Ο κόσμος του σινεμά ανέκαθεν αγαπούσε τα ντιμπέιτ για το ποια είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, της δεκαετίας κ.ο.κ., καθώς και τις ατέρμονες συζητήσεις που παραδοσιακά τα συνοδεύουν. Οταν όμως πάνω από 500 καταξιωμένοι σκηνοθέτες, ηθοποιοί και επαγγελματίες του Χόλιγουντ ενώνουν τις φωνές τους σε μια μεγάλη κινηματογραφική ψηφοφορία, το αποτέλεσμα αυτόματα φέρει διαφορετική βαρύτητα.
Διαβάστε ακόμη: Η Ακαδημία καλωσορίζει 534 υποψήφια νέα μέλη (!)
Αυτό ακριβώς συνέβη στην πρόσφατη πρωτοβουλία των New York Times, όπου ζητήθηκε από εκατοντάδες δημιουργούς να αναδείξουν την κορυφαία ταινία του 21ου αιώνα. Η λίστα που προέκυψε περιλαμβάνει τις 100 κορυφαίες επιλογές των συμμετεχόντων, με τα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-Χο, τα οποία σάρωσαν στα Βραβεία της Ακαδημίας το 2020, αποτελώντας το πρώτο ξενόγλωσσο φιλμ που απέσπασε το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας, να κατακτούν τον τίτλο της σημαντικότερης ταινίας.
Σε σχετικό σχόλιο που συνοδεύει την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, οι New York Times σημειώνουν για την ταινία: «Μια ιστορία για τους "έχοντες" και τους "μη έχοντες", ένα άγριο ξέσπασμα ενάντια στις καταστροφικές συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού. Τα "Παράσιτα" ακολουθούν μια οικογένεια που ζει στην ανέχεια, καθώς εισχωρεί σταδιακά σε ένα εύπορο νοικοκυριό. Ο Μπονγκ, με την αριστοτεχνική του μαεστρία στα είδη και τον τρόπο που τα υπερβαίνει, ελίσσεται ανάμεσα στην κωμωδία και την καυστική κοινωνική σάτιρα, πριν πυροδοτήσει ένα εκρηκτικό φινάλε τραγικής βίας, τόσο σοκαριστικό όσο και αναπόφευκτο».
Ανάμεσα στις υπόλοιπες επιλογές της δεκάδας βρίσκονται ταινίες-ορόσημα, τις οποίες κάθε σινεφίλ οφείλει να έχει δει τουλάχιστον μία φορά. Διαβάστε αναλυτικά τη λίστα με τις 10 κορυφαίες ταινίες του 21ου αιώνα που προέκυψαν από την ψηφοφορία των New York Times παρακάτω.
10. The Social Network του Ντέιβιντ Φίντσερ (2010)
Το αριστούργημα του Ντέιβιντ Φίντσερ για την γέννηση του Facebook, σκηνοθετημένο σαν ένα θρίλερ που αντικατοπτρίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ταινία την γενιά των 00s. Υποκειμενικές ματιές, αντικρουόμενες ιστορίες, μηνύσεις και δικαστικές αναμετρήσεις: η ιστορία της δημιουργίας του - μέχρι πρόσφατα δημοφιλέστερου μέσου κοινωνικής δικτύωσης - μέσα από τα μάτια των εμπνευστών είναι στην πραγματικότητα τρεις διαφορετικές ιστορίες που αμφισβητούν την έννοια της μίας και μοναδικής αλήθειας. Οσκαρ Σεναρίου.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία πατώντας εδώ
9. Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων του Χαγιάο Μιγιαζάκι (2003)
Eνα από τα κορυφαία αριστουργήματα του παγκόσμιου animation (και όχι μόνο). Με την ποιητική του ματιά, τη φαντασία που ξεχειλίζει από κάθε καρέ και τον ειλικρινή στοχασμό πάνω στην παιδικότητα, αλλά και το τέλος της, ο Μιγιαζάκι δημιούργησε έναν ονειρικό και συγχρόνως σκοτεινό κόσμο που συγκίνησε μικρούς και μεγάλους. Η ταινία ακολουθεί τη μικρή Τσιχίρο, που καθώς μετακομίζει με τους γονείς της, χάνεται σε μία μαγική παράλληλη πραγματικότητα γεμάτη πνεύματα και παράξενα πλάσματα, όπου θα κληθεί να βρει τον τρόπο να σώσει τους γονείς της και να ξαναβρεί τον εαυτό της.
