Αν μπορείς να καταλάβεις την φρεσκάδα ενός ψαριού από το κεφάλι, τότε η φρεσκάδα της κάθε μέρας σε ένα φεστιβάλ, μάλλον γίνεται αντιληπτή από τις ταινίες του διαγωνιστικού. Και δυστυχώς χθες το ψάρι (ή μάλλον το αποξηραμένο χέλι - κι αν δείτε το «Colo» της Τερέζα Βιγιαβέρδε - μην το δείτε - θα καταλάβετε) είχε μια χαρακτηριστική οσμή αμηχανίας κι ανίας. Διότι το να μιλά μια ταινία για την κρίση του Ευρωπαϊκού Νότου, (εδώ της Πορτογαλίας) δεν την κάνει απαραίτητα καλή κι αυτή δυστυχώς περνά 138 λεπτά ακατάσχετης φλυαρίας και ψυχολογικού στόμφου για να εξηγήσει τα αυτονόητα, σ' ένα φιλμ που προκαλεί όχι τη σκέψη, αλλά την υπομονή.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική για το «Colo» της Τερέζα Βιγιαβέρδε
Τουλάχιστον, η νεαρή πρωταγωνίστρια Αλίσε Αλμπεργκάρια Μπόρχες μάς αποζημίωσε με την θεαματική της εμφάνιση τόσο στην συνέντευξη Τύπου όσο και στο κόκκινο χαλί, αφού δεν φοβήθηκε ούτε τα piercing ούτε το χρώμα στο μολύβι των ματιών. Το στιλ δεν περνά κρίση, ή για μια στιγμή...
Η Νίνα Χος κι ο Στέλαν Σκκάρσγκαρντ καταλαβαίνουμε ότι γράφουν όμορφα στον φακό των φωτογράφων, αλλά αναρωτιόμαστε αν αυτός είναι ικανός λόγος για να βρεθεί μια ταινία σαν το «Return to Montauk» του βετεράνου (εδώ με την έννοια του είναι καιρός να συνταξιοδοτηθεί) Φόλκερ Σλέντορφ στο διαγωνιστικό του Βερολίνου. Ο σκηνoθέτης μεταφέρει μετα το «Homo Faber» ένα ακόμη βιβλίο του Μαξ Φρις στην οθόνη, αλλά το αποτέλεσμα όχι απλά δεν δικαιολογεί τον κόπο, αλλά μοιάζει με μια από τις χειρότερες ταινίες του Σλέντορφ σε μια σειρά μετρίων ταινιών που παραδίδει εδώ και χρόνια. Πάντως για να λέμε την αλήθεια, η Νίνα Χος και κυρίως o Στέλαν Σκάρσγκαρντ ήταν ό,τι πρέπει για τα φωτογραφικα φλας.
Διαβάστε εδώ την κριτική μας για το «Return to Montauk» του Φόλκερ Σλέντορφ
Κι αν οι ταινίες του διαγωνιστικού χθες σε έκαναν να θες απλά να κρυφτείς σε ένα μπαρ για να πιες και να ξεχάσεις, πιθανότατα δεν θα είχες τύχη αν διάλεγες το «El Bar» του Αλεξ ντε λα Ιγκλέθια το οποίο προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο επίσημο πρόγραμμα. Ενα μείγμα επιστημονικής φαντασίας, ταινίας επιβίωσης και των χειρότερων ενστίκτων της ανθρώπινης φύσης, το φιλμ τοποθετεί μια ομάδα από γείτονες κι αγνώστους σε ένα συνοικιακό μπαρ της Μαδρίτης και τους κλειδώνει εκεί, αφού σύντομα αντιλαμβάνονται πως αν δοκιμάσουν να φύγουν θα φάνε μια σφαίρα στο κεφάλι αμέσως μόλις πατήσουν το πόδι τους στο πεζοδρόμιο. Ποιος θέλει να τους σκοτώσει και γιατί και πόσο μακριά θα φτάσουν για να επιβιώσουν. Ναι η ιδέα ακούγεται ενδιαφέρουσα, αλλά στα χέρια του ντε λα Ιγκλέθια γλιστρά γρήγορα στο συνηθισμένο πεδίο του γκροτέσκο χιούμορ και της βίας δίχως να αποκαλύπτει τίποτα που δεν ξέραμε για την ανθρώπινη φύση.
