είναι το «Once Upon a Time in Hollywood» του Κουέντιν Ταραντίνο, που έρχεται θεωρητικά στα τέλη Αυγούστου, με την υπόσχεση αυτού του ανυπέρβλητου κινηματογραφικού sexiness που μόνο ο Ταραντίνο μπορεί να μεταδώσει. Μπορεί να είναι κάτι που ακόμα αγνοούμε, που παραμονεύει σιωπηλά στην επόμενη γωνία του χρόνου, που θα μας κόψει την ανάσα και θα του ορκιστούμε πίστη, τουλάχιστον για μια χρονιά. Η δυνατότερή μας ευχή για το 2019, είναι, φυσικά, να βρούμε την ταινία που θα μας κόψει την ανάσα. Κι είναι σίγουρο ότι αυτή, τουλάχιστον, θα πραγματοποιηθεί.
