Η πρώτη μέρα του 70ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου στιγματίστηκε από την πολύνεκρη επίθεση στην πόλη Χανάου της Φρανκφούρτης και από τη γενικότερη αίσθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά - και παρά τον εορταστικό της χαρακτήρα, αλλά και τον θόρυβο γύρω από τον φετινό Πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, Τζέρεμι Αϊρονς - σε μία από τις πιο χλιαρές διοργανώσεις των τελευταίων χρόνων.
Από ταινίες (δεν) ξεχώρισαν η ταινία έναρξης, το «My Salinger Year» του Φιλίπ Φαλαρντό, το 200 λεπτών «Malmkorg» του Κρίστι Πουίου που εγκαινίασε το νέο διαγωνιστικό πρόγραμμα με γενικό τίτλο «Encounters» και το «Minimata» με τον Τζόνι Ντεπ που θα ταίριαζε καλύτερα στην απογευματινή τηλεοπτική ζώνη ενός καναλιού για όλη την οικογένεια...
Παραμένουμε ωστόσο πάντα έτοιμοι για εκπλήξεις...
Το 70ο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου θα πραγματοποιηθεί από τις 20 Φεβρουαρίου ως την 1η Μαρτίου 2020. Το Flix βρίσκεται ήδη εκεί. Διαβάστε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
«My Salinger Year» του Φιλίπ Φαλαρντό | Ταινία Εναρξης - Ειδικές Προβολές
To 1995 η 23χρονη Τζοάνα Ράκοφ φτάνει στην Νέα Υόρκη γεμάτη όνειρα: θα μένει σ' ένα φθηνό διαμέρισμα χωρίς νεροχύτη, θα κοιμάται στο πάτωμα, θα γράψει το βιβλίο της. Αντ' αυτού βρίσκει δουλειά ως γραμματέας της Φίλις Γουέστμπεργκ – διάσημης ατζέντη λογοτεχνικών ταλέντων, το γραφείο της οποίας εκπροσωπεί τον θρύλο Τζέρι Σάλιντζερ («Ο Φύλακας στη Σίκαλη»). Τα καθήκοντά της περιλαμβάνουν να απαντάει την αλληλογραφία των θαυμαστών του Σάλιντζερ, το τηλέφωνο του γραφείου (με προσοχή όταν παίρνει ο ίδιος «ο Τζέρι») και τις παραξενιές της ιδιοσυγκρασιακής, αυστηρής Φίλις. Μόνο που, όπως την αποστομώνει ο ίδιος ο Σάλιντζερ μια μέρα στο τηλέφωνο, «αν είσαι συγγραφέας, πρέπει να γράφεις κάθε μέρα. Πρόσεξε μην ξοδέψεις τα νιάτα σου απατώντας στα τηλέφωνα...». Δεν τα ξόδεψε.
Η πραγματική Τζοάνα Ράκοφ έγραψε το μπεστ σέλερ αυτοβιογραφικό βιβλίο της (πάνω σε αυτό τον ένα «Σάλιντζερ» χρόνο της) κι ο Φιλίπ Φαλαρντό («Chuck», «Ο Εξαιρετικός Κύριος Λαζάρ») το έκανε ταινία. H Σιγκούρνι Γουίβερ ερμηνεύει στιβαρά και ποζάτα τη Φίλις Γουέστμπεργκ και το νέο «It Girl» του Χόλιγουντ, η Μάργκαρετ Κουόλι («Κάποτε... στο Χόλιγουντ», «Leftovers») δίνει σάρκα, οστά και ανήσυχο βλέμμα στην Τζοάνα Ράκοφ. Η Κουόλι, με το νεύρο και την ευαισθησία της, καταλήγει να είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας, καθώς ο Φαλαρντό ξεκινά στο πρώτο μισό της ταινίας με την υπόσχεση ότι θα παίξει με την αντίστιξη νιάτων-θρύλων (η σχέση μιας intern με τον Σάλιντζερ είναι από μόνη της ένα καθρέφτισμα στο αβέβαιο μέλλον) και γυναικών-αντρών στην τέχνη (έχεις τις ίδιες ευκαιρίες μία γυναίκα στο λογοτεχνικό χώρο;), αλλά δεν το πετυχαίνει όπως το ονειρεύτηκε. Μία τρυφερή δραμεντί για τις νεανικές φιλοδοξίες που ολοκληρώνεται λίγο βεβιασμένα, χλιαρά και μελό. Πόλυ Λυκούργου
