Είναι πλέον παράδοση ο Ντάνιελ Ντέι-Λούις να στηρίζει με την παρουσία του το έργο της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών και του Κέντρου Πόρτα Ανοιχτή, ακόμα και τώρα, που αποφεύγει τη δημοσιότητα. Ακόμα και τώρα που έχει αποτραβηχτεί από την υποκριτική. Με μια μεγάλη, τρανταχτή εξαίρεση (θα μείνει, άραγε, εξαίρεση;), την ταινία «Ανεμώνη» όπου πρωταγωνιστεί και την οποία σκηνοθέτησε ο γιος του, Ρόναν Ντέι-Λούις και που την έγραψαν μαζί.
Ετσι, πατέρας και γιος, Ντάνιελ και Ρόναν, μαζί με την Δάφνη Οικονόμου από την Πόρτα Ανοιχτή, έδωσαν μία συνέντευξη Τύπου ως φιλοξενούμενοι των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας, λίγες ώρες πριν η «Ανεμώνη» τους προβληθεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα (σε λίγο καιρό στις αίθουσες από την Tanweer), για την υποστήριξη της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών. Διαβάστε όσα συζητήθηκαν και περιμένετε με υπομονή ως το τέλος για να μάθετε αν, τελικά, ο Ντάνιελ Ντέι-Λούις επιστρέφει στο σινεμά.
Η «Ανεμώνη» ήταν ένας συνδυασμός της δουλειάς και των δυο, του Ρόναν και του Ντάνιελ;
Ρόναν Ντέι-Λούις: Ηταν πραγματικά ένα είδος ασυνείδητου συνδυασμού των δύο. Πολλές από τις αποφάσεις πάρθηκαν νωρίς, καθώς το σενάριο αναπτυσσόταν με βάση αποκλίσεις από την πραγματικότητα, ή μάλλον από μια εκδοχή της πραγματικότητας που έπρεπε να απεικονιστεί. Πολλά, επίσης, είχαν να κάνουν και με το ότι είμαι κι εγώ ζωγράφος, και μεγάλο μέρος της δουλειάς μου στη ζωγραφική επηρέασε τις επιλογές στην οπτική γλώσσα της ταινίας. Νομίζω πως αυτό συνέβαλε ουσιαστικά στο τελικό αποτέλεσμα. Ναι, είναι ένας συνδυασμός και των δύο.
Κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ το τεράστιο ταλέντο του ως ηθοποιού, αλλά έχει ένα άλλο, εξίσου μεγάλο ταλέντο - τη φιλία. Ο Ντάνιελ είναι ο πιο υπέροχος φίλος.»
Η σχέση με την Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών
Ντάνιελ Ντέι-Λούις: Πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι ο σκοπός της παρουσίας μας σήμερα εδώ είναι ευγενής. Είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε το έργο της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών και τη συνεχή προσφορά της κυρίας Δάφνης Οικονόμου, η οποία τα τελευταία 53 χρόνια προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά. Κυρία Οικονόμου, είναι πράγματι 53 χρόνια;
Δάφνη Οικονόμου: Ναι, έχουν περάσει 53 χρόνια από τότε που ιδρύσαμε ένα πολύ μικρό κέντρο για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, επειδή τότε δεν υπήρχε τίποτα γι’ αυτά στην Ελλάδα. Ανακαλύψαμε πως τα παιδιά εκείνη την εποχή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν. Εκαναν φυσικοθεραπείες, κουραστικά πράγματα, αλλά όχι δημιουργικά. Δεν ζωγράφιζαν, δεν χόρευαν, δεν τραγουδούσαν. Ετσι, βάλαμε το παιχνίδι, τη μουσική, τον χορό, το τραγούδι και τη ζωγραφική στο επίκεντρο της δουλειάς μας. Και ανακαλύψαμε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να αναπτυχθούν και να εκφραστούν. Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Θα ήθελα, όμως, να μιλήσω και για τη σύνδεση με τον Ντάνιελ. Κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ το τεράστιο ταλέντο του ως ηθοποιού, αλλά έχει ένα άλλο, εξίσου μεγάλο ταλέντο — τη φιλία. Ο Ντάνιελ είναι ο πιο υπέροχος φίλος. Είμαστε φίλοι εδώ και πολλά χρόνια, στα καλά και στα άσχημα. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον, κι εκείνος αγαπά τα παιδιά μας. Αυτός είναι ο λόγος που είναι εδώ σήμερα: για τα παιδιά του Κέντρου Πόρτα Ανοιχτή. Επειδή αξίζουν τα πάντα. Και γι’ αυτό είμαστε όλοι εδώ.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι συνεργάστηκαν για να γίνει αυτή η συνάντηση πραγματικότητα. Ονομάσαμε τη μέρα αυτή D-Day — Ημέρα Ντάνιελ — κι αυτό λέει πολλά.
Υπήρξε κάποια μαγική στιγμή όπου ο Ρόναν είπε, «Μπαμπά, θα παίξεις στην ταινία μου;» και εκείνος απάντησε «ναι»;
Ντ.Ντ.Λ.: Αυτό δεν συνέβη ακριβώς έτσι. Μου άρεσε, όμως, η ιδέα. Αν και είχα αποσυρθεί, ένιωσα θλίψη στη σκέψη ότι ο Ρόναν θα έκανε ταινίες κι εγώ δεν θα ήμουν μέρος τους. Θέλαμε και οι δύο να συνεργαστούμε. Ετσι ξεκινήσαμε να γράφουμε κάτι μαζί, χωρίς σχέδιο, απλώς με ένστικτο.
Ρ.Ντ.Λ.: Ναι, γράφαμε όταν βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος, με σποραδικά σχέδια και σημειώσεις. Κάποια στιγμή είχαμε 70 σελίδες και συνειδητοποιήσαμε πως αυτό που είχαμε ήταν αληθινό. Από εκεί και πέρα, η εμμονή μας μάς οδήγησε στο να το ολοκληρώσουμε.
Ντ.Ντ.Λ.: Δεν βλέπω αυτή τη σχέση ως επιστροφή του πατέρα για να βοηθήσει τον γιο. Ηταν μια αμοιβαία εμπειρία, μια ίση επιθυμία και των δύο μας. Η δημιουργική διαδικασία είναι σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητη. Προσωπικά στοιχεία βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους στο έργο, παρά τη θέλησή μας.
Ρ.Ντ.Λ.: Ο σπόρος της ιστορίας ήταν η αδελφότητα. Στη συνέχεια, ήρθε φυσικά και το θέμα του πατέρα και του γιου — το μυστήριο της προηγούμενης ζωής του πατέρα μέσα από τα μάτια του παιδιού. Δεν είναι αυτοβιογραφικό, αλλά έχει προσωπικό βάρος.
Αν και είχα αποσυρθεί, ένιωσα θλίψη στη σκέψη ότι ο Ρόναν θα έκανε ταινίες κι εγώ δεν θα ήμουν μέρος τους. Θέλαμε και οι δύο να συνεργαστούμε. Ετσι ξεκινήσαμε να γράφουμε κάτι μαζί, χωρίς σχέδιο, απλώς με ένστικτο.»
Για τα σχόλιά του προς υπεράσπιση της Μεθόδου (διαβάστε σχετικά εδώ)
Ντ.Ντ.Λ.: Πράγματι, η Μέθοδος έχει γίνει εύκολος στόχος. Πολλοί που δεν την κατανοούν, τη θεωρούν παραφροσύνη. Για μένα, είναι απλώς ένας προσωπικός τρόπος δουλειάς. Αν η μέθοδός σου εμποδίζει τους άλλους, τότε κάτι κάνεις λάθος. Η συνεργασία είναι ουσιώδης — είτε πρόκειται για τη Μέθοδο, τον Μάισνερ, ή τον Στανισλάφσκι. Εγώ βλέπω τη Μέθοδο ως έναν τρόπο να δημιουργήσεις ψευδαίσθηση που να είναι αληθινή πρώτα μέσα σου.
Δυσκολεύτηκαν με αυτή τη συνεργασία πατέρα-γιού;
Ντ.Ντ.Λ.: Στην αρχή πίστευα ότι θα μπορούσα να προστατεύσω τον Ρόναν από κάποια λάθη, αλλά σύντομα κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν καμία προστασία. Επρεπε να τα κάνει όλα μόνος του.
Ρ.Ντ.Λ.: Την πρώτη μέρα ήταν λίγο σουρεαλιστικό. Ομως είχαμε ήδη προετοιμαστεί τέσσερα χρόνια γράφοντας το σενάριο μαζί. Στα γυρίσματα, όλα κύλησαν φυσικά, με διαισθητικό τρόπο.
Πως προέκυψε η επιλογή της Ιρλανδίας του εμφυλίου ως τόπος και χρόνος δράσης της ταινίας
Ρ.Ντ.Λ.: Ο πατέρας μου ζούσε στην Ιρλανδία πριν γνωρίσει τη μητέρα μου, και εγώ μεγάλωσα εκεί για έξι χρόνια. Οταν ανακαλύψαμε τον χαρακτήρα του Ρέι, έναν άντρα σε αυτοεξορία, νιώσαμε πως η ιρλανδική σύγκρουση ταίριαζε απόλυτα στο υπόβαθρο της ιστορίας.
Ντ.Ντ.Λ.: Είχα περάσει πολύ χρόνο στο Μπέλφαστ, στο αποκορύφωμα των ταραχών. Αυτή τη φορά θελήσαμε να δείξουμε την οπτική των νεαρών Βρετανών στρατιωτών, κάτι που δεν έχει γίνει συχνά.
Ρ.Ντ.Λ.: Καθώς γράφαμε, μάθαινα κι εγώ για τα γεγονότα. Αυτό έγινε μέρος της αφήγησης — να βλέπεις τη σύγκρουση μέσα από μια πιο αθώα ματιά.
Υπάρχουν κομμάτια του Ντάνιελ που πέρασαν στον Ρέι - ή του Ρέι που έμειναν μέσα στον Ντάνιελ;
Ντ.Ντ.Λ.: Ισως, αλλά δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Προσπαθώ να δημιουργώ χαρακτήρες μακριά από τη δική μου ζωή, αλλά τελικά, η μόνη πηγή είναι οι δικές σου εμπειρίες. Εχω ακούσει ότι με παρομοιάζουν με ερημίτη, αλλά δεν είμαι. Ζω απλώς ήσυχα, χωρίς τον φακό πάνω μου όλη την ώρα.
Αυτή η επιστροφή είναι εξαίρεση ή αρχή μιας νέας περιόδου;
Ντ.Ντ.Λ.: Είναι δύσκολο να πω. Είμαστε ακόμα πολύ δεμένοι με την ταινία. Δεν θα απέρριπτα όμως την ιδέα να δουλέψω ξανά. Η εμπειρία με τον Ρόναν μου θύμισε όλα όσα αγαπώ σε αυτή τη δουλειά. Ηταν μια καθαρή συνεργασία, μια χαρούμενη εμπειρία. Και όταν έχεις μια τέτοια εμπειρία, πάντα θέλεις να τη ζήσεις ξανά.
Περισσότερες Νύχτες Πρεμιέρας 2025:
- Αυτές οι Νύχτες Μένουν: Λάνθιμος, συγκίνηση και... παρατράγουδα στην πρεμιέρα των 31ων Νυχτών Πρεμιέρας
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Πρώτη με βραβευμένο (μικρό και μεγάλο) σινεμά
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Δεύτερη γεμάτη γεμάτη ένταση και μύθους
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Τρίτη με συναντήσεις και συζητήσεις μέσα στο χρόνο
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Τέταρτη με φωνές που αντηχούν
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Πέμπτη κοιτώντας κάτω από την επιφάνεια
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Εκτη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Εβδομη γεμάτη σκιές και μηνύματα
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Ογδοη εκεί που το ιερό συναντά το ανθρώπινο
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Ενατη γεμάτη βραβεία
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Τα βραβεία του διαγωνιστικού τμήματος