Η Ρόουζ ΜακΓκόουαν δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το σύστημα του Χόλιγουντ, ακόμα και όταν δούλευε μέσα σε αυτό. Δεν είναι εδώ να ανεχτεί «τις μαλακίες κανενός», όπως δηλώνει πολλές φορές και η ίδια. Ηταν μάλιστα από τις πρώτες γυναικείες φωνές που μίλησαν ευθέως και δυνατά για ότι συνέβαινε στο Χόλιγουντ όλα αυτά τα χρόνια, και δεν έπαψε ποτέ να εναντιώνεται στην «αίρεση», όπως η ίδια αποκαλεί πολλές φορές την βιομηχανία αυτή, αλλά και τα μεγάλα της κεφάλια, είτε είναι άνδρες είτε, όπως αποδεικνύεται (δυστυχώς) και αρκετές φορές, γυναίκες.
Θέλει να είναι η φωνή μιας νέας γενιάς κινηματογραφιστών και καλλιτεχνών, ελεύθερων να δημιουργήσουν το όραμά τους μέσα σε μια βιομηχανία η οποία προσπαθεί όλους να τους «συμμορφώσει» με την λογική του φόβου.
Διαβάστε ακόμα: Το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Οδησσού ξεκίνησε με λάμψη και έντονο πολιτικό χαρακτήρα
Αυτός ο δυναμισμός και το no bullshit attitude της είναι εξάλλου το πρώτο πράγμα που προσέχεις πάνω της καθώς μπαίνει στην σκηνή του Rontina Festival Center ως καλεσμένη του 10ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Οδησσού για να παρουσιάσει την μικρού μήκους ταινία της «Dawn» (δείτε το ολόκληρο παρακάτω). Πρόκειται για την ιστορία ενός έφηβου κοριτσιού στην Αμερική του Κένεντι, που νιώθει έτοιμη να ξεφύγει από την ροζ φυλακή των καταπιεστικών γονιών της. Οταν το βλέμμα της συναντιέται με αυτό του αγοριού που δουλεύει στο τοπικό βενζινάδικο, νιώθει πως τα ρομαντικά της όνειρα μπορεί επιτέλους να γίνουν πραγματικότητα.
Το 10ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Οδησσού διεξάγεται από τις 12-20 Ιουλίου και το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει την ατμόσφαιρα μέσα και έξω από τις αίθουσες.
Τι σημαίνει όμως για την ίδια η ταινία αυτή; Είναι πραγματικά μια μεταφορά για το τι συνέβη στη προσωπική μου καριέρα. Ηθελα να μιλήσω για το τι συμβαίνει στα κορίτσια όταν τα στέλνουμε εκεί έξω στον κόσμο και τους λέμε να είναι ευγενικές ως το μοναδικό μέσο για την προστασία τους. Πολλά κορίτσια γεννιούνται και τους λέμε πως θα πρέπει να συμπεριφέρονται, να σκέφτονται και να αισθάνονται. Και ήθελα να δείξω πως όταν στέλνουμε όλα αυτά τα κορίτσια έξω στον πραγματικό κόσμο με όλες αυτές τις προϋποθέσεις, μπορεί να οδηγήσει σε κακές συνέπειες.
Για τα στερεότυπα που προσπαθεί να μεταδώσει το Χόλιγουντ. Για μένα τα στερεότυπα ήρθαν αργότερα από το Χόλιγουντ. Δεν μεγάλωσα με στερεότυπα μιας και είχα μη στερεοτυπικούς γονείς. Είχα αρκετά ασυνήθιστη ανατροφή, αλλά ο οποιοσδήποτε, άντρας ή γυναίκα, μπορεί να ανοίξει ένα περιοδικό και να του πει το πως πρέπει να είναι και να αισθάνεται. Το ίδιο και με τις ταινίες, όλα αυτά τα μέσα, και με το πόση μεγάλη ευκολία μπορούν να μπουν στο κεφάλι μας. Είναι τρομαχτικό.
Για το πως αποφάσισε η ίδια να σταματήσει την ηθοποιία και να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία. Για μένα η σκηνοθεσία ήταν πάντα κάτι που ήθελα να κάνω, και επειδή είχα πολλά να πω, αν και η ηθοποιία μπορεί να είναι διασκεδαστική, μπορεί να σε κάνει να αφήσεις το σώμα σου, μπορείς να είσαι ελεύθερος ως ένα βαθμό, αλλά πάντα θα είσαι φυλακισμένος κάτω από την φαντασία κάποιου άλλου και για μένα, συνήθως, ήμουν φυλακισμένη μέσα στην φαντασία των αντρών [σκηνοθετών]. Και σκέφτηκα πως είχα πολλά να πω.