Η Σιγκούρνι Γουίβερ ανοίγει το φεστιβάλ δηλώνοντας ότι «οι γυναίκες έκαναν επιτέλους ένα βήμα μπροστά στη βιομηχανία»
Στη συνέντευξη Τύπου του «My Salinger Year» οι πρωταγωνίστριες Σιγκούρνι Γουίβερ και Μάργκαρετ Κουόλι μίλησαν για τις αλλαγές που έφερε το #metoo στον εργασιακό χώρο. «Η ταινία αποδεικνύει ότι κάτι λειτούργησε τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες έχουμε πάει ένα βήμα μπροστά στην κινηματογραφική βιομηχανία. Οι παραγωγοί μας (Κιμ ΜακΚρό και Λου Ντέρι) έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να προσλάβουν γυναίκες σε όλες τις θέσεις. Γυναίκες που ποτέ δεν βρέθηκαν θέσεις ισχύος στην παραγωγή και τα κινηματογραφικά συνεργεία, ενώ εμείς τις γνωρίζαμε ότι έβγαζαν σιωπηλά τη δουλειά για πάρα πολλά χρόνια. Εκείνοι τις προώθησαν και τους έδωσαν την ευκαιρία να υπογράψουν το αποτέλεσμα. Και, φίλε μου, τι υπέροχο αποτέλεσμα υπέγραψαν...» Διαβάστε αναλυτικά εδώ τη συνέντευξη Τύπου του «My Salinger Year»
Ο Τζέρεμι Αϊρονς μονοπώλησε τη συνέντευξη Τύπου της φετινής κριτικής επιτροπής. Οχι επειδή είναι ο Πρόεδρός της (δείτε εδώ τα υπόλοιπα μέλη), αλλά γιατί αναγκάστηκε να μιλήσει για πρώτη φορά δημόσια για το σκάνδαλο που προέκυψε όταν ο γερμανικός Τύπος επιτέθηκε στη Berlinale, ανασύροντας παλιότερες σεξιστικές απόψεις και δηλώσεις του Βρετανού ηθοποιού κατά των ομόφυλων γάμων και κατά της έκτρωσης. Διαβάστε αναλυτικά εδώ όσα δήλωσε.
Malmkrog του Κρίστι Πουίου | Διαγωνιστικό Τμήμα Encounters
Η νέα ταινία του Ρουμάνου σκηνοθέτη που εγκαινίασε το νέο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale με ταινίες που δοκιμάζουν τα όρια της αφήγησης, δοκίμασε κυρίως τις αντοχές ακόμη και των πιο υποψιασμένων θεατών με την διάρκεια των 200 λεπτών, αλλά κυρίως με τη φόρμα της οπτικοποίησης ενός φιλοσοφικού δοκιμίου του Ρώσου Βλαντιμίρ Σολοβιοφ που ουσιαστικά αποτελείται από τις μακροσκελείς συζητήσεις μιας παρέας αριστοκρατών σε μια έπαυλη στο Μάμκρογκ της Τρανσιλβανίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Χωρισμένο σε κεφάλαια (που αντιστοιχούν στα πρόσωπα της ιστορίας), το μακροσκελές φιλμ δεν είναι ξένο με τη φιλμογραφία του Πουίου και ειδικά την προηγούμενη υπέροχη ταινία του, το επίσης μεγάλο σε διάρκεια και τοποθετημένο μέσα σε ένα διαμέρισμα «Sieranevada», ούτε φυσικά χωρίς ενδιαφέρον ακόμη κι όταν σε αναγκάζει να επαναπροσδιορίζεις τις όποιες έννοιες της προσοχής, της ανάγνωσης υποτίτλων ή της διαλεκτικής με όσα (πάρα πολλά) λέγονται στην οθόνη.
Το ξένο είναι πως ο Πουίου δεν παίρνει ανάσα - όπως και οι ήρωές του καθώς αναλύουν πραγματικά εξαντλητικά (και με εξαντλητικό τρόπο) θέματα όπως τον πόλεμο και την ειρήνη, την εξωτερική πολιτική, το ευρωπαϊκό ιδεώδες, το καλό και το κακό, τον Χριστό και τον Αντίχριστο, το θάνατο και τη ζωή, καθώς οι ώρες περνούν και στην έπαυλη του πλούσιου γαιοκτήμονα που τους έχει καλέσει ο χρόνος περνά μόνο με την εναλλαγή των γευμάτων, το απογευματινό τσάι, το πιάνο στην κεντρική σάλα. Χρησιμοποιώντας άλλοτε στατική κάμερα, άλλοτε τεράστια μονοπλάνα, άλλες φορές γρήγορα κοψίματα και κυρίως παίζοντας με τη θέση των πρωταγωνιστών του (όσοι μιλούν γυρίζουν συχνά πλάτη ή βρίσκονται εκτός κάδρου), ο Πουίου πειραματίζεται, προσπαθώντας να ενώσει το παρελθόν με το μέλλον σε ένα σχόλιο για την Ιστορία, την αναπόφευκτη γοητεία αλλά και κενότητα της πίστης, την ταξική αταξία, την ίδια την τέχνη του διαλόγου ή και του σινεμά, αλλά και ακόμη πιο ρηξικέλευθα σε μια κριτική στη σημερινή «άποψη» όλων στα κοινωνικά δίκτυα και την ατελέσφορη ανταλλαγή απόψεων για τα πάντα.
Οχι ακριβώς πετυχημένο ως πείραμα, το «Malmkrog» σε αφήνει παγερά αδιάφορο για το μεγαλύτερο μέρος όσων λέγονται (με στόμφο και θεατρική απαξία από τους ηθοποιούς του) και δεν σε αποζημιώνει όσο κι αν - σε ολη τη μεγάλη του διάρκεια - σε εμπλέκει σε μια διαρκή, μερικές φορές και παιχνιδιάρικη μέχρι και διαφωτιστική, αναρώτηση. Οχι ακριβώς πετυχημένο, ειδικά αν αυτός είναι ο σκοπός του. Μανώλης Κρανάκης
Minamata του Αντριου Λέβιτας | Ειδικές Προβολές
Με τους χολιγουντιανους σταρ να έλκονται από τις βιογραφίες και τις αληθινές ιστορίες υπαρκτών προσώπων πιο έντονα απ΄ όσο οι αρκούδες από το μέλι, ο Τζόνι Ντεπ πρωταγωνιστεί στο «Minamata» του Αντριου Λέβιτας, στον ρόλο του θρυλικού φωτορεπόρτερ του LIFE, Γιουτζίν Σμιθ. Εχοντας συλλάβει την φρίκη του Β Παγκοσμίου Πολέμου στα μέτωπα των μαχών του Ειρηνικού, το 1971 ο Σμιθ στοιχειώνεται ακόμη από εκείνες τις εικόνες και η καριέρα αλλά και η ζωή του μοιάζει να βρίσκεται σε τέλμα.
Μέχρι την στιγμή που μαθαίνει για την «ασθένεια της Μιναμάτα», ένα νευρολογικό σύνδρομο που οφειλόταν στην σταθερή δηλητηρίαση των νερών μιας παραθαλασσιας γιαπωνέζικης πόλη από τα απόβλητα ενός εργοστασίου χημικών, και πείθει το περιοδικό LIFE να χρηματοδοτήσει μια αποστολή για να τις καταγράψει. Ο Σμιθ θα ζούσε δυο χρόνια κοντά στους κατοίκους καταγράφοντας τον αγώνα τους εναντίον του εργοστασίου και την διεκδίκηση αποζημιώσεων, θα γινόταν στόχος μιας επίθεσης που παρ΄ολίγον να του στερήσει τη ζωή και θα έβγαζε εκεί μια από τις συγκλονιστικότερες φωτογραφίες ρεπορτάζ που τραβήχτηκαν ποτέ, την «Η Τομόκο Ουεμούρα στο Μπάνιο της». Ο Αντριου Λέβιτας (φωτογράφος, γλύπτης, ζωγράφος, ηθοποιός, παραγωγός και σκηνοθέτης μιας ακόμη ταινίας του «Lullaby»), καταγράφει την ιστορία του Σμιθ στην Μιναμάτα μετρημένα αλλά κι απολύτως συμβατικά, μέσα από ένα σενάριο που ενώνει τις τελείες της αφήγησης σχεδόν μηχανικά και δίχως να σου επιτρέπει να αντιληφθείς για παράδειγμα, την πάροδο του χρόνου ή την συναισθηματική διαδρομή των πρωταγωνιστών.
Ο διευθυντής φωτογραφίας Μπενουά Ντελόμ προσθέτει στην ταινία μια ενδιαφέρουσα φωτογραφική παλέτα που όμως δεν μοιάζει να έχει μια συνέπεια στην διάρκειά της, ενώ η εξαιρετική (από μόνη της) μουσική του Ρουίτσι Σακαμότο χρησιμοποιείται με πολύ πιο προφανή τρόπο απ΄όσο θα της άξιζε ως εργαλείο καθοδήγησης της συναισθηματικής κατάστασης του θεατή, η οποία όμως παρά τις προσπάθειες της ταινίας παραμένει σχεδόν σταθερά στο ίδιο επίπεδο. Οσο για τον Τζόνι Ντεπ, βρίσκεται ευτυχώς μακριά από τις μανιέρες που έκαναν τις πρόσφατες ερμηνείες του να δείχνουν αφόρητες, αλλά δεν κατορθώνει ποτέ να δώσει στον χαρακτήρα του το ειδικό βάρος ή το συναισθηματικό βάθος που θα του άξιζε. Τουλάχιστον στo «Minamata», μας θυμίζει ότι εκτός από χολιγουντιανός σταρ είναι και ηθοποιός. Ελπίζουμε την επόμενη φορά να μας δείξει ότι είναι και καλός ηθοποιός. Γιώργος Κρασσακόπουλος
Στο πρώτο κόκκινο χαλί και την τελετή έναρξης της 70ής Berlinale αυτό που αξίζει κανείς να κρατήσει είναι το ένα λεπτό σιγή, αφιερωμένο στα θύματα της πολύνεκρης επίθσης που έγινε στην πόλη Χανάου της Φρανκφούρτης. Μια συγκυρία που έδωσε το δικό της στίγμα στην αυλαία ενός Φεστιβάλ που επιμενει πολιτικά, τόσο μέσα από τις επιλογές του όσο και με την ίδια την - σε κατάσταση αλλαγής - μελλοντική ύπαρξή του στο κέντρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας στην Γερμανία.
Οι νέοι διευθυντές της Berlinale, Μαριέτε Ρίζενμπικ και Κάρλο Τσατριάν υποδέχθηκαν σε ένα μάλλον ασθενικό κόκκινο χαλί τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, δημιουργούς και καστ (Σιγκούρνι Γουίβερ και Μάργκαρετ Κουόλι) του «My Salinger Year» του Φιλίπ Φαλαρντό, την κριτική επιτροπή και εξέχοντα μέλη της γερμανικής και παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας.
Σιγκούρνι Γουίβερ, Μάργκαρετ Κουόλι
Σιγκούρνι Γουίβερ
Μάργκαρετ Κουόλι
Σιγκούρνι Γουίβερ, Μάργκαρετ Κουόλι
Τομ Τίκβερ
Σαμ Ο' Ράιλι
Φατίχ Ακίν, Κριστιάν Πολ
Τζέρεμι Αϊρονς
Σεμπάστιαν Κοχ, Μερετ Μπέκερ
Νίνα Χος
Ντάνιελ Μπρουλ, Φελίσιτας Ρομπόλντ
Το 70ο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου θα πραγματοποιηθεί από τις 20 Φεβρουαρίου ως την 1η Μαρτίου 2020. Το Flix βρίσκεται ήδη εκεί. Διαβάστε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε στο ειδικό τμήμα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
