Αμέσως μετά τα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αεροπλανικά και το ζενερίκ του «Mission Impossible: Rogue Nation» βλέπουμε τον Ιθαν Χαντ να βγαίνει βραδιάτικα από τον σταθμό Piccadilly Circus του λονδρέζικου μετρό, να παίρνει σεινάμενος - κουνάμενος την οδό Regent και, στρίβοντας σε ένα κάθετο δρομάκι, να καταλήγει σε μια βιτρίνα όπου ένα φανταχτερό νέον διαλαλεί προσφορές σε… βινύλιο!
Με το που μπαίνει μέσα λοιπόν, ένα εύθραυστα απατηλό μωράκι - από αυτά που πιο εύκολα μπορεί να πετύχει κανείς σε Zara παρά σε δισκάδικο, ακόμα και αν είναι τόσο καλαίσθητα διακοσμημένο και ενδελεχώς ξεσκονισμένο όσο το συγκεκριμένο (1) - τον προειδοποιεί ότι το μαγαζί κλείνει σε λίγα λεπτά.
- “Μια γρήγορη ματιά θα ρίξω”, πέταξε προκαλώντας μια ακριβώς ίση δόση ρουτίνας από την απέναντι πλευρά. -“Ψάχνετε κάτι συγκεκριμένο;”
- “Κάτι σπάνιο”, είπε με όσο νόημα χρειαζόταν ώστε το μωράκι να πιάσει το υπονοούμενο και να προσομοιωθεί με τη μία σε κάτι μεταξύ πεπειραμένης πωλήτριας και προικισμένου μέντιουμ συνάμα,
- “Σε κλασική;”
- “Τζαζ”, αντιγύρισε προσπαθώντας ταυτόχρονα να αγνοήσει το Dare των Human League που, φόρα παρτίδα στο απέναντι ράφι, σνόμπαρε επιδεικτικά την πολιτιστική γραμμή αυτού του, υποτίθεται, εξειδικευμένου σε παρτιτούρες και αυτοσχεδιασμούς καταστήματος.
- “Με ποιόν στο σαξόφωνο;” πέταξε ψυλλιασμένο πλέον το μωράκι.
- “Τον Κολτρέιν.”, απάντησε προσποιούμενος κάποιον που γνωρίζει πολλά αλλά κάνει ότι ξέρει λίγα.
Σαν βέρο αγγλάκι που ήταν το μωράκι, σκέφτηκε για μια στιγμή να παρεκκλίνει του κειμένου ξεστομίζοντας το γνωστό στους μπασμένους του χώρου καλαμπούρι “Τον John ή τον Κώστα;” αλλά, μιας και βρισκόταν ακόμα πολύ χαμηλά στην ιεραρχία, προτίμησε να παραμείνει εντός των γραμμών.
- “Στο πιάνο;”
- “Τον Μονκ.”, αποκρίθηκε με έναν αέρα αυταρέσκειας να λυσσομανάει γύρω του.
- “Και τον Σάντοου Γουίλσον στο μπάσο, έ;” υπερθεμάτισε με συγκρατημένη έξαψη το μωράκι, κάνοντας το εσκεμμένο πλην καίριο λάθος που θα έφερνε αυτόν τον συνωμοτικό διάλογο στο πλέον κρίσιμο του σημείο.
- “Όχι! Ο Σάντοου Γουίλσον έπαιζε τύμπανα.” διόρθωσε ευγενικά, περνώντας πια ακάθεκτος στο παρασύνθημα. “Ξέρεις γιατί τον φώναζαν Σκιά;” συνέχισε, για να ολοκληρώσει στο καπάκι: “Επειδή είχε ανάλαφρο παίξιμο…” (2)
- “Είστε τυχερός!”, ανακοίνωσε το μωράκι με ενθουσιασμό που θα ζήλευε ακόμα και η παρουσιάστρια του πρώτου λαχνού στο Λαικό λαχείο. “Αυτή μάλιστα είναι και αυθεντική promo κόπια”, πρόσθεσε και του πάσαρε ένα δωδεκάιντσο μέσα σε ένα κάτασπρο εσώφυλλο, ξανά κυριολεκτικά και μεταφορικά, της πλάκας δίχως το παραμικρό ίχνος μουτζούρας στην ολόλευκη ετικέτα του.