8. Τρέξε! του Τζόρνταν Πιλ (2017)
Η σάτιρα τρόμου του Τζόρνταν Πιλ που σάρωσε στο αμερικανικό box-office και άνοιξε τη συζήτηση για το αμερικανικό σινεμά στην μετά-Τραμπ εποχή. Η ιστορία ξεκινά χαριτωμένα και συμβατικά: ο Κρις ετοιμάζεται να πάει στο πατρικό της κοπέλας του, της Ρόουζ, για να γνωρίσει τους γονείς της κι ολόκληρο το σόι της. Εκείνος είναι μαύρος, εκείνη είναι λευκή, αλλά, όπως επίμονα τον διαβεβαιώνει, οι μεγαλοαστοί, καλλιεργημένοι γονείς της δεν θα έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό για τη διαφυλετική σχέση της κόρης τους. Πράγματι, τα προβλήματα του Κρις στο πολυτελές σπίτι θα είναι πολύ μεγαλύτερα, πολύ πιο απειλητικά: ένας ζωντανός εφιάλτης ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή, τον ρατσισμό και... την Αμερική της εποχής του Ντόναλντ Τραμπ.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία πατώντας εδώ
7. Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού του Μισέλ Γκοντρί (2004)
Ο ντροπαλός Τζόελ ερωτεύεται την εκκεντρική Κλέμενταϊν. Δυο φαινομενικά αταίριαστοι άνθρωποι, όσο ανασφαλείς και τρωτοί και broken είμαστε όλοι μας, μαζί είναι η πιο τέλεια εκδοχή του εαυτού τους. Λένε ότι ο έρωτας είναι παράλογος και τρελός, όμως συμβαίνει το αντίθετο: ξαφνικά, ο κόσμος βγάζει νόημα. Ομως πρέπει να περπατήσεις στην αμμοθύελλα. Πρέπει να ξαπλώσεις, αγκαλιά, στον λεπτό πάγο. Ο Τζόελ και η Κλέμενταϊν δεν τα καταφέρνουν. Οταν χωρίζουν αποφασίζουν να διαγράψουν κάθε ίχνος μνήμης αυτής της σχέσης, όχι μόνο από τον πληγωμένο τους εγωισμό, αλλά κι από το μυαλό τους. Κυριολεκτικά. Μία underground εταιρία (αμφιλεγόμενων) επιστημόνων διαφημίζει τη μέθοδο διαγραφής δεδομένων κι ανθρώπων. Η διαδικασία αφήνει το μυαλό σου «καθαρό». Χωρίς σύννεφα που το σκοτεινιάζουν. Με αιώνια λιακάδα. Μόνο που η καρδιά έχει άλλη γνώμη. Κι αν της το επιτρέψεις, θα ακολουθήσει τα ίχνη του υποσυνείδητου και θα σε οδηγήσει εκεί ακριβώς που πρέπει. Ξανά. Από την αρχή.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία πατώντας εδώ
6. Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους των Iθαν & Τζόελ Κοέν (2007)
Eνα σκληρό, αμείλικτο αριστούργημα που εξερευνά τη βία, τη μοίρα και τη δεσπόζουσα ηθική παρακμή. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθι, το φιλμ τοποθετείται στο Τέξας της δεκαετίας του '80 και ακολουθεί την αιματηρή διαδρομή μιας βαλίτσας με χρήματα που βρίσκεται τυχαία από έναν βετεράνο, μπλέκοντας τον σε μια ανελέητη καταδίωξη με έναν ψυχρό δολοφόνο και έναν σερίφη που πασχίζει να καταλάβει τη βαρβαρότητα του σύγχρονου κόσμου.
