Ο Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, γνωστός για το μοναδικό του τρόπο αφήγησης και την κινηματογραφική αυθεντικότητα του, έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στο αμερικανικό περιοδικό NME. Αφορμή της συνέντευξης είναι η διπλή επέτειος δύο από τις γνωστότερες ταινίες του, του «Dazed and Confused», που κλείνει 30 χρόνια, και του «School of Rock», που κλείνει 20.
Και οι δύο ταινίες θα κυκλοφορήσουν σε επετειακή επανέκδοση αυτόν τον μήνα, αρχίζοντας από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Φορώντας ένα μαύρο πουκάμισο, διακοσμημένο με δύο κεντημένα κεφάλια γάτας που πετούν πράσινα λέιζερ, η ενδυμασία του Λίνκλεϊτερ συμπληρώνει την ξεχωριστή του ατομικότητα. Είναι ένας σκηνοθέτης που, μετά από περισσότερες από τρεις δεκαετίες στον κινηματογραφικό χώρο, παραμένει ικανοποιημένος και αμετακίνητος στην κοσμοθεωρία του για το σινεμά.
«Πάντα είχα καλές εμπειρίες» αναφέρει ο Λίνκλεϊτερ στην συνέντευξη. «Δεν μετανιώνω ποτέ για καμιά ταινία που έκανα. Είχα πάντα αρκετό έλεγχο στο τελικό αποτέλεσμα. Είμαι απλά πραγματικά τυχερός που το κάνω. Ανεξάρτητα από το θέμα της ταινίας… μπορεί να είναι μια υπέροχη εμπειρία.»
Από την πρώτη του ανεξάρτητη ταινία, το θρυλικό «Slacker». μέχρι τα πιο βαθυστόχαστα έργα του όπως, η τριλογία του «Before» και το υποψήφια για Οσκαρ «Boyhood,» ο Λίνκλεϊτερ πάντα ακολουθεί το δικό του δρόμο. Το πιο πρόσφατο έργο του, «Hit Man,» προβλήθηκε πρόσφατα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και συνάντησε θερμή υποδοχή από τους κριτικούς.
Στο «Hit Man», ο Γκλεν Πάουελ υποδύεται τον Γκάρι Τζόνσον, έναν καθηγητή κολεγίου που προσποιείται τον μυστικό εκτελεστή στον υπόκοσμο για λογαριασμό της αστυνομίας της Νέας Ορλεάνης. Η ταινία εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία που αναφέρεται σε ένα άρθρο του Texas Monthly από το 2001. Καθώς ο Γκάρι υιοθετεί διάφορες ταυτότητες, ο Λίνκλεϊτερ εξετάζει την ίδια την έννοια του να παίζει κάποιος έναν ρόλο, υπογραμμίζοντας πώς οι άνθρωποι συχνά κρύβονται πίσω από ρόλους για να αντιμετωπίσουν τις πολυπλοκότητες της ζωής. Η ταινία παίρνει μια απροσδόκητη τροπή όταν ο Γκάρι εμπλέκεται σε μια ρομαντική σχέση με τη Μάντισον, που την υποδύεται η Ειντρια Αρχόνα, που τον προσλαμβάνει να εξαφανίσει τον κακοποιητικό σύζυγό της. Αυτή η στροφή προκαλεί τους θεατές να σκεφτούν τα ασαφή όρια μεταξύ ηθικής και ανηθικότητας, αντικατοπτρίζοντας την σημασία της αλήθειας στην εκτεταμένη παραπληροφόρηση του 21ου αιώνα.
Στα γυρίσματα του «Hit Man»
Εντός του παρασκηνίου της Νέας Ορλεάνης, η ταινία εξερευνά βαθιά την ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης, χρησιμοποιώντας την ως σύμβολο για τα βασικά θέματα της ταινίας. Ο Λίνκλεϊτερ περιγράφει τη Νέα Ορλεάνη ως ένα μέρος γεμάτο ζωή, αλλά με έντονη την αίσθηση του απρόβλεπτου και της ανομίας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός ότι το «Hit Man» κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με αρκετές άλλες ταινίες που είχαν θέμα εκτελεστές, όπως το πολυαναμενόμενο «The Killer» του Ντέιβιντ Φίντσερ, αλλά ο Λίνκλεϊτερ πιστεύει ότι η ταινία του αποδομεί τον αρχέτυπο του εκτελεστή, υπογραμμίζοντας ότι τέτοιοι ρόλοι είναι περισσότερο φανταστικοί παρά πραγματικοί.