Και αντιμετωπίζοντας τα ξαναμμένα κομπλιμέντα με περίσσια μετριοφροσύνη ο, φανερός πλέον, πράκτορας τράβηξε προς τον θάλαμο ακρόασης όπου οι ατσαλένιοι τροχοί και η διαμαντένια βελόνα ενός MK2 περίμεναν υπομονετικά όχι για να τιμήσουν κάποιο από τα γλέντια που, με την συμπαράσταση του μπασίστα Γουίλμπουρ Γουέαρ, έστησε η παραπάνω παρέα αλλά για να διευκολύνουν, κινηματογραφική αδεία, την πανηγυρικά ψηφιακή αναπαραγωγή των αναλογικά εγγεγραμμένων κακών μαντάτων του Συνδικάτου!
Ηταν άραγε παραγγελιά του ακμαιότατου Κρουζ ή μαλαγανιά του σκηνοθέτη μα και σεναριογράφου Κρίστοφερ ΜακΚουάρι αυτή η αναφορά στις τρείς - ναι, τρείς όλες κι όλες - ηχογραφήσεις που κατόρθωσε, μεσούντος του θέρους του ’57, να ολοκληρώσει στο στούντιο αυτό το εφήμερο πλην καλά προπονημένο στο στενάχωρο Five Spot Cafe του Manhattan κουαρτέτο; Και κατ’ επέκταση σε εκείνο ακριβώς το άλμπουμ όπου τελικά συμπεριλήφθηκαν, το «Thelonious Monk With John Coltrane» (3) δηλαδή που κυκλοφόρησε το ’61 η εταιρεία Riverside στο, νεοσύστατο τότε, παρακλάδι της Jazzland με κωδικούς JLP - 46 για την μονοφωνική και JLP - 946 για την στερεοφωνική εκδοχή!
Αυτή η παραμονή μάλιστα επί τέσσερα συναπτά έτη στην κατάψυξη θα μπορούσε κάλλιστα να οφειλόταν σε καθαρά τεχνικούς λόγους: οι τίτλοι – το ντελικάτο "Ruby, My Dear”, το ορμητικό “Trinkle, Tinkle” και το ξένοιαστο “Nutty” - συνολικής διάρκειας 19 πρώτων και 29 δεύτερων λεπτών προφανώς και δεν ήταν αρκετοί για να γεμίσουν ένα 33άρι…
Στην πραγματικότητα όμως ήταν θέμα γοήτρου: η Prestige, η ετικέτα με την οποία ο Κολτρέιν είχε συμβόλαιο εκείνη την περίοδο και ο Μονκ τα είχε τσουγκρίσει προ διετίας, θα επέτρεπε την συμμετοχή του σαξοφωνίστα σε κυκλοφορία της αντίζηλης Riverside μόνο στην περίπτωση που αυτή ανταπόδιδε την χάρη και της παραχωρούσε τον πιανίστα για κάτι ανάλογο - βράσε ρύζι δηλαδή! Στις αρχές των 60ς όμως όλα αυτά ξεχασμένα μπορεί να μην ήταν αλλά περασμένα ήταν στα σίγουρα - ο μεν πνευστός έγραφε ήδη για την Atlantic, ο δε πληκτράς μόλις που ξεκινούσε με την Columbia!
Ο,τι και από τα δύο όμως και αν συμβαίνει, αμφότερα συνηγορούν στο γεγονός ότι εδώ και αρκετό καιρό χτίζεται αργά αλλά σταθερά ένα τζαζόφιλο προφίλ αντίστοιχο με αυτό του και ως ραδιοφωνατζή της ξαγρύπνιας Ντέιβ Γκέιρβερ πλασαρισμένου! Γιατί, πέρα από σατανική - ή …. σαιεντολογική, πιο σωστά; - σύμπτωση, πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η παρείσφρηση τζαζ παραλειπομένων σε ταινίες όπου ο ακμαιότατος Τομ έχει τον πρώτο ρόλο;
Από το φονικό κουίζ για τον Μάιλς Ντέιβις, υπό τους ήχους του δικού του "Spanish Key", στο «Collateral» [2004] προτού ο εκτελεστής Βίνσεντ ανοίξει νέες κουμπότρυπες στο σακάκι του τρομπετίστα Ντάνιελ
μέχρι το φευγάτο ολόγραμμα του Τζον Κολτρέιν στο «Vanilla Sky» [2001] που, ψυχαγωγεί με μία εκδοχή του “My Favorite Things”, τους καλεσμένους του μεγαλοεκδότη Aames:
ως την σπαραχτική συνεισφορά του τεχνίτη παιδιών Τσαντ στο «Jerry Maguire» [1996] για την επιτυχή έκβαση της σχέσης του ατζέντη με την Ντόροθι που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία κασέτα από συναυλία του Ντέιβις με τον Κολτρέιν στην Στοκχόλμη το ’63 (4) συν ολίγον τι από Τσαρλς Μίνγκους για το … (ξε) κάρφωμα
και ίσως κάτι ακόμα που μπορεί να μου διαφεύγει …
Εχω άδικο;
(1) Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα … καθαριστήριο (!), το Classi Clean στο νούμερο 5 της οδού Air, μεταξύ Regent και Piccadilly, που διαμορφώθηκε σε δισκοπωλείο για τις ανάγκες της ταινίας και μόνον. Αγνωστο μάλιστα το γιατί η παραγωγή δεν προτίμησε αρκετά οικονομικότερες λύσεις, όπως πχ. τα ήδη στημένα και ενδιαφέροντα τόσο σε περιβάλλοντα χώρο όσο και συσσωρευμένο υλικό Sounds Of The Universe
ή Harold Moores Records,
αμφότερα στο παρακείμενο Soho …
(2)Το μικρό όνομα του Γουίλσον ήταν Ροσιέρ και όντως του είχαν απονείμει το τιμητικό παρατσούκλι “Shadow” εξ’ αιτίας του πώς χάιδευε τις μεμβράνες με τα σκουπάκια! Αν και βετεράνος του swing, με θητεία στις μεγάλες ορχήστρες των Lionel Hampton, Earl Hines, Count Basie και Woody Herman, κατάφερε να εγκλιματιστεί στα μικρά σχήματα των Erroll Garner, Sonny Stitt και Kenny Burrell αλλά φαίνεται πως δεν του ήταν γραφτό να φτάσει μέχρι τα σαράντα μιας και έκανε και αυτός το, αφόρητα τυπικό για τα ήθη και τα έθιμα της πιάτσας, λάθος : σούταρε αβέρτα μέχρι που, τον Ιούλιο του ’59, την έχασε τελικά τη μπάλα …
(3) Τι κρίμα που και εδώ η παραγωγή αποδείχθηκε ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ’ αλεύρι. Αντί εκείνου του τυχαίου δωδεκάιντσου που χρησιμοποίησαν θα μπορούσαν με 100 ευρώ το πολύ να βρουν ακόμα και ένα αυθεντικό και σε τέλεια μάλιστα κατάσταση αντίτυπο του συγκεκριμένου άλμπουμ ενώ με 50 ευρώ ακόμα θα μπορούσαν να μοστράρουν μια πραγματική promo κόπια, της οποίας η ετικέτα είναι έτσι ακριβώς
μια από αυτές δηλαδή που προορίζονταν αποκλειστικά και μόνον για την προώθηση του δίσκου σε ραδιόφωνα, περιοδικά κλπ και φέρουν την σήμανση που δεν επιτρέπει την διάθεση τους στο λιανεμπόριο ΄ ή, έστω, μια από τις επανεκδόσεις του τουλάχιστον…
(4) Ατόπημα του φίλτατου Κάμερον Κρόου, μιας και πρόκειται στην πραγματικότητα για δύο σετ που έκαναν στο Konserthuset της σουηδικής πρωτεύουσας στις 22 Μαρτίου του 1960 αυτοί οι δύο παιχταράδες πλαισιωμένοι από τους Wynton Kelly (πιάνο), Paul Chambers (μπάσο) και Jimmy Cobb (τύμπανα,) τότε δηλαδή που περιόδευαν ανά τας Ευρώπας ως κουιντέτο του τρομπετίστα.
Διαβάστε περισσότερο «Flexibility» από τον Νίκο Πετρουλάκη
- Flixibilty: Ο Μπράιαν Γουίλσον δεν ήξερε να κάνει σερφ!
- Flixibility: Αλάνα, Αφάνα και Καμπάνα
- Flixibility: Happiness Is A Warm Gun
- Flixibility: Ντέιβιντ Μπόουι - The Cracked Actor
- Flixibility: The Boys With The Thorne In Their Side
- «A Hard Day's Night»: It was fifty years ago today!
- Flixibility: Blaxwomagic
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