Πολλοί όμως ήταν εκείνοι οι διάσημοι σκηνοθέτες που δεν με υποστήριξαν όταν έδινα την δική μου μάχη. Πολλοί άνθρωποι στο Χόλιγουντ είναι αρκετά αδύναμοι και φοβούνται πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε. Είναι μια αίρεση η οποία λειτουργεί έχοντας τους πάντες φοβισμένους μαλώνοντάς τους και τους κρατάει σε μια σειρά λέγοντας να μην μιλάνε. Και νομίζω τους φόβισα αρκετά με τον τρόπο που αντέδρασα. Με έχουν βάλει ήδη σε μια μαύρη λίστα. Και είναι τόσο τέλειο και διασκεδαστικό! Ναι στενοχωριέμαι που δεν δουλεύω πλέον ως ηθοποιός, και πιστεύω πως είμαι καλή στην δουλειά μου, αλλά ευτυχώς γράφω μουσική, ετοιμάζω ένα καινούργιο δίσκο σύντομα, και πολλά και διάφορα, αλλά αν δεν τα έκανα αυτά θα είχα μεγάλο πρόβλημα.
Οι γυναίκες έχουν χτίσει μέσα τους ένα είδος μισογυνισμού. Ξέρετε πως οι άντρες μπορούν να γίνουν αρκετά μισογυνιστές, αλλά οι γυναίκες παρερμηνεύουν τα μηνύματα τα οποία λαμβάνουν από τον κόσμο χωρίς να καταλαβαίνουν ότι είναι μέρος μιας τεράστιας μηχανής και ότι δεν είναι ελεύθερες να καταλάβουν πως πρώτα είμαστε άνθρωποι πριν οριστούμε με το φύλο μας και ότι είμαστε ελεύθερες να είμαστε όπως θέλουμε να ζήσουμε και να μεταμορφωθούμε σε αυτούς τους δυναμικούς ανθρώπους. Οσο είναι αφοσιωμένες στο να είναι μίζερες δεν θα είναι ποτέ ελεύθερες να γίνουν αυτό που πραγματικά μπορούν να είναι.
Αλλά είχα και καλές στιγμές στο Χόλιγουντ. Δεν είναι ότι είχα δυο μήνες σερί γεμάτους ευτυχία, αλλά είχα τις στιγμές μου. Ηταν όταν ερμήνευα έναν χαρακτήρα και έμπαινα στη ζωή του. Δούλεψα με τον Γουές Κρέιβεν στο «Scream», ήταν ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, τον Ντάρεν Στάιν στο «Jawbreaker» και τον Γκρεγκ Αράκι. Ηταν όμως η όλη μπίζνα που κρύβεται πίσω από όλα αυτό που το κάνει πολύ δύσκολο. Για να προωθήσει μια γυναίκα την ταινία στην οποία παίζει πρέπει να πουλήσει τον εαυτό της, το σώμα της. Και αυτό με εξόργιζε. Αλλά εκείνον τον καιρό έτσι έπρεπε να το κάνεις και ειδικά στο Χόλιγουντ όταν σε προωθούσαν ως σύμβολο του σεξ, όπως έκαναν σε εμένα. Πολλές δεν το καταφέρνουν αυτό και τρελαίνονται. Αρκετοί ίσως πουν πως τρελάθηκα κι εγώ στην πορεία. Θα διαφωνήσω, είμαι πιο λογική από ποτέ. Εχω πάει αρκετές φορές σε ψυχολόγο. Τους διασκεδάζω αρκετά είναι η αλήθεια γιατί έχω μια ενδιαφέρουσα ιστορία να τους πως, αλλά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έπρεπε να τους πληρώνω για να τους προσφέρω αυτή την διασκέδαση, οπότε σταμάτησα να πηγαίνω.
Το 10ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Οδησσού διεξάγεται από τις 12-20 Ιουλίου και το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει την ατμόσφαιρα μέσα και έξω από τις αίθουσες.
Ηταν πολύ περίεργο μιας και αντιμετώπιζα αρκετή κακοποίηση στα γυρίσματα, αλλά έπαιζα πολύ δυναμικούς χαρακτήρες. Και πολλοί ίσως θεωρήσουν την κακοποίηση των σκηνοθετών ως μια προσπάθειά τους να με «σπάσουν». Αλλά πάντα ήμουν έτοιμη να είτε να σώσω τον κόσμο είτε να τον καταστρέψω. Δεν βγάζει νόημα. Νομίζω έχοντας λευκό δέρμα και μελαχρινή με έκανε αυτομάτως έπρεπε να είμαι ή σύμβολο του σεξ ή δυναμική εκδικητική γυναίκα για το Χόλιγουντ. Στην πραγματικότητα όμως είμαι αρκετά ευαίσθητη και έλεγαν πως δεν είμαι «το κορίτσι της διπλανής πόρτας». Η απάντησή μου σε αυτούς ήταν πως πάντα έμενα δίπλα σε κάποιον άρα πάντα ήμουν άρα πρέπει να είμαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Και αν είναι να υποφέρω τόσο για να διασκεδάζω τόσο κόσμο, γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου;
Η αλήθεια είναι πως δεν περιμένω πολλά από την νέα γενιά του Χόλιγουντ. Αλλά ελπίζω για το καλύτερο, ελπίζω ότι μπορεί να γίνει καλύτερο γιατί παρουσιάζουν μια εικόνα για το πως θα πρέπει να είσαι και το πως θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι. Και οι άνθρωποι πίσω από όλο αυτό, σκηνοθέτες, παραγωγοί κτλ, το οφείλουν στο κόσμο να είναι καλύτεροι, πιο έξυπνοι και πιο δημιουργικοί.
