Από μια χρονιά που προσπάθησε ν' αποβάλλει από πάνω της την πανδημία κι όπου το σινεμά αναζήτησε τη νέα του θέση και ταυτότητα, το Flix επιλέγει 22 πρόσωπα, πράγματα, ιδέες και στιγμές που θα μας φτάσουν ως το 2023.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2022;
Φτάνοντας στο τέλος της σεζόν που έφερε μαζί της την πολυδιαφημισμένη, πολυσυζητημένη και πολύ - γενικά άνθιση της ελληνικής τηλεοπτικής μυθοπλασίας, ίσως είναι μια καλή στιγμή να σταθεί κανείς και να εξετάσει με μια πιο ψύχραιμη ματιά τι ήταν τελικά αυτό που συνέβη - και που σίγουρα δεν ήταν τόσο κοσμογονικό όσο ο απόηχος του στα κοινωνικά δίκτυα άφησε να φανεί.
Το «ουκ εν πολλώ το ευ» είναι η φράση που εκφράζει απόλυτα την (υπερ)παραγωγή των ελληνικών σειρών, πράγμα που επιβεβαιώθηκε λίγο μετά την έναρξη της σεζόν, με ανακατατάξεις στις ώρες και μέρες προβολής, αλλά και τρανταχτές αποτυχίες που εξοβελίστηκαν στο πυρ το εξώτερο, αφήνοντας χώρο στις σειρές που πραγματικά ξεχώρισαν να αναζητήσουν και να βρουν το κοινό τους.
Αναζητώντας στην πραγματικότητα τις δικές τους «Αγριες Μέλισσες» - αφού από εκεί ξεκίνησαν όλα, όλα τα κανάλια διέθεταν φέτος μια ή και δύο δραματικές σειρές, μια αυστηρά καθημερινή και μια κωμωδία. Ανήκουστο σε άλλες εποχές, όχι όμως και στα χρόνια που ο ΕΚΟΜΕ συγχρηματοδοτεί ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία και (καμία παραδοξότητα) οι καραντίνες τέλειωσαν, οπότε ο κόσμος μπορεί απλά να κάθεται σπίτι του και να απολαμβάνει την τηλεόρασή του... χωρίς να (γκρινιάζει ότι) του το επιβάλλει κανείς.
Πριν τις επιμέρους κρίσεις για την κάθε σειρά που ήδη μάλλον αποτελούν θέμα συζήτησης στα γραφεία προγράμματος των καναλιών ως μάθημα-πάθημα για τις σειρές που έρχονται από την επόμενη σεζόν αλλά και αυτές που ετοιμάζονται για το μέλλον, τρία σημεία είναι κοινά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό σε όλη την τηλεοπτική μυθοπλασία.
Οι ηθοποιοί: Αντλώντας πλέον από τη μεγάλη δεξαμενή του ελληνικού θεάτρου - αλλά και δημιουργικό κάστινγκ ανάμεσα σε νέους φιλόδοξους ηθοποιούς, οι σειρές έχουν ερμηνευτές που μπορούν να πείσουν δραματικά και κωμικά, σε κάθε περίπτωση για κάθε σεναριακή απιθανότητα, σώζοντας με την πείρα και την τεχνική τους και αστοχίες της παραγωγής, αλλά και σκηνοθετικές ακροβασίες ή δήθεν «πειραματισμούς», ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπει κανείς.
Παραγωγή: Η επιλογή εμπειρων συνεργατών σε συνδυασμό με budget που «φαίνονται», αποδίδει. Προσεγμένα σκηνικά, ενδυματολογία που έχει λόγο ύπαρξης, φωτογραφία με άποψη, αν και συχνά όχι ενορχηστρωμένα σε ένα πειστικό σύνολο, παρά μόνο για τα μάτια του κόσμου (που καλό θα ήταν κάποια στιγμή να σταματήσει να αποθεώνει τον εύκολο εντυπωσιασμό ως «ποιότητα» και τις διαθλάσεις του ήλιου μέσα στα διαμερίσματα ως κινηματογραφική φωτογραφία).
Υλικό: Δύο σχολές - η μία είναι τα πρωτότυπα σενάρια (όχι ακριβώς η πιο πετυχημένη από τις δύο) και η άλλη τα βιβλία (που σε κάθε περίπτωση λειτουργούν καλύτερα). Η τάση για θεματικές επίκαιρες με την (ελληνική) πραγματικότητα είναι φυσικά ευπρόσδεκτη, αν και τις περισσότερες φορές εκβιαστική ή (χειρότερο) επιδερμική.
