Τον συναντήσαμε με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας του Κώστα Χαραλάμπους «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή», αλλά παρασυρθήκαμε. Μείναμε ώρες να μιλάμε για την τυραννική και γλυκιά εμμονή που είναι το σινεμά - από τα πρώτα χρόνια που το ερωτεύεσαι και το προβάλεις κυριευμένος στο ταβάνι του παιδικού σου δωματίου, μέχρι σήμερα που ακόμα καταφέρνεις να το ονειρεύεσαι. Καθημερινά.
«Πρόσφατα επισκέφθηκα το πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη και μπαίνοντας στο δωμάτιό μου αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα: πόσες ώρες, νύχτες, χρόνια έχω κοιτάξει τον ουρανό από αυτό το παράθυρο, έχοντας στα αυτιά μου ακουστικά με ηχογραφημένες τις αγαπημένες μου ταινίες και κάνοντας όνειρα... Θα γίνω ποτέ μέρος αυτού του κόσμου;»
Εγινε. Από την αρχή των 00ς τον επέλεξαν μεγάλοι καταξιωμένοι σκηνοθέτες, νέοι πειραματιζόμενοι δημιουργοί, κι εκείνος κουβάλησε στην οθόνη την έντασή του, την σήμα κατατεθέν ανησυχία του, μία πρωτόγνωρη δημιουργική αυθάδεια που δε χωρούσε σε φόρμες χαρακτήρων.
Από το «Μια Μέρα τη Νύχτα» του Γιώργου Πανουσόπουλου που ήταν το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, μέχρι το ακυκλοφόρητο ακόμα «Dead Europe» του Τόνι Κράβιτς (βασισμένο στο βιβλίο του Χρήστου Τσιόλκα) ο Θάνος Σαμαράς έχει διανύσει μία κινηματογραφική πορεία που θα έφτανε, ειδικά στα ελληνικά σύνορα, για μία προσωπική καταξίωση - αν ο ίδιος δεν ήταν τόσο ωμά ειλικρινής και ανελέητα απαιτητικός από τον εαυτό του (κι ενίοτε και με τους σκηνοθέτες του). Κι αν ...του έφταναν τα ελληνικά σύνορα. Εκείνος όμως δεν μένει ποτέ ικανοποιημένος με τις ερμηνείες του, ενώ η Ελλάδα είναι η χώρα προέλευσής του, αλλά όχι η αυτοαναφορά του. Αντιθέτως. Είναι ενθουσιασμένος που τα τελευταία χρόνια τα δείγματα του ελληνικού κινηματογράφου που διαπρέπουν δεν είναι «ελληνικές ταινίες», αλλά «ταινίες».
Κανένα σύνορο, κανένα όριο. Κάτοικος Νέας Υόρκης πλέον, μας εξηγεί πώς όλα στο μυαλό του είναι σινεμά. Πώς η κατασκευή κινηματογραφικής εικόνας μπορεί να συμβεί με οποιαδήποτε έμπνευση - τις διάσημες κούκλες του, το υπέροχο yatabazah site του, μέχρι την νεοσύστατη κι απρόσμενη καριέρα του ως hair artist στα fashion spreads και τις νεοϋορκέζικες πασαρέλες.
Από το πρωί που ξυπνάει, σκηνές ταινιών που θυμάται φτιάχνουν το mood του. «Οταν μία αγαπημένη ταινία τρυπώνει στο μυαλό μου, βλέπω σκηνές, ή φτιάχνω ένα ηχητικό playlist και το ακούω όσο πλένω τα δόντια μου, την κατεβάζω στο κινητό μου και την παίρνω μαζί μου. Εκείνη με βάζει στη διάθεση της μέρας - όλα γύρω μου τα βλέπω μέσα από αυτή. Εχω σχεδιάσει χαρακτήρες μου, ειρωνικά ακόμα και στο θέατρο, με αυτή την κινηματογραφική προσέγγιση, έτσι τους καταλαβαίνω, έτσι νιώθω...»
Γιατί αυτό είναι το σινεμά. Δεν είναι ... επάγγελμα. «Οταν είδα την "Αμερικανική Νύχτα" του Φρανσουά Τριφό, με την Ζακλίν Μπισέ να κάνει πρόβες στο μαγνητόφωνο την προφορά της σ' ένα άθλιο ξενοδοχείο, συνειδητοποίησα ότι οι ταινίες που εγώ βλέπω και μαγεύομαι έχουν μία κατασκευή. Ο ηθοποιός ζει παράλληλες πραγματικότητες που είναι άρρηκτα δεμένες: η προετοιμασία του ρόλου, το γύρισμα και η κανονική του ζωή είναι ένα. Αυτό ήθελα κι εγώ από τη ζωή μου. Δεν ήθελα ποτέ να φτάσω στο σημείο να ξυπνήσω ένα πρωί και να πω ''ωχ, έχω γύρισμα σήμερα''. Ηθελα να είναι κομμάτι μου, να βλέπω την κατασκευή του αλλά να με συναρπάζει κάθε φορά, να μη ξεχωρίζουν τα δύο, να είναι η ζωή μου...»
Δηλώνει προκλητικά ότι δεν τον ενδιαφέρει η ελληνική κρίση (γιατί «οι Ελληνες είμαστε τεμπέληδες και έχουμε τη χώρα που μας αξίζει»), αλλά δεν έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Επιστρέφει, γυρίζει ταινίες, παλεύει να βρει παραγωγή για την ταινία τρόμου στην οποία έχει γράψει το σενάριο με την Λουκία Μιχαλοπούλου κι όταν ήταν όλα έτοιμα για γύρισμα «η Ελλάδα πήγε στο διάολο».
Δε θα σας πούμε άλλα. Τι σκέφτεται για μία μία τις ταινίες του, για ποιους κλασικούς ρόλους θα σκότωνε, ποιους σκηνοθέτες ονειρεύεται...
Οπως κάθε τι κινηματογραφικό, πρέπει το δείτε...
H «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή» του Κώστα Χαραλάμπους προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 15 Μαρτίου.
