Στη Μαδρίτη των ντόπιων, στα όμορφα σπίτια με τα μαυριτάνικα μπαλκόνια, στις χαμηλοφωτισμένες ταπερίας, στους άδειους ανοιξιάτικους δρόμους, ξετυλίγεται μέσα από αφηγήσεις, συναντήσεις και μια ταινία-μέσα-στην-ταινία η σχέση της μοντέζ Αλε και του ηθοποιού Αλεξ. Ζευγάρι για 15 χρόνια, έχουν αποφασίσει να χωρίσουν (η Αλε γιατί είναι ανήσυχη, ο Αλεξ κυρίως γιατί το λέει η Αλε). Είναι όμως αγαπημένοι και κατάφεραν να ζήσουν τόσο καιρό μαζί, γιατί να μη διοργανώσουν κι ένα πάρτι χωρισμού για όλους τους γνωστούς και φίλους τους, για να γιορτάσουν αυτό το ίδιο το γεγονός; Αλλωστε ο πατέρας της Αλε (ενσαρκώνει ο Φερνάντο Τρουέμπα, ο οσκαρικός πατέρας του εδώ σκηνοθέτη Χονάς), πάντα το έλεγε σ' εκείνη και στον αδελφό της: δεν χρειάζεται να γιορτάζουμε τους γάμους, καλύτερα να γιορτάζουμε τους χωρισμούς.
Κι έτσι η Αλε και ο Αλεξ θα συναντηθούν με τα σημαντικά και τ' ασήμαντα πρόσωπα της ζωής τους, από τους κολλητούς φίλους τους ως τον... υδραυλικό τους, για να τους πουν ότι χωρίζουν και να τους καλέσουν στο πάρτι το οποίο, σταδιακά, διοργανώνουν για τις 22 Σεπτεμβρίου, όταν επίσημα τελειώνει και το καλοκαίρι. Κάθε συνάντηση μια μικρή αποκάλυψη, ένα χαμόγελο, μια ανατροπή στα μούτρα του αποσυνδεόμενου ζευγαριού, ενώ ο θεατής προσπαθεί ν' αναγνωρίσει τι συμβαίνει «πραγματικά» και τι στην ταινία που μοντάρει η Αλε.
Γοητευτική, όπως και στην «Παρθένο του Αυγούστου», η περιπλάνηση του Τρουέμπα στη δική του Μαδρίτη, με οδηγό ξανά τη μαγνητική ηθοποιό Ιτσάσο Αράνα. Διασκεδαστική η σινεφιλία του σεναρίου, ακόμα και της φωτογραφίας κατά στιγμές, με αναφορές στον Μπλέικ Εντουαρντς και το υποτιμημένο «10» του, στον υπαρξισμό του Μπέργκμαν μέσα από μια ζηλευτή τράπουλα ταρό που αντί για φιγούρες έχει φωτογραφίες από τις ταινίες του, κυρίως στο «The Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ και τις προπολεμικές αμερικανικές κομεντί, κυρίως όπως τις φίλτραρε η γαλλική νουβέλ βαγκ και τους έδωσε νέες διαστάσεις.
Εχει, όμως, μια επαναλαμβανόμενη δομή η ταινία, μια πορεία λεωφορείου με στάσεις τις διάφορες συναντήσεις, η οποία, προχωρώντας, γίνεται και λίγο προβλέψιμη, χάνει και κάτι από τη σπιρτάδα της - παρότι γνωρίζει κανείς καλύτερα την Αλε και τον Αλεξ κι αρχίζει να νιώθει την οικειότητα. Με μια φλυαρία παρά τη χάρη της, η νέα ταινία του Χονάς Τρουέμπα είναι ευχάριστη αλλά και κουραστική, σαν την καλή φίλη που για νιοστή φορά θα σου αφηγηθεί εκείνο τον χωρισμό, ή εκείνο τον έρωτα, είτε θέλεις, είτε δεν θέλεις να τα ξανακούσεις.