Μούσα της nouvelle vague, πρωταγωνίστρια του Φρανσουά Τριφό, του Λουί Μαλ, του Μικελάντζελο Αντονιόνι, του Ορσον Ουέλς, του Τζόζεφ Λόουζι, του Μικελάντζελο Αντονιόνι, του Ζακ Ντεμί, του Τόνι Ρίτσαρντσον, του Λουί Μπουνιουέλ, του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Βιμ Βέντερς, η Ζαν Μορό υπήρξε ηθοποιός μιας ξεχωριστής κλάσης και μεγαλείου.
Grande dame του σινεμά (αν και η ίδια έλεγε πως «αν περάσεις τα 40 και δουλεύεις ακόμη στο σινεμά γίνεσαι αυτομάτως grande dame») η Μορό έπαιξε σε περισσότερες από εκατό ταινίες στην διάρκεια της καριέρας της, σκηνοθέτησε, τραγούδησε, ερωτεύθηκε μα κυρίως έζησε.
«Κάθε βράδυ κοιτάζω τι έκανα στην διάρκεια της μέρας και το εξετάζω από ηθική σκοπιά. Φέρθηκα στους ανθρώπους σωστά; Είπα την αλήθεια; Αλλά δεν κοιτάζω ποτέ πίσω, δεν σκέφτομαι πόσο πιο όμορφα ήταν όταν ήμουν 25 χρονών».
Δείτε ακόμη: Οταν η Ζαν Μορό ξανασυνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο!
Κι ακόμη κι αν είχε τόσα πολλά να θυμάται, η ίδια αντιπαθούσε την νοσταλγία περισσότερο απ΄οτιδήποτε. «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία; Τι θυμάσαι από την καριέρα σου; Αηδίες. Η ζωή που έζησες στο παρελθόν δεν σημαίνει τίποτα. Η ζωή που ζεις τώρα είναι που έχει σημασία. Η νοσταλγία δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Η νοσταλγία έχει νόημα μόνο όταν θες τα πράγματα να παραμείνουν ίδια. Ξέρω τόσους ανθρώπους που μένουν κολλημένοι στο ίδιο μέρος. Και σκέφτομαι, θεέ μου, δες τους! Είναι νεκροί πριν ακόμη πεθάνουν. Το να ζεις σημαίνει να παίρνεις ρίσκα».
Κάτι που μοιάζει να έκανε με κάθε της ρόλο, με κάθε μεταμόρφωση της στην οθόνη σε μια καριέρα που κράτησε ολόκληρες δεκαετίες και που θα παραμένει ζωντανή μέσα από τις ταινίες της. «Η ζωή που σου δίνεται είναι σαν ένα κομμάτι γης που πρέπει να καλλιεργήσεις» έλεγε η ίδια.
«Ελπίζω όταν τελειώσω το δικό μου κομμάτι γης να είναι ένας όμορφος κήπος».
Δείτε ακόμη: Ζαν Μορό. Δέκα ταινίες για την αιωνιότητα
