Η Νόαμ Σούστερ Ελιάσι, κόρη ειρηνιστών –πατέρας από την Ιερουσαλήμ, μητέρα περσικής καταγωγής-, έζησε όλα τα παιδικά της χρόνια στην πόλη Νέβε Σαλόμ/Ουατάχ αλ-Σαλάμ, αποκαλούμενη και «Oαση της Ειρήνης», καθώς είναι η μόνη συνειδητά ενοποιημένη σε εβραϊκό και αραβικό πληθυσμό περιοχή του Ισραήλ. Έντονα πολιτικοποιημένη από τα σχολικά της κιόλας χρόνια, έγινε πρωταγωνιστικό πρόσωπο της κοινωνικής δικτύωσης χάρη στον θαρραλέο περί συνύπαρξης λόγο της και διπλωμάτισσα του ΟΗΕ μετά το πανεπιστήμιο, μέχρι που αποφάσισε πως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να εκπέμπεις τις ανησυχίες σου είναι η… κωμωδία. Σε μια πρόσκληση του Χάρβαρντ για υποτροφία, να αναπτύξει ένα πρόγραμμα ακριβώς για την συνύπαρξη στο πλαίσιο μιας πρωτοβουλίας με τίτλο «Θρησκεία, Διαμάχη και Ειρήνη», απάντησε απλώς… «Coexistence, My Ass!». Αυτό το σόου θα ήθελα να αναπτύξω, τους είπε. Φυσικά, το Χάρβαρντ δέχτηκε.
Ραχοκοκαλιά του βραβευμένου στο Σάντανς ντοκιμαντέρ της Καναδολιβανέζας Άμπερ Φάρες είναι αποσπάσματα από την stand up ρουτίνα της -που αργότερα θα καταλάβουμε πως δεν είναι ακριβώς ρουτίνα- σε μια πρόσφατη περιοδεία της στην Αμερική. Η πορεία της κωμικού ξετυλίγεται σαν μια σειρά από ενθέσεις/εξηγήσεις/σχόλια στις ατάκες της. Πιο πικρόχολα σατιρικές στην αρχή, πιο σοβαρές, βαριές, φέρουσες τόνους απόγνωσης προς το φινάλε. Εννοείται πως είναι μια πορεία άρρηκτα δεμένη με εκείνη του ισραηλινοπαλαστινιακού ζητήματος -με τα ταραχώδη χρόνια του Κόβιντ, των οικονομικών σκανδάλων και της επανεκλογής του Νετανιάχου, των καθημερινών συμπλοκών και διαδηλώσεων –και μέχρι τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023. Είναι το σημείο ακριβώς που η «ρουτίνα» που λέγαμε ανατρέπεται. Και το ιδεολογικό σκέλος του φιλμ, που είχε αρχίσει να περιπλέκεται με τις εικόνες από τα αντί-Νετανιάχου προεκλογικά συλλαλητήρια (πολίτες που θέλουν δημοκρατία, αλλά τη διαχωρίζουν κάθετα από το παλαιστινιακό!), γίνεται πολύ πιο σύνθετο.
Οι κάτοικοι της Oασης της Ειρήνης συμπλέκονται. Φίλες και συνάδελφοι της κωμικού απαλύνουν τον δημόσιο λόγο τους. Ο φόβος καίει τα σωθικά. Oχι όμως και της Νόαμ, που επιμένει πως το πρόβλημα της συνύπαρξης δεν είναι καθόλου σύνθετο. Ίσα-ίσα που είναι πληκτικά απλό. Αρκεί η συνύπαρξη να προϋποθέτει ισότητα, λέει προηγούμενα. Θα συμφωνήσουμε. Όμως από μόνο του το θέμα της ισότητας δεν είναι ένα κουβάρι, που προϋποθέτει άλλα σύνθετα βήματα;