Ο Καχίτ είναι ένας σαραντάρης μετανάστης στη Γερμανία που μαζί με την τουρκική του καταγωγή έχει αποχαιρετήσει κι οτιδήποτε τον κρατά στη ζωή: έναν παλιό γάμο, τα όνειρα, τον αυτοσεβασμό του. Αλκοολικός, ναρκομανής, αυτοκαταστροφικός πέφτει με φόρα και συγκρούεται χωρίς φρένα στο αδιέξοδό του. Μόνο που η απόπειρα αυτοκτονίας του αποτυγχάνει και βρίσκει τον εαυτό σου σε ψυχιατρική κλινική. Εκεί γνωρίζει την Σιμπέλ, μία 20χρονη Τουρκάλα που έχει επιχειρήσει και η ίδια να φέρει τέλος στη ζωή της, απλά επειδή οι συντηρητικοί μουσουλμάνοι γονείς της δεν της επιτρέπουν να τη ζήσει όπως επιθυμεί, ελεύθερα. «Είσαι Τούρκος; Με παντρεύεσαι;» τον ρωτά και μία συμβατική συμβίωση ξεκινά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βρίσκονται σε διαφορετικές αφετηρίες. Ακόμα κι αν ερωτευθούν, θα ...συναντηθούν ποτέ;

Ο Φατίχ Ακίν μ' αυτό το ανατρεπτικό, εκρηκτικό φιλμ είχε κερδίσει τη Χρυσή Αρκτο του 54ου κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου (2004), φέρνοντας ξανά το βραβείο σε μία γερμανική ταινία μετά από 18 χρόνια. Ή μήπως στην πρώτη τουρκική ταινία, στην ιστορία του φεστιβάλ; Αυτός ακριβώς ο διάλογος ήταν που ξεσκέπασε κάθε πρόσχημα κι έφερε την πραγματική θεματική του Ακίν στο προσκήνιο: πώς προσδιορίζεται η ταυτότητα ενός Τούρκου μετανάστη, πώς ορίζεται η επιτυχία, ή ακόμα και η ευτυχία του; Οταν ο ίδιος αποβάλει κάθε ίχνος από την κουλτούρα του κι ενσωματωθεί ισοπεδωμένα στη χώρα που έμαθε να αποκαλεί πατρίδα, ή όταν κουβαλάει τις εθνικές του παραδόσεις καταπιεστικά στο πέτο; Ο Ακίν πιάνει δύο αντιήρωες στην κόψη του ξυραφιού και αποτυπώνει με ηλεκτρισμένη ορμή τον εγκλωβισμό της γενιάς του, ανάμεσα στη Γερμανία που μεγάλωσαν και την Τουρκία που ονειρεύτηκαν.

Ο θρίαμβος της ταινίας όμως είναι ότι λειτουργεί πέρα από σύμβολα και πολιτικές διαστάσεις. Η ίδια η ερωτική ιστορία σου ανατινάζει το μυαλό, σου ραγίζει την καρδιά. Ξεκινώντας με το σύνθετο κοινωνικό δράμα να φλερτάρει σε στιγμές με την σκοτεινή κωμωδία, το δεύτερο μέρος της ταινίας αποκαλύπτει την πραγματική της ψυχή, με τον Ακίν να αφηγείται αυτή την hard core ερωτική ιστορία απελευθερώνοντας τη σήμα-κατατεθέν του τρυφερότητα, τον ανθρωπισμό, την ασυμβίβαστη τρέλα και τον ροκ ν ρολ ρομαντισμό με τον οποίο έχει επιλέξει να κοιτά τον κόσμο.

Θα βρεθούν οι δύο εραστές ποτέ στο ίδιο timing; Θα γαληνέψει η ψυχή του μετανάστη ανάμεσα στα υπαρξιακά και κυριολεκτικά του ταξίδια Αμβούργο-Κωνσταντινούπολη; Υπάρχει ελπίδα στο να βρει κανείς τον εαυτό του, να πάρει τον έλεγχο της ζωής του, να κυνηγήσει τα όνειρά του από την αρχή; Και με ποιο τίμημα;

«Μπορείς να δώσεις τέλος στη ζωή σου χωρίς να αυτοκτονήσεις. Αρχίζοντας μια νέα ζωή...»