Προσοχή: Το άρθρο περιέχει spoilers από όλα τα επεισόδια του «WandaVision».
Διαβάζοντας όσα είχαμε γράψει για την πρώτη τηλεοπτική σειρά του Marvel Studios «WandaVision» όταν είχαν κάνει πρεμιέρα, πριν δυο μήνες περίπου, τα δυο πρώτα επεισόδιά της, ήμασταν σίγουροι για ένα ιδιαίτερο τηλεοπτικό πείραμα που θα συνδύαζε τις πιο οικείες πτυχές του MCU με ένα πιο ανάλαφρο ίσως ύφος κωμωδίας, όπως εκείνο των αμερικάνικων sitcom, ενίοτε σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο για μερικές πιο σουρεαλιστικές στιγμές.
Αυτά μπορεί να παραμένουν ως η βάση σχεδόν καθενός από τα εννιά επεισόδια τα οποία αποτελούν την σειρά, το «WandaVision» τολμά και βάζει, όμως, στο επίκεντρο ένα θέμα σχεδόν ταμπού που ελάχιστες ταινίες και σειρές του είδους των υπερηρωικών ταινιών, και πόσο μάλλον αυτές της Marvel, έχουν την τόλμη να αγγίξουν: το πώς η θλίψη και ο πόνος που νιώθουμε για τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου επηρεάζει όχι μόνο την ζωή μας αλλά και τον κόσμο γύρω μας.
Διαβάστε ακόμα: O σκηνοθέτης του «WandaVision» περιμένει πως αρκετοί ίσως απογοητευτούν από το φινάλε
Κάτω από τα easter eggs, τις αναφορές στα κόμικς αλλά και στις κλασικές σειρές της χρυσής εποχής της τηλεόρασης, το «WandaVision» είναι πρωτίστως μια ιστορία για μια γυναίκα, την Γουάντα Μάξιμοφ, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον χαμό του έρωτα της ζωής της, του Vision. Η ιστορία της Γουάντα όμως φαίνεται πως είναι γεμάτη από θλίψη, απόγνωση και αρκετό ψυχικό πόνο. Οταν ήταν μικρή οι γονείς της πέθαναν από μια βόμβα η οποία έσκασε μέσα στο σπίτι τους, αφήνοντας την ίδια και τον αδερφό της, τον Πιέτρο, ορφανούς, ενώ λίγα χρόνια αργότερα ο αδερφός της πεθαίνει μπροστά στα μάτια της στη μάχη με τον Ούλτρον και τέλος η ίδια αναγκάζεται να δει τον αγαπημένο της Vision να πεθαίνει δυο φορές μπροστά στα μάτια της, μια φορά από τα ίδια της τα χέρια και μια από εκείνα του Θάνος. Ολα αυτά τα γεγονότα είναι ικανά να φέρουν το οποιονδήποτε στην άκρη ενός απύθμενου συναισθηματικού γκρεμού, ακόμα και μια υπερηρωίδα όπως είναι η Γουάντα.
Η Marvel εδώ και πάνω μια δεκαετία, από τις απαρχές του MCU, αποφεύγει να δείξει τους (κινηματογραφικούς) ήρωές της ευάλωτους παρουσιάζοντάς τους αρκετά δυνατούς και σκληροτράχηλους χωρίς να αφήνουν τους συναισθηματισμούς τους να τους κυριεύσουν και να τους απασχολούν, τουλάχιστον για πολύ καιρό. Αν και υπάρχουν στιγμές σε κάποιες τις ταινίες που οι ήρωες δεν κρύβουν την θλίψη τους μπροστά στον θάνατο (ας θυμηθούμε το εξαιρετικό «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη») όμως σχεδόν ποτέ άλλοτε η Marvel δεν επικεντρώνει μια ιστορία της στον πόνο, τα ψυχολογικά τραύματα και το συναισθηματικό βάρος που κουβαλάνε όλοι αυτοί οι χαρακτήρες για να αντιμετωπίζουν τον χαμό ενός δικού τους ανθρώπου αλλά και τον χαμό τόσο αθώων οι οποίοι είχαν την ατυχία να βρεθούν μπροστά στη ανταλλαγή πυρών μεταξύ ηρώων και κακών. Και η αλήθεια είναι πως έχουν πεθάνει αρκετοί όλο αυτό το χρονικό διάστημα στο MCU.