Πάντα πολεμούσα το σύστημα. Ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσα ήταν πάντα εναντίον του συστήματος, και έπρεπε να αμφισβητώ τα πράγματα με τα οποία διαφωνούσα και να αναρωτιέμαι τι μπορεί να γίνει για να αλλάξουν όλα αυτά. Οταν βγήκε ο Ντόναλντ Τραμπ και βρισκόμουν στη Λισαβώνα, είχα δηλώσει τότε πως μέσα σε 6 μήνες ναζιστικές σημαίες θα κυματίζουν στους δρόμους της Αμερικής. Τελικά αυτό έγινε σε μόλις 3 μήνες.»
Παλιότερα χρησιμοποιούσα αρκετά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα απλά έχω κάνει ένα βήμα πίσω για την δική μου ψυχική γαλήνη. Ηταν όμως ένας τρόπος να μιλάω με τον κόσμο μιας και ήμουν σιωπηλή εδώ και πάρα πολύ καιρό, αλλά ήταν ο Αστον Κούτσερ ο οποίος είχε πει σε μια συνέντευξή του πως το twitter είναι ο μοναδικός τρόπος όπου μπορεί να πει ένας ηθοποιός αυτό που σκέφτεται. Πολλές φορές αυτό που γράφουμε παρερμηνεύεται και δεχόμαστε πολύ μίσος από τον κόσμο, και αυτό το θεωρώ βλακώδες. Μισώ την λογική που βασίζεται στον φόβο. Οι περισσότεροι φοβούνται να δουλέψουν μαζί μου, το οποίο είναι χαζό. Και δεν έχω την παραμικρή ιδέα το τι ακριβώς φοβούνται.
Το «Brave» ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου, γιατί είναι αυτή η στιγμή που πρέπει να ανακαλέσεις όλα εκείνα τα φαντάσματα της ζωής σου, και τα καλά και τα κακά. Ηθελα να γράψω αυτό το βιβλίο και να συγκρίνω την αίρεση στην οποία μεγάλωσα (σ.σ. η Ρόουζ ΜακΓκόουαν γεννήθηκε σε μια οικογένεια που ανήκε στην αίρεση με το όνομα «Children of God») με αυτή του του Χόλιγουντ και το πως όλο αυτό επηρέασε την ψυχική μου υγεία με τρόπους που δεν το περίμενα, και να χρησιμοποιήσω τις ιστορίες μου για αποδείξω τις θέσεις μου. Ηταν πολύ δύσκολο. Πολλοί λένε πως είναι αρκετά καθαρτικό να γράψεις ένα βιβλίο, για μένα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ημουν πολύ θυμωμένη με τον πατέρα μου καθώς έγραφα το βιβλίο γιατί ξαναζούσα τα πάντα και μερικές από τις… εκκεντρικότητές του. Αλλά όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο ένιωσα μια ανακούφιση.
Οι νέες διαδικτυακές πλατφόρμες, όπως το Netflix και Amazon Prime, δεν με έχoυν επηρεάσει αρκετά μιας και είμαι εκτός της βιομηχανίας χρόνια τώρα. Αλλά για το κοινό έχει το μεγάλο ρίσκο να κάνει την διασκέδαση σαν τα ΜακΝτόναλντς, σαν φαστ φουντ. Ως κινηματογραφιστής θες να δημιουργήσεις κάτι που θα αντέξει στον χρόνο, αλλά όταν υπάρχουν τόσες επιλογές, υπάρχουν και περισσότερες δυνατότητες, αν και για τις γυναίκες σκηνοθέτες παραμένει ακόμα πολύ δύσκολο να κάνουν κάτι. Στο Σωματείο Αμερικάνων Σκηνοθετών μόνο το 4% είναι γυναίκες.
Δεν με νοιάζει αν κάποιος κάνει κάτι reboot αλλά είναι να γίνει κάτι τέτοιο ας το κάνει καλύτερο από το προηγούμενο. Αν δεν έχει κάτι καινούργιο ή ενδιαφέρον αν πει ας μην κάνει τίποτα. Οπως το νέο «Charmed». Νομίζω πως είναι βλακεία και δεν έχει ψυχή.
Η συμβουλή που έχω να δώσω στους νέους καλλιτέχνες είναι πως πρέπει να καταλάβουν πως είναι καλλιτέχνες και ότι πρέπει να σας αντιμετωπίζουν ως καλλιτέχνες κι όχι ως αντικείμενα. Και η καλύτερη συμβουλή που άκουσα ποτέ; Σιγουρέψου ότι θα παντρευτείς κάποιον που θα ήθελες να χωρίσεις.
Δείτε εδώ ολόκληρο το «Dawn» της Ρόουζ ΜακΓκόουαν:
Το 10ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Οδησσού διεξάγεται από τις 12-20 Ιουλίου και το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει την ατμόσφαιρα μέσα και έξω από τις αίθουσες.