Η Μπλάνκα Σουάρεζ που πρωταγωνιστεί και το υπόλοιπο καστ πάντως έβαλαν τα δυνατά τους στο κόκκινο χαλί, αλλά τα ποτά στο μπαρ της ταινίας ήταν μάλλον μπόμπες.
Εκτός συναγωνισμού, στις ειδικές προβολές του φεστιβάλ, η Σάλι Χόκινς σχεδόν δέκα χρόνια απ΄όταν έκλεψε την παράσταση στο Βερολίνο με το «Happy Go Lucky» του Μάικ Λι, επιστρέφει με έναν εξίσου αβανταδόρικο ρόλο στο «Maudie» της Εϊλινγκ Γουόλς, πάιζοντας την ναίφ καναδέζα ζωγράφο Μοντ Λιούις η οποία από πολύ νεαρή ηλικία υπέφερε από μια βαριά μορφή αρθτίτιδας η οποία έκανε σχεδόν κάθε κίνηση της επώδυνη, αλλά που ποτέ δεν την σταμάτησε από το πάθος της για την ζωγραφική ακόμη κι αν το να βάλει τον καμβά στο καβαλέτο ήταν για εκέινη μια δοκιμασία. Η ερμηνεία της Χόκινς όμως δεν στέκεται τόσο στην ασθένεια και τις δυσκολίες που αυτή δημιουργούσε στην Μοντ, αλλά δοκιμάζει να συλλάβει κάτι βαθύτερο, το ίδιο της το πνεύμα. Η ικανή, αλλά υπερβολικά περιγραφική σκηνοθεσία της Εϊλινγκ Γουολς δεν βοηθά την ταινία ιδιαίτερα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά εδώ έτσι κι αλλιώς το φιλμ ανήκει στην Χόκινς.
Η καλύτερη ταινία της ημέρας πάντως - κι ένα από τα μικρά διαμάντια του φεστιβάλ - προβλήθηκε στο Forum και ήταν το «Newton», του Αμίτ Β Μασουρκάρ. Τοποθετημένο γύρω από μια εκλογική αναμέτρηση στην Ινδια, το φιλμ ακολουθεί τον ιδεαλιστή και με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος ήρωά του που φέρει το παράξενο όνομα Νιούτον, στο ταξίδι του σε ένα μικρό χωριό στην μέση του πουθενά προκειμένου να φέρει εις πέρας την εκλογική διαδικασία. Σε μια περιοχή όπου οι αντάρτες εξακολουθούν να τρομοκρατούν τους κατοίκους κι όπου ο στρατός έχει τον πρώτο λόγο, ο Νιουτον είναι αποφασισμένος να πείσει τους ντόπιους για την σημασία του να ψηφίζεις σε μια χώρα όπου η περιφέρεια δεν απέχει μόνο γεωγραφικά μα σχεδόν χρονικά (με την έννοια μιας άλλης εποχής) από το κέντρο. Το φιλμ του Μασουρκάρ, βρίσκει το χιούμορ και την ελαφρότητα σε ένα αρκούντως σοβαρό θέμα και κατορθώνει να είναι την ίδια στιγμή διασκεδαστικό αλλά και βαθιά πολιτικό, δίχως να πέφτεις στα κλισέ ενός φιλμ από εκείνα όπου ένας άνθρωπος της πόλης ανακαλύπτει την «γοητεία» των απλών ανθρώπων της εξοχής και την «σκληρότητα» της εξουσίας. Απλά εξαιρετικό!
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
Tags: berlinale 2017