5. Moonlight του Μπάρι Τζένκινς (2017)
Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Δράματος, 8 υποψηφιότητες για Οσκαρ, μια ταινία για την ελευθερία στην επιλογή ταυτότητας. Οταν το φεγγαρόφωτο, μάς λέει ο Μπάρι Τζένκινς, διασκευάζοντας το θεατρικό έργο του Ταρέλ Αλβιν ΜακΚρέινι, πέφτει πάνω στο μαύρο δέρμα, το κάνει να φαίνεται μπλε. Γιατί στο «Moonlight», τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, τίποτα δεν περιορίζεται στο πλαίσιο που έχει προκαθοριστεί γι’αυτό. Η ταινία ξεδιπλώνεται σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη, το αγοράκι, ο Σαϊρόν, ο «Little», διεκδικεί την αγάπη της μητέρας του που νοιάζεται περισσότερο για το επόμενο φιξ της και απορεί γιατί τον τραμπουκίζουν οι συμμαθητές του: στο πρόσωπο του ντίλερ της γειτονιάς του θα βρει την πατρική φιγούρα που αναζητά. Στη δεύτερη, την πιο προφανή και προβλέψιμη, ο έφηβος Σαϊρόν μαθαίνει ν’ απαντά στη βία με βία και να πληρώνει γι’ αυτό. Ενώ στην τρίτη, ο ενήλικος Σαϊρόν, ο «Black», έχει φορέσει τα χαρακτηριστικά που θεωρεί ότι του μοίρασε η μοίρα, αλλά με την πιο αφοπλιστική, ανυψωτική ειλικρίνεια απέναντι στις επιθυμίες του.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία πατώντας εδώ
4. Ερωτική Επιθυμία του Γουόνγκ Καρ Γουάι (2000)
Χονγκ Κονγκ, 1962. Το μεγάλο ρεύμα που θέλει νέους ανθρώπους να δραπετεύουν από την Κομμουνιστική Σαγκάη στο δυτικοκρατούμενο Χονγκ Κονγκ για μια καινούργια ζωή, δημιουργεί μία απότομη πληθυσμιακή αύξηση: νεοφερμένοι κάτοικοι καταλήγουν να νοικιάζουν ένα δωμάτιο στα διαμερίσματα ντόπιων οικογενειών, πολυκατοικίες μετατρέπονται σε πολύβουες κοινότητες. Κάπως έτσι, ο κύριος Γουάν, ένας νεαρός δημοσιογράφος, και η κυρία Τσαν, μία όμορφη γραμματέας σε ναυτιλιακή εταιρία, παντρεμένοι και οι δυο, μετακομίζουν σε διπλανά διαμερίσματα. Τυχαίες συναντήσεις στους διαδρόμους, ευγενικές καλημέρες στις εξώπορτες, σιωπηλές καληνύχτες στις σκάλες του μαγειρείου της γειτονιάς, όπου καταφεύγουν τα βαριεστημένα βράδια που η γυναίκα του κυρίου Γουάν θα αργήσει και πάλι στη δουλειά κι ο άντρας της κυρίας Τσαν έχει φύγει για ένα ακόμα επαγγελματικό ταξίδι. Σύντομα θα ανακαλύψουν ότι όλα αυτά είναι μία πρόφαση: οι σύζυγοί τους έχουν γίνει εραστές. Οι τυχαίες συναντήσεις θα μετατραπούν σε ανάγκη συντροφικότητας. Τρώνε μαζί, μοιράζονται την προδοσία, προσπαθούν να φανταστούν πώς άρχισαν όλα, καταλήγουν, κάθε βράδυ, να αποχαιρετιούνται στην εξώπορτα της πολυκατοικίας και να ανεβαίνουν ξεχωριστά. Μη δώσουν αφορμή για σχόλια. Αλλωστε, κουβαλούν μία άλλη ηθική: «δε θα γίνουν ποτέ σαν εκείνους». Δε θα γίνουν ποτέ εραστές. Θα παραμείνουν ανομολόγητα ερωτευμένοι. Γιατί η επιθυμία έχει τον τρόπο να βρίσκει το δρόμο από τα βουβά βλέμματα στην καρδιά. Και να τη ραγίζει.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία πατώντας εδώ
3. Θα Χυθεί Αίμα του Πολ Τόμας Αντερσον (2007)
Επιβλητικό και σκοτεινό κινηματογραφικό έπος για την απληστία, τη δύναμη και τη μοναξιά. Με φόντο την άνθιση της πετρελαϊκής βιομηχανίας στις αρχές του 20ού αιώνα, η ταινία αφηγείται την πορεία του Ντάνιελ Πλέινβιου, ενός αδίστακτου επιχειρηματία, που κυνηγά πλούτη και εξουσία με κάθε κόστος. Στην καρδιά της ιστορίας βρίσκεται η σύγκρουσή του με έναν νεαρό ιεροκήρυκα, σε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ιδεολογικά χάσματα και υπαρξιακές προεκτάσεις.