Η ιδιαίτερη προσέγγιση του Λινκλέιτερ στη δημιουργία ταινιών εκτείνεται και σε παλαιότερα έργα του, όπως το «Dazed And Confused,» που εκτόξευσε τις καριέρες των Μάθιου Μακ Κόναχεϊ και Μπεν Αφλεκ, και το «School Of Rock,» που αποτέλεσε εμπορική επιτυχία. Υπογραμμίζει επίσης τη σημασία της επικοινωνίας και της δημιουργίας του σωστού κλίματος στο σετ μιας ταινίας, ανεξαρτήτως του μεγέθους ή της εμβέλειάς της. Σε όλη την καριέρα του, ο Λίνκλεϊτερ ασχολήθηκε με ασυνήθιστα θέματα, όπως φάνηκε και από την προσαρμογή του του βιβλίου μη-μυθοπλασίας του Ερικ Σλόσερ, «Fast Food Nation». Στη συνέντευξη συγκρίνει τον ρόλο του στο να ρίχνει φως σε τέτοια θέματα με αυτόν ενός πολεμικού φωτογράφου, καταγράφοντας και μαρτυρώντας θέματα που τον συγκινούν, αλλά στα οποία είναι ανίσχυρος να αντιμετωπίσει, αλλά μπορεί μόνο να τα αναδείξει με ελπίδα να αλλάξει κάτι.
Σχετικά με το μέλλον, ο Λίνκλεϊτερ εργάζεται πάνω σε ένα άλλο πρότζεκτ που εκτείνεται μέσα στα χρόνια, παρόμοιο με το «Boyhood». Βασισμένο στο μιούζικαλ του Στίβεν Σόντχαϊμ του 1981, «Merrily We Roll Along,» αφηγείται την ιστορία ενός συνθέτη του Μπρόντγουεϊ (τον υποδύεται ο Πολ Μεσκάλ του «Aftersun»), που εγκαταλείπει τους φίλους του για να γίνει παραγωγός στο Χόλιγουντ. Με αντίστροφη χρονολογική σειρά, θα καλύψει καλύπτει 20 χρόνια – πράγμα που σημαίνει ότι ο Λίνκλεϊτερ, στα 63 του πλέον, θα γυρίζει τμήματα κάθε λίγα χρόνια έως ότου ολοκληρωθεί: «Είναι πιθανότατα το τελευταίο έργο για μένα. Καθώς θα είμαι πολύ μεγάλος όταν τελειώσει!»
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συνεχίσει να μιλά για αυτήν την ταινία για πολύ καιρό. «Είναι αστείο, στο "Boyhood" όλα αυτά τα χρόνια ήταν τόσο ιδιωτικά, αλλά αυτή τη φορά, επειδή είναι πιο γνωστό… είναι ένα μιούζικαλ του Στίβεν Σόντχαϊμ. Ενα από τα αγαπημένα μου. Διαδραματίζεται από το 1957 ως το '76. Είναι πολύ διαφορετικό από το "Boyhood". Αν και αυτή είναι μια μακροχρόνια διαδικασία… η μουσική είναι ήδη γραμμένη. Εχω μια δομή. Προσπαθώ απλώς να την κάνω να λειτουργήσει όπως θα λειτουργούσε ως ταινία. Ετσι, προσαρμόζω… είναι μια διαδικασία προσαρμογής από τη σκηνή στην οθόνη. Είναι λοιπόν η πρόκληση εκεί. Θα δούμε. Μέχρι στιγμής, είναι διασκεδαστικό.»
Η αγάπη του Λίνκλεϊτερ για τη μουσική δεν είναι έκπληξη – από το σάουντρακ με ροκ μουσική της ταινίας «Dazed And Confused» έως τα μουσικά νούμερα στην «Barbie», που τα ξεχώρισε ως το αγαπημένο του κομμάτι της ταινίας. Εκτιμά την επίδραση της μουσικής στον κινηματογράφο και χαίρεται που βλέπει νέες ταινίες όπως το «Oppenheimer» και το «Barbie» να στέλνουν θετικά μηνύματα και να αφήνουν εντυπώσεις στο κοινό.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ εδώ.
