«Ολα Οσα Φανταζόμαστε ως Φως» (All We Imagine as Light, 2024) της Παγιάλ Καπάντια
Μπορεί διεθνώς να έκανε τον «θόρυβό» της την προηγούμενη χρονιά, όμως στην Ελλάδα βγήκε το 2025, γι' αυτό και παίρνει τη θέση της στη λίστα μας φέτος και όχι πέρσι. Η Πράμπα, γύρω στα 45, δουλεύει ως νοσοκόμα σ' ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της πόλης. Είναι εσωστρεφής, αξιοπρεπής, με μια ευγένεια που όμως δεν επιτρέπει την πρόσβαση, ούτε καν στον ξενόφερτο γιατρό που μοιάζει να την έχει ερωτευτεί. Ο άντρας που παντρεύτηκε με προξενιό έφυγε νωρίς για τη Γερμανία, με την υπόσχεση να την καλέσει σύντομα εκεί. Τα χρόνια έχουν περάσει και το ζευγάρι επικοινωνεί όλο και πιο λίγο, όλο και πιο τυπικά. Η Πράμπα προσφέρει τις γνώσεις και τη στοργή της απλόχερα μόνο στους ασθενείς της, ή στην κοπέλα που δεν αντέχει άλλες εγκυμοσύνες και στην οποία δίνει κρυφά αντισυλληπτικά, ή στη στενή της φίλη, την αρκετά μεγαλύτερή της Παρβάτι, που αντιμετωπίζει μια άδικη έξωση από το διαμέρισμά της. Η Πράμπα στο νοσοκομείο συνεργάζεται με τη νεαρή Ανού. Την ατίθαση, παρορμητική, ερωτική Ανού που έχει σκανδαλίσει τη μικρή τους επαγγελματική κοινότητα γιατί ολοφάνερα βγαίνει ραντεβού με τον Σιάζ που είναι και μουσουλμάνος. Η Πράμπα και η Ανού μοιράζονται το ίδιο διαμέρισμα, και τη φροντίδα μιας εγκύου γάτας που έχουν υιοθετήσει, αλλά οι αφορμές για να τσακωθούν αφθονούν: η Ανού θεωρεί την Πράμπα συντηρητική και συμβιβασμένη, η Πράμπα την Ανού επιπόλαια κι εγωίστρια.
Οι τρεις γυναίκες θα περάσουν λίγες μέρες μαζί, μακριά από τη Μουμπάι, όταν η Παρβάτι αποφασίσει να γυρίσει πίσω στο οικογενειακό σπίτι στο παραθαλάσσιο χωριό της. Κι αυτή η απόσταση, μαζί με την ανεμελιά της φύσης και τα συναρπαστικά μυστικά της, θα δώσει στην καθεμιά την ευκαιρία να σχεδιάσει τη ζωή και τις σχέσεις που θέλει για τον εαυτό της.
Best of 2025: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στο Τop-10 του Flix για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς
Power Points
Δεν ήταν από τις πολυαναμενόμενες ταινίες του 2024, πριν κάνει την πρεμιέρα της, δεν έχει τρανταχτά ονόματα, ούτε μεγάλο budget, ούτε απασχόλησε τα media στην προετοιμασία της. Είναι από αυτά τα μικρά κοσμήματα του σινεμά που έρχονται απρόσμενα και μένουν στη μνήμη και στην ψυχή για πάντα. Γυρίστηκε σε 25 ημέρες στη Μουμπάι κι άλλες 15 στην παραθαλάσσια πόλη Ρατναγκίρι. Η ταινία της Παγιάλ Καπάντια έρχεται ως συνέχεια του πιο θαυμαστού ινδικού σινεμά, των λεπτών κεντημάτων του Σατγιαζίτ Ρέι, παρουσιάζοντας μια φέτα ζωής, μέσα από την οποία συζητιούνται κινηματογραφικά τα σπουδαιότερα ανθρώπινα ζητήματα. Βασική εξέλιξη, βέβαια, ότι η σκηνοθέτης είναι γυναίκα.
Θα μείνει κλασικό
Η αποτύπωση της πόλης και των προσώπων στην ταινία της Καπάντια είναι γοητευτικά urban, της εξοχής υπέροχα φυσική, φροντίζοντας πάντα το φως, το αληθινό, να έρχεται από διαφορετικές, ευρηματικές πηγές: από τις επιγραφές στους δρόμους, από το ψυγείο, από τα λαμπιόνια, τα πυροτεχνήματα, τις ακτίνες του ήλιου που τρυπώνουν σε μια σπηλιά, κι αποκαλύπτουν τα δικά της μυστικά. Το μοντάζ είναι ατίθασο, μ' έναν ήρεμο, σχεδόν νωχελικό ρυθμό που διακόπτεται από ξεσπάσματα κι εκπλήξεις, οι ερμηνείες είναι υποδειγματικές, από ηθοποιούς που μοιάζει να μοιράζονται τις ζωές τους σ' ένα ντοκιμαντέρ.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Είναι νύχτα στην πολύβουη Μουμπάι. Η Πράμπα, μόνη στην κουζίνα, σιωπηλά, βγάζει από την κρυψώνα του το αντικείμενο που έχει βιαστικά καταχωνιάσει. Είναι ένας μεγάλος, γυαλιστερός, στρογγυλός, κόκκινος βραστήρας ρυζιού. Της τον έχει στείλει από τη Γερμανία ο σύζυγος που παντρεύτηκε κι αμέσως έχασε στην ξενιτιά. Η Πράμπα γονατίζει, αγκαλιάζει τον βραστήρα σαν να είναι κάτι πολύτιμο και τον νανουρίζει, λες κι είναι μωρό, λες κι είναι η ενσάρκωση της ελπίδας που είχε για μια όμορφη ζωή και που χάθηκε σ' ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, σε μια καθημερινότητα μαχητική, σε μια αγωνία αυταπόδειξης. Πόσο λείος, ήρεμος και χορταστικός στην αγκαλιά της, αλλά και πόσο μεγάλο υπαρξιακό βάρος για να σηκώσει ένας βραστήρας.
Γράψαμε στο Flix
Η ταινία τής Καπάντια είναι τίποτε λιγότερο από μαγική. Τόσο βαθιά μελετημένη και τόσο νατουραλιστική στην επιφάνειά της. Στο πώς τοποθετεί τις ηρωίδες της στο χώρο (και στο χώρο τους), στο πώς γεμίζει τους διαλόγους της με ελαφριά κουτσομπολιά και τις σιωπές της με βαριές αλήθειες. Στο πώς ένας βραστήρας ρυζιού, ή μια μεταλλική κολώνα μέσα στο γεμάτο κόσμο λεωφορείο γίνονται, χωρίς να χρειάζεται εξήγηση, νησίδες σωτηρίας σε μια χωρίς πυξίδα ζωή.»
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix
Και κάτι ακόμα
Το «Ολα Οσα Φανταζόμαστε ως Φως» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Καννών, όπου όχι απλώς ενθουσίασε τη διεθνή κριτική, αλλά τιμήθηκε και με το Μεγάλο Βραβείο, ξεκινώντας... φωτεινά την πορεία του. Οι συντελεστές της ταινίας, μάλιστα, το γλέντησαν χαρακτηριστικά στο κόκκινο χαλί. Το φιλμ ήταν η πρώτη ταινία από την Ινδία που συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα στις Κάννες μετά το «Swaham» του 1994 και η πρώτη από Ινδή γυναίκα σκηνοθέτη, στην ιστορία του θεσμού.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2025;
Best of 2025: Αναζητήστε στο ειδικό τμήμα του Flix τα αγαπημένα της χρονιάς από τους αγαπημένους της χρονιάς. Οι λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς από Ευρώπη και Αμερική και όλα όσα αφήνει πίσω της η κινηματογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της