2. Οδός Μαλχόλαντ του Ντέιβιντ Λιντς (2001)
Το αριστούργημα του Ντέιβιντ Λιντς, μια ακαταμάχητα γοητευτική, παραισθησιογόνα, μελαγχολική, πικρή, συναρπαστική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της λεπτό διαδρομή στη χαμένη λεωφόρο της βιομηχανίας του σινεμά, της εμμονής, του προδομένου έρωτα και των ανεκπλήρωτων ονείρων. Ηθελημένα άχρονο, με χαρακτηριστικά που μοιάζουν με mash-up διαφορετικών εποχών και με υφή που μοιάζει διαρκώς με vintage φτιαγμένο από καινούρια υλικά, το «Mulholland Drive» είναι η πεμπτουσία του σαιξπηρικού «ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο», καθώς τίποτα δεν είναι πραγματικό μέχρι τη στιγμή που γίνεται πραγματικότητα και τίποτα δεν είναι απλώς ένα όνειρο μέχρι τη στιγμή που πλέον είσαι σίγουρος ότι αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου έχει νόημα μόνο επειδή είναι ένα όνειρο. Οποιαδήποτε λογική εξήγηση σε ξυπνάει σε ένα καινούριο όνειρο, πριν ταινία, ήρωες, θεατές (και το σύμπαν ολόκληρο) βυθιστούν στο απόλυτο σκοτάδια ενός αχαρτογράφητου χώρου όπου το μόνο που έχει νόημα να βρίσκεται σε εκρήγορση είναι το υποσυνείδητο. Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες, Υποψηφιότητα για Οσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία πατώντας εδώ
1. Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-Χο (2019)
Χτισμένο πάνω σε χαρακτήρες που ακόμη κι αν εύκολα θα μπορούσαν να κατρακυλήσουν στην καρικατούρα, κατορθώνουν να αποκτούν βάθος, οντότητα και διακριτά χαρακτηριστικά, με ένα σενάριο που δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και ξέρει να ταιριάζει το φαρσικό με το συγκινητικό και το λεπτό με το γκροτέσκο, το αποτέλεσμα είναι ανέλπιστα απολαυστικό κι ανέλπιστα διαπεραστικό. Ενα φιλμ βαθιά πολιτικό για θεατές που μπορούν να δουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και δεν θέλουν το σινεμά τους να αντικαθιστά το θρησκευτικό κήρυγμα ή τον πολιτικό προσηλυτισμό. Μοντέρνο κι ευρηματικό, καυστικό και σαρδόνιο, ιδιοφυές και οργισμένο, το «Parasite» είναι μια σπουδαία και σκληρή ταινία που σε κάνει να γελάς πικρά στην αποκάλυψη της εικόνας μιας κοινωνικής πραγματικότητας που είτε το θέλεις είτε όχι σε αφορά.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία πατώντας εδώ
Βρείτε την πλήρη λίστα των New York Times με τις 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα εδώ