Το Κορίτσι με το Τατουάζ (The Girl With the Dragon Tattoo) του Ντέιβιντ Φίντσερ
Να που καμιά φορά η αμερικανική ανάγνωση, μπορεί να είναι καλύτερη και από την πρωτότυπη. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ ενώνει το δικό του σύμπαν με αυτό του πρώτου βιβλίου της τριλογίας του Στιγκ Λάρσον και καταθέτει μία σκοτεινή αλληγορία για τα βαθιά ριζωμένα αμαρτήματα στα σωθικά της σύγχρονης Ευρώπης, καλυμμένη από τα περίτεχνα τατουάζ της επιδερμίδας ενός υποβλητικού αστυνομικού θρίλερ.
Power Points
O Φίντσερ παραδίδει μαθήματα για το πώς κατασκευάζεται ένα remake, βουτώντας τους ήρωες (δύο αυθεντικούς φιντσερικούς ήρωες, δύο outsiders συστήματος) και την ιστορία στο δικό του ανεξίτηλο, σήμα-κατατεθέν κινηματογραφικό μελάνι. Με μία σκηνοθεσία που μπορεί να συγκριθεί με την εγκεφαλική μαεστρία του Αλφρεντ Χίτσκοκ (τόσο στο σασπένς, όσο και στην κοινωνική παρατήρηση που κρύβεται πίσω από την who-did-it πλοκή), ο Φίντσερ αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι είναι ο σκηνοθέτης της γενιάς μας. Επιπλέον, δύο μόνο λέξεις: Ρούνι Μάρα. Απόκοσμη, εύθραυστη και ταυτόχρονα βίαιη, έδωσε στην Λίζμπεθ μια διάσταση ζωώδους σεξουαλικότητας, ενώ ταυτόχρονα παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ένα τραυματισμένο παιδί που δεν ανήκει σε καμία κοινωνία, σε κανέναν άντρα, σε καμία γυναίκα, ίσως ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.
Θα μείνει κλασική γιατί...
...όπως το «Social Network» δεν ήταν μια ταινία για το Facebook, το «Zodiac» μια ταινία για έναν σίριαλ κίλερ, το «Alien 3» μια ταινία για τους εξωγήινους, έτσι και το «Κορίτσι με το Τατουάζ» δεν θα μείνει στην Ιστορία απλά ως μια αστυνομική ίντριγκα. Μας έχει ανεπίστρεπτα σημαδέψει με τις εικόνες, το σκοτάδι και την παγερή του αλήθεια.
Γράψαμε στο Flix
Θα το νιώσετε, πως τελειώνοντας το φιλμ και ενώ το μυστήριο της Χάριετ έχει λυθεί, το «τατουάζ» που εχει τελικά χτυπήσει ο Φίντσερ στο ασυνείδητο του θεατή δεν είναι φτιαγμένο από το μελάνι της κάθαρσης. Οχι μόνο γιατί ακόμη και η ελάχιστη σπίθα συναισθήματος που θα γεννηθεί στο άκαμπτο θυμικό της Λιζμπεθ θα σβήσει βίαια σε ένα φινάλε πιο σκοτεινό και από το βλέμμα της. Αλλά κυρίως γιατί σε απόλυτη συνέπεια με το έργο του, ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή δημιουργούς του σινεμά, δεν θα μπορούσε παρά να παραμείνει ένας αυθεντικός πεσιμιστής, μάρτυρας ενός κόσμου που θα συνεχίζει στο διηνεκές να ευημερεί πατώντας πάνω στα πτώματα που αφήνει πίσω της η εγκληματική μισαλλοδοξία του. Διαβάστε όλη την κριτική εδώ.
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε
Δε θα πούμε την πιο προφανή (κι όσοι έχετε δει την ταινία ξέρετε πολύ καλά σε τι αναφερόμαστε). Η αγαπημένη μας σκηνή είναι ο αιφνιδιασμός του ήρωα σ' ένα γυάλινο σπίτι, λίγο πριν το φινάλε της αποκάλυψης, τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι ο κύριος ύποπτος επιστρέφει για να τον πιάσει στα πράσα: η μεγαλειώδης σκηνοθετική έμπνευση να γυρίσει κανείς τα ελάχιστα δευτερόλεπτα πανικού σε έναν χώρο ευάλωτο από τζαμαρίες και διαφάνειες, όπου κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, μας κάνει για άλλη μία φορά να τον παρομοιάζουμε με τον Χίτσκοκ. [Αν πέσει φωτιά να μας κάψει, ας είναι ... αυτή του σίκουελ!] Η σκηνή όμως που επιλέγουμε να δείξουμε είναι κάτι πολύ μικρότερο, αλλά φέρει την υπογραφή του Φίντσερ και θα έπρεπε να διδάσκεται στα πανεπιστήμια: σε 40 δευτερόλεπτα και όσο κρατάει η άνοδος και η κάθοδος στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό, ο Φίντσερ μάς συστήνει την Λίζμπεθ, την ενέργεια του αγριμιού και τον δαιμονισμένο ηλεκτρισμό της κάμεράς του.
.
Και κάτι ακόμη
Τα Κορίτσια με τα Τατουάζ - βρείτε τις διαφορές! Ενα crash-test του πρώτου βιβλίου της τριλογίας του Στιγκ Λάρσον, της σουηδικής ταινίας του 2009 και του φιλμ του Φίντσερ. 8 λεπτά ταινίας, 37 λεπτά μουσικής. Χορτάστε «The Girl with the Dragon Tatoo»!
Διαβάστε τις υπόλοιπες ταινίες που έχουμε μέχρι στιγμής αποκαλύψει στο Top Ten 2012 του Flix:
