Η ιδέα είναι ίδια με το γοητευτικό εύρημα του «Skyfall»: ο Ιθαν Χαντ, η IMF, το τηλεοπτικής καταγωγής κινηματογραφικό franchise αναγνωρίζει, αγκαλιάζει και σατιρίζει την ηλικία του, αποδεικνύοντας με στιλ ότι ο παλιός είναι αλλιώς. Μπορεί το 5ο «Mission: Impossible» να μην έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει ούτε στην κινηματογραφική σειρά, ούτε στο είδος της περιπέτειας κατασκοπείας, έχει όμως εμπειρία και γνώση που του επιτρέπουν να κινείται σταθερά, αποτελεσματικά και να τολμά το υπονομευτικό χιούμορ.
Τη στιγμή που η IMF διεκδικεί την ίδια της την ύπαρξη, ο Ιθαν, ο Μπέντζι και κάποιοι απρόσμενοι σύμμαχοι αναλαμβάνουν την πιο πιο πιο (5 φορές) επικίνδυνη ως τώρα αποστολή τους, να διαλύσουν μια οργάνωση φάντασμα αποτελούμενη από τους ικανότερους διεθνείς αγνοούμενους μυστικούς πράκτορες, το Συνδικάτο, το οποίο οι Αρχές αρνούνται ότι υφίσταται. Κι ενώ δεν υπάρχει καμιά αγωνία ότι θα τα καταφέρουν, ο τρόπος εξελίσσεται τόσο απολαυστικά, που εξασφαλίζει ότι θ' ακολουθήσουν κι άλλες ακόμα, εξάκις επικίνδυνες αποστολές.
Η ταινία έχει γοργό ρυθμό αλλά δε βιάζεται: ακολουθεί το ύφος της κινηματογραφικής περιπέτειας παλαιάς κοπής. Οι ήρωές της έχουν χαρακτήρες, διακριτές προσωπικότητες, σχέσεις αγάπης κι εμπιστοσύνης που καθορίζουν τις πράξεις τους και μια ρομαντική πίστη στον απώτερο σκοπό. Οι σεκάνς της δράσης είναι πολυτελείς, χορογραφημένες, απλωμένες με μαεστρία και βασισμένες περισσότερο σε stunts παρά σε ειδικά εφέ. Η αγωνία κάνει διαλείμματα χαριτωμένου αυτοσαρκασμού κι οι ήρωες (και οι ηθοποιοί που τους ενσαρκώνουν) έχουν την αυτοπεποίθηση να υπονομεύσουν τα δικά τους στερεότυπα.
Ο ίδιος ο Τομ Κρουζ, ανεξάρτητα από τη θεότρελλη περσόνα του στα media, είναι για άλλη μια φορά μαγνήτης στην οθόνη, ένας αληθινά χαρισματικός ηθοποιός με λαμπερό εκτόπισμα, γοητεία, χιούμορ και εκπληκτικούς κοιλιακούς, με γοητευτικές ρυτίδες που, όπως κι η ίδια η ταινία, δε διστάζει να επιδεικνύει. Απέναντί του, η Σουηδέζα Ρεμπέκα Φέργκιουσον (περισσότερο γνωστή ως τηλεοπτική Ελισάβετ στο «The White Queen»), η μοιραία Ιλσα Φάουστ, τόσο φονική όσο τα δεκάποντα στιλέτο τακούνια της, κρατά κάτι από το μελαγχολικό σεξ απίλ της συμπατριώτισσάς της Ινγκριντ Μπέργκμαν, δανειζόμενη μάλιστα και το όνομά της από την «Καζαμπλάνκα», εκεί ακριβώς όπου εκτυλίσσεται κι ένα μεγάλο μέρος του κοσμοπολίτικου «M:I 5».
Οι ήρωες το λένε μόνοι τους, «ο Χαντ είναι η ζωντανή απόδειξη του πεπρωμένου» και το «Mission Impossible» με τον Τομ Κρουζ επικεφαλής είναι και πάλι η ζωντανή απόδειξη ότι η κλασική κατασκοπική περιπέτεια έχει μέλλον και, αναμφίβολα, θεαματικό εισπρακτικό παρόν.
