Κάπου ανάμεσα στον «Ενοικο» του Πολάνσκι και στο «Girls» της Λίνα Ντάναμ κινούνται οι προθέσεις της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του Χρήστου Πυθαρά, βγαλμένης με πείσμα μέσα από την εναλλακτική χρηματοδότηση.
Η ιστορία παρακολουθεί την Αννα (Ξανθή Σπανού), μια όμορφη κοπέλα που ζει μόνη στο διαμέρισμά της στην Αθήνα: προκειμένου να παραμείνει μόνη, χρησιμοποιεί κάθε είδους δικαιολογίες και ψέμματα προς όλους. Δουλεύει σε φωτογραφείο, επισκέπτεται ενίοτε την ψυχαναγκαστική μαμά της (Θέμις Μπαζάκα), συχνότερα τον ψιλικατζή της γειτονιάς (Χρήστος Στέργιογλου).
Το κλειστό της σύμπαν της προκαλεί αναφυλαξία: μεταφορικά, ψυχοσωματικά και κυριολεκτικά. Χωρίς λόγο, χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία παρά μια σειρά από ποστ-ιτ κολλημένα στην εξώπορτα και μικρά οράματα που αστράφτουν κατευθείαν στο υποσυνείδητο, η Αννα αρχίζει ν' ανησυχεί ότι κάτι απειλητικό την παρακολουθεί και την περικυκλώνει.
Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του, ο Πυθαράς δηλώνει τη φιλοδοξία του - αλλά και προδίδεται από αυτήν. Σεναριακά το φιλμ μεταλλάσσεται από χαριτωμένη κωμωδία της αμηχανίας, λεπτή και σύγχρονη, σ' ένα υποβλητικό θρίλερ που έρχεται, όμως, χωρίς να έχει χτίσει τους άξονες όπου θα στηριχτεί και θα λειτουργήσει. Αισθητικά, ο Πυθαράς στήνει επιτηδευμένα αλλά πάντα ενδιαφέροντα κάδρα, που θα έφτιαχναν μια στιλιζαρισμένη, όμορφη ταινία αν δεν περιορίζονταν από τη low budget παραγωγή τους.
Ωστόσο, ως πρώτο δείγμα δουλειάς, η «Ευτυχία» φανερώνει έναν σκηνοθέτη που, πριν κι από τις δικές του ταινίες, αγαπά την παράδοση του σινεμά, μ' ένα φιλμ που είναι σίγουρα παιδί της πόλης του.