Τι είναι η θλίψη, αν όχι η επιμονή της αγάπης;»
Από τις πρώτες στιγμές του «WandaVision» καταλαβαίνουμε πως κάτι δεν πάει καλά. Κάτω από όλο αυτό το façade του ψεύτικου γέλιο, της τέλειας ζωή τους και τα τεχνητά χειροκροτήματα που κάνουν την εμφάνισή τους στις πιο κατάλληλες στιγμές, υπάρχει ένας ατελείωτος πόνος, μια ανείπωτη θλίψη μιας γυναίκας που κρέμεται ψυχολογικά από μια κλωστή. Οπως όλοι οι υπερήρωες της Marvel έτσι και η Γουάντα, δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να θρηνήσει όπως πρέπει τον χαμό των αγαπημένων της προσώπων και απλά αναγκάζεται να συνεχίσει την ζωή και το καθήκον της ως μια από τους Εκδικητές, χωρίς να της επιτραπεί να επεξεργαστεί τα συναισθήματά της τα οποία την κυριεύουν δείχνοντας ανήμπορη πλέον να τα διαχειριστεί. Κι εδώ, σε μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες και δυνατές σκηνές, την βλέπουμε διαλυμένη ψυχολογικά πλέον, μπροστά σε ένα τωρινά αβάσταχτο συναισθηματικό κενό και ένα ανύπαρκτο μέλλον, να αφήνεται ολότελα στην αγκαλιά της κατάθλιψής της, δημιουργώντας έναν δικό της κόσμο, ένα προστατευτικό κέλυφος, όπου οι πάντες και τα πάντα της θυμίζουν τις πάλαι ποτέ στιγμές ζεστασιάς με τους γονείς της και της αμερικάνικες σειρές που έβλεπε μαζί τους αλλά και αγάπης, με τον Vision να την καλωσορίζει σε μια νέα, ασπρόμαυρη, ζωή.
Στο προτελευταίο επεισόδιο, και ένα από τα καλύτερα της σειράς, με τίτλο «Previously On» η Αγκνες, η οποία αποκαλύπτεται πως είναι στην πραγματικότητα η μάγισσα Αγκαθα Χάρκνες, μια πραγματικά τόσο υπέροχη όσο και διασκεδαστική Κάθριν Χαν, αναγκάζει την Γουάντα να ξαναζήσει τον πόνο της από την αρχή, από την στιγμή που μικρή χάνει τους γονείς της μέχρι και την δημιουργία του, δικού της, Γουέστβιου. Μέσα σε αυτό το ταξίδι και λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Πιέτρο, η ίδια να μιλάει με τον Vision λέγοντάς του «είναι σαν ένα κύμα να με χτυπά ξανά και ξανά. Και εκεί που πάω να ξανασηκωθώ με ρίχνει πάλι κάτω. Και δεν μπορώ… νιώθω σαν να με πνίγει», με τον Vision να της απαντά, παρηγορώντας την, «όχι, Γουάντα. Δεν μπορεί να είναι μόνο θλίψη. Ημουν πάντα μόνος οπότε δεν νιώθω κάποια έλλειψη. Μόνο αυτό έχω γνωρίσει. Δεν είχα βιώσει ποτέ κάποια απώλεια γιατί δεν είχα ποτέ κάποιον αγαπημένο για να χάσω. Τι είναι η θλίψη, αν όχι η επιμονή της αγάπης;»
Διαβάστε ακόμα: Ακούστε την Κάθριν Χαν να τραγουδάει το «Agatha All Along» από το «WandaVision»
Αυτή η φράση είναι η πεμπτουσία και η κινητήριος δύναμή της σειράς, μιας και για την ίδια η θλίψη δεν είναι ίχνος αδυναμίας αλλά ένδειξη πραγματικής αγάπης. «Είσαι η θλίψη μου, είσαι η ελπίδα μου, αλλά πάνω από όλα είσαι η αγάπη μου», λέει η Γουάντα στον Vision λίγο πριν χαθεί για πάντα, είναι η στιγμή εκείνη που αποδέχεται όλα όσα αισθάνεται, χωρίς να ελέγχεται πια πλήρως από τα συναισθήματά της. Ακόμα και όταν ο κόσμος αυτός γίνεται χίλια κομμάτια, με τις φανφάρες και τις εντυπωσιακές μάχες που μόνο η Marvel ξέρει να προσφέρει στο κοινό της στο γεμάτο δράση φινάλε της, όταν όλα αυτά ηρεμήσουν βλέπουμε μια Γουάντα ξαναγεννημένη, μια Γουάντα η οποία μέσα από όλο αυτό βγήκε ακόμα πιο δυνατή, αλλά πάνω από όλα μια Γουάντα η οποία έμαθε να αγαπά, πάνω από όλα, τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι ένα συναισθηματικά φορτισμένο και καθαρτήριο ταξίδι, τόσο για τους χαρακτήρες του MCU όσο και για το κοινό τους, που φαίνεται πως είχε καθυστερήσει αρκετά για να γίνει.
Το «WandaVision», μια από τις καλύτερες στιγμές του MCU, ήταν η πρώτη μεγάλη προσπάθεια της Marvel να εξερευνήσει ένα αχαρτογράφητο, για εκείνη, τοπίο και μια θεμελιώδη πτυχή της ανθρώπινης ψυχής που πολλοί φαίνεται πως αγνοούμε ή δεν θέλουμε να συζητήσουμε, κάνοντας τους ήρωες της, με όλες αυτές τις υπερδυνάμεις τους, έστω και για λίγο μόνο, πιο ανθρώπινους. Και δεν θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη στιγμή από αυτή που περνάμε όλοι μας τώρα.