Maestro
Οχι, το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη (MEGA) δεν ήταν η καλύτερη σειρά από όσες έκαναν πρεμιέρα σε αυτή τη σεζόν. Ηταν σίγουρα όμως η πιο πετυχημένη σε τηλεθέαση, αυτή που μπήκε πρώτη στον κατάλογο του Netflix - και μακάρι να ανοίξει το δρόμο και για άλλες αλλά και για original series κατευθείαν στην πλατφόρμα - και αυτή που στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει το πρόβλημα με όλες τις υπόλοιπες, αφού όλα τα παραπάνω στοιχεία που αναφέραμε ως πυλώνες της ελληνικής τηλεοπτικής μυθοπλασίας βρίσκονται εδώ «ενορχηστρωμένα» σε δυσθεώρητα ύψη - και για καλό και για κακό. (Πολύ) Καλοί ηθοποιοί που αρθρώνουν με συναίσθημα ακόμη και σοφιστείες ή διδακτικά voice over, παραγωγή που προδίδει την οικονομική της άνεση αλλά και την (σχεδόν αυστηρά) καλολογική της λογική, σενάριο που πατάει πάνω σε συλλογικά (δυστυχώς συχνά λαϊκιστικά κατά το προσφιλές του δημιουργού της) αισθήματα, σκηνοθεσία που χαιδεύει κορμιά και βλέμματα, δίνοντας χρόνο σε ερμηνείες και χαρακτήρες, ισόποσα με αντίστοιχο σε τόπους και θάλασσες. Με μια - δυο λέξεις δηλαδή, κλασικός Παπακαλιάτης (βλ. «Ενας Αλλος Κόσμος» για να μιλήσει κανείς για κάτι δικό του, πρόσφατο και μαζικό). Προς τι λοιπόν, όλος αυτός ο ορυμαγδός; Προς τι οι υπερβολές τύπου «αυτό είναι σινεμά!» και μια σειρά από δημοσιεύματα για το hype του κάθε επεισοδίου στο Twitter (από πότε αυτό είναι μέτρο ποιότητας;) περί «ανυπέρβλητης» τηλεόρασης; Είναι σίγουρο πως η φωτογραφία του «Maestro» μοιάζει απόλυτα διαφημιστική ακόμη κι όταν «φωτίζει» σκοτεινές σκηνές, η κάμερα κολλημένη πάνω στο πρόσωπο (και τα πρόσωπα) του δράματος είναι χειριστική τηλεόραση (και ναι μεν καλή ερμηνεία από την Μαρία Καβογιάννη αλλά ταυτόχρονα και υπερβολικά υπερβολική - από αυτές που αυτοακυρώνονται λόγω ντεσιμπέλ), αγόρια να φιλιούνται είδαμε (εκτός από τον ίδιο τον Παπακαλιάτη και το «Κλείσε τα Μάτια» πίσω στο 2003) μόλις πέρσι στις «Αγριες Μέλισσες» με αντίστοιχη σκληρή «πατρική» τιμωρία, καμία αντίρρηση όμως, εδώ και χρόνια, και για την επιτυχία που ο Παπακαλιάτης φροντίζει να επιβεβαιώνει με φροντίδα στην παραγωγή και έξυπνο κάστινγκ, εν αναμονή ενός δεύτερου κύκλου που είμαστε σίγουροι πως θα είναι καλύτερος.
Αυτή η Νύχτα Μένει
Τις περισσότερες από τις παραφωνίες του «Maestro» γλιτώνει το «Αυτή η Νύχτα Μένει» σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Φιλιώτου (ALPHA), η ίσως πιο ολοκληρωμένη σειρά φέτος και αυτή που ακόμη κι όταν παραπατάει (κυρίως λόγω πλούσιας ιστορίας, μερικών άστοχων flash back και λοιπών τηλεοπτικών παραπτωμάτων) επανέρχεται κάθε φορά στην τάξη με την αυστηρή δομή των τριών χώρων στους οποίους διαδραματίζεται και κυρίως, τις αντίστοιχες τρεις παρουσίες (Μπισμπίκης, Στάνκογλου, Περλέγκας) που «σχολιάζουν» ποικιλοτρόπως από την πατριαρχία μέχρι τη σημασία του «λαϊκού», χθες και σήμερα. Με μια διάχυτη μελαγχολία που διατρέχει το ελληνικό τοπίο (μέσα κι έξω), το βλέμμα της Κατερίνας Φιλιώτου είναι την ίδια στιγμή κλασικό και μοντέρνο, καθαρό αφηγηματικά, γενναιόδωρο προς τις γυναίκες με έναν τρόπο ειλικρινή και αφοπλιστικό, λειτουργικό τελικά για το ζητούμενο μιας σειράς που είναι μια ιστορία και ήρωες που θες να παρακολουθείς.
Μια Νύχτα του Αυγούστου
Τα ίδια, σε αναλογίες που καμιά φορά αποδεικνύονται πιο ριψοκίνδυνες (και υπό συνθήκες τελικά πιο ενδιαφέρουσες) καταφέρνει η Ζωή Σγουρού στο «Μια Νύχτα του Αυγούστου» (ΕΡΤ), τη σειρά της κρατικής τηλεόρασης που συνεχίζει την ιστορία από το «Νησί», βασισμένο και αυτό στο βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοοπ και αναδεικνύεται επεισόδιο με το επεισόδιο μια από τις καλύτερες φέτος. Δεν λείπουν κι εδώ υπερβολές κυρίως στο πόσο «προσεγμένη» μοιάζει συχνά η σκηνοθεσία ή οι ντοπιολαλιές, αλλά, χωρίς περιστροφές εδώ βρίσκονται οι καλύτερες τηλεοπτικές ερμηνείες της χρονιάς σχεδόν από όλο το καστ, με εξέχουσες αναφορές πρωτίστως στη Γιούλικα Σκαφιδά και τον Γιάννη Στάνκογλου (εδώ πολύ καλύτερος από το «Αυτή η Νύχτα Μένει»), αλλά και την Μαρία Καβογιάννη (κι όμως πιο πηγαία και δραματική εδώ απ’ ότι στο «Maestro») και τον Γιώργο Καραμίχο. Μετά από καιρό το double bill «Νησί» - «Μια Νύχτα του Αυγούστου« θα αποτελεί gem των επαναλήψεων.
Τα Νούμερα
Μια κατηγορία από μόνο του είναι τα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Καραντινάκη (ΕΡΤ) που αρέσει πολύ και λογικό, αφού διαθέτει ένα φορμάτ που είναι ελαφρύ, κωμικό, λίγο off και με ωραίες μουσικές επιλογές, συν τον Θανάση Αλευρά που ανακηρύσσεται με διαφορά ο σταρ της φετινής τηλεοπτικής χρονιάς. Θα ήταν ωστόσο σαφώς καλύτερο, αν διαρκούσε λιγότερο και αν δεν στηριζόταν τόσο πολύ στους guest κάθε εβδομάδας αλλά στην δική του αταίριαστη παρέα.
Ο Παράδεισος των Κυριών
Και άλλη μια κατηγορία από μόνο του είναι - τελικά - μετά από αρκετές (δικές μας) αμφιταλαντεύσεις «Ο Παράδεισος των Κυριών» (ALPHA), που στην κατηγορία του, δηλαδή καθημερινό με ίντριγκα σαπουνόπερας, νεανικό αλλά με ρετρό διάθεση, με (μέχρι και πολύ) καλές ερμηνείες, μια χαρισματική πρωταγωνίστρια (Νατάσσα Εξηνταβελώνη) και έναν πάντα καλό Αργύρη Πανταζάρα, το βασισμένο στο ομότιτλο ιταλικό σίριαλ, λειτουργεί ιδανικά στην ώρα που παίζει για την ώρα που παίζει. Δεν είναι λίγο.
Κάνε ότι Κοιμάσαι
Και κάπου εδώ θα μπορούσε κάποιος να σταματήσει τις όποιες αναφορές στις σειρές που αξίζουν προσοχής, με μόνο ειδικές μνείες για κάποιες στιγμές από τις υπόλοιπες σειρές της σεζόν: στο τρυφερό κείμενο που δεν ανέδειξε λειτουργικά όσο θα έπρεπε η σκηνοθεσία στις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη (ΑΝΤ1+), σε κάποιες ερμηνείες από το (θα μπορούσε να είναι τo χιτ της χρονιάς, αλλά…) μάλλον αδιάφορο «Μαύρο Ρόδο» (MEGA), στην διαρκώς ενδιαφέρουσα αλλά και διαρκώς ατελέσφορη ίντριγκα του «Κάνε οτι Κοιμάσαι» (ΕΡΤ), σε ψήγματα του «δεν υπήρχε λόγος να μοιάζει ταυτόχρονα ακριβό και φτηνό, και εκτός τόπου και κυρίως χρόνου» «Λόγος και Φωτιά» (ΕΡΤ), σε μια ελαφριά εθιστική αίσθηση σαπουνόπερας που κρύβεται μέσα στη φλυαρία του «Ερωτας Φυγάς» (OPEN).
Γλυκάνισος
Χωρίς ειδική μνεία ας μείνουν το (τι κρίμα!) «Μαίρη Μαίρη Μαίρη» των Ρέππα - Παπαθανσίου (MEGA) που μοιάζει σαν να βγήκε από το χρονοντούλαπο των 90s, το «καλή ιδέα που όμως δεν λειτουργεί απ' όπου και να το δεις» «Εκτός Υπηρεσίας» (ΑΝΤ1), το «είναι αδύνατον έως και επώδυνο να καταλάβεις τι βλέπεις» ΣτΟργή» (ΣΚΑΙ), το τελείως (μα τελείως) αδιάφορο «Η Δική μας Οικογένεια» (OPEN) που συναγωνίζεται το τελείως (μα τελείως) αδιάφορο «Ποιος Παπαδόπουλος;» (ANT1), το πολύ φτηνό ακόμη και για παρωδία «Αγρια Γη» (ΣΚΑΙ) και - last but not least - το όλο λάθος, από την ιστορία, μέχρι το καστ μέχρι τις μαντήλες και από τη σκηνοθεσία μέχρι το δράμα, «Γλυκάνισος» (ΣΚΑΙ) που αποτέλεσε και μάλλον τη μεγαλύτερη αποτυχία της χρονιάς σε σχέση με τις προσδοκίες.
[Μεταξύ μας, η καλύτερη «μυθοπλασία» (με όλες τις πιθανές έννοιες) αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση συνεχίζει να κρύβεται μέσα στο «Μουσικό Κουτί» του Νίκου Πορτοκάλογλου (ΕΡΤ). Στην τρίτη του σεζόν παραμένει το πιο διασκεδαