Το «The Pianist and the Lobster» περιγράφεται ως «μια έρευνα σε πέντε μέρη» και ξεκινά με «έναν διάσημο πιανίστα που πανικοβάλλεται στην σκηνή όταν ανακαλύπτει ότι ο πλαστικός αστακός του δεν είναι εκεί και ξέρει ότι δεν μπορεί να παίξει χωρίς αυτόν».
Το γεγονός ότι ο ρώσος πιανίστας Σβιατοσλάβ Ρίχτερ έπασχε από κατάθλιψη και για μια περίοδο είχε πάντα μαζί του (και ποτέ μακριά από την σκηνή όταν έπαιζε) έναν πλαστικό αστακό δεν είναι κάτι άγνωστο. Ομως ο Ερολ Μόρις χρησιμοποιεί αυτό το κομμάτι της ιστορίας του για να χτίσει κάτι που μοιάζει με τις ταινίες του: Μια σύνθετη μελέτη πάνω στην εμμονή και την ανάγκη, στο ίδιο το μυστήριο της ανθρώπινης φύσης.
Δείτε ακόμη: Ο Πολ Τόμας Αντερσον σκηνοθετεί τον Τομ Γιορκ στο «Anima»
Μπλέκοντας γεγονότα και συνεντεύξεις με ανθρώπους που γνώριζαν τον Ρίχτερ, παραθέτοντας πηγές, αλλά και μια γερή δόση προσωπικών αναφορών, κάνει ένα αληθινά ενδιαφέρον long read που θα μπορούσε να είναι ένα απόλυτα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ.
Κι αν αναρωτιέστε γιατί δεν το έκανε τέτοιο, ο ίδιος ο Μόρις έχει την απάντηση: «Ισως δεν πρέπει τα πάντα να γίνονται ντοκιμαντέρ. Οταν ξεκίνησα να κάνω ταινίες τεκμηρίωσης, αυτοί που ενδιαφέρονταν για κάτι τέτοιο, ήταν λιγοστοί και σπάνιοι. Τώρα η πραγματικότητα είναι σαν το Κλοντάικ. Οι άνθρωποι βλέπουν ιστορίες που αξίζει να εκμεταλευτείς παντού. Αλλά εγώ έχω έναν βασικό κανόνα: αν μπορεί να γίνει άρθρο σε ένα περιοδικό, ίσως δεν πρέπει να γίνει ντοκιμαντέρ. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ενδιαφέρον για τα ντοκιμαντέρ έχει γιγαντωθεί. Μου θυμίζει μια ατάκα από τον «Κόναν τον Βάρβαρο»: δυο τρία χρόνια πριν ήταν απλά κάτι τύποι που λάτρευαν ένα φίδι. Τώρα είναι παντού».
Διαβάστε το «The Pianist and the Lobster» εδώ.
Δείτε επίσης: «Honeyland»: Αυτό θα είναι το Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ το 2020
Tags: Ντοκιμαντέρ, Ερολ Μόρις
