Στην τρίτη του μεταφορά, μετά την ταινία του Πίελ Γιούτζι το 1931 και την 15ωρη τηλεοπτική και μετέπειτα ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ το 1980, το θρυλικό «Berlin Alexanderplatz» του Μπρούνο Ντόμπλιν φτάνει νομοτελειακά στον 21ο αιώνα, 90 και κάτι χρόνια μετά από την εποχή που κυκλοφόρησε, για να γίνει ακόμη μια φορά ο καίριος σχολιαστής μιας εποχής που ίσως και να μην απέχει τόσο πολύ από τότε που ο Γερμανός δολοφόνος Φραντζ βγήκε από τη φυλακή στο προπολεμικό Βερολίνο, σίγουρος πως άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία…
Εν έτει 2020, ο Φραντζ είναι Φράνσις και έρχεται μετανάστης από την Αφρική για να προσγειωθεί σε ένα Βερολίνο που δεν είναι πια διαιρεμένο και παρά τις «ιαχές» δεν βρίσκεται στα προεόρτια ενός Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά μοιάζει το ίδιο σκοτεινό, επικίνδυνο, συναρπαστικό, όσο ένα μέρος όπου οι ευκαιρίες ανοίγονται μπροστά σου, αλλά φεύ δεν χαρίζονται ποτέ χωρίς αντάλλαγμα. Η γνωριμία του με τον παρανοϊκό έμπορο ναρκωτικών Ράινχολντ, την ιδιοκτήτρια ενός μπαρ Εύα και μια διαφορετική πόρνη την Μίτσε, θα γίνουν τα κομμάτια της εφήμερης ευτυχίας του, καθώς κάθε βήμα του προς την επιβίωση τον βυθίζει ακόμη πιο βαθιά στον κόσμο του εγκλήματος.
Διαβάστε εδώ όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς
Ο Γερμανός αφγανικής καταγωγής Μπουρχάν Κουρμπανί δίνει τη δική του διάσταση στο έπος που σημάδεψε την παγκόσμια λογοτεχνία, παίρνοντας όλες τις ελευθερίες του κόσμου, αλλά και με διπλό σημείο αναφοράς. Η ουσία του κοινωνικού και ψυχολογικού αδειάσματος που σου αφήνει η ανάγνωση του βιβλίου του Ντόμπλιν βρίσκεται εδώ αυτούσια και μαζί ένας φόρος τιμής στον ίδιο τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, την ομοερωτική ατμόσφαιρα που μοιάζει πανταχού παρούσα και τους περιθωριακούς ήρωες που τόσο αγάπησε.
Στο κέντρο του «Berlin Alexanderplatz» βρίσκεται το σχόλιο για την Ευρώπη ως Γη της Επαγγελίας και το «γερμανικό όνειρο» ως το ιερό δισκοπότηρο κάθε μετανάστη που φτάνει αναζητώντας μια καλύτερη ζωή - όχι τυχαία ο Φράνσις, στη στιγμή της μεγάλης ανόδου του, θα αναφωνήσει σε άπταιστα γερμανικά «Είμαι η Γερμανία».
Υπογραμμίζοντας με αυτόν τον τρόπο και το σημαντικότερο πρόβλημα της ταινίας που δεν είναι άλλο από το πόσο προφανές και «βιβλικό» θέλει να κάνει το μήνυμα της, χάνοντας πόντους από τη διαρκώς - ακόμη και όταν πλατειάζει - δυναμική κινηματογράφηση της.
Στην ψυχή της βρίσκεται ο ήρωας του Φράνσις (τον υποδύεται ο με καταγωγή από τη Γουινέα Πορτογάλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Γουεκέτ Μπουνκουέ), σύμβολο από μόνος του για κάθε «ξένο» που είναι σίγουρος ότι αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Στην καρδιά της θα βρείτε όμως τη μεγαλειώδη ερμηνεία του Γερμανού Αλμπρεχτ Σους που στο ρόλο του Ράινχολντ κουβαλάει λες στο σώμα του τις προαιώνιες αμαρτίες ενός ολόκληρου έθνους και μαζί την πιο απάνθρωπη, μηδενιστική, βαθιά τραυματισμένη, χαμένη ψυχή του ανθρώπινου γένους.
Ποιος είπε ότι φέτος δεν θα μιλάμε μετά την προβολή για τις ταινίες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης; | Οι αναγνώστες του Flix βλέπουν το 61ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - και γράφουν τις δικές τους κριτικές. Ολες οι πληροφορίες εδώ.
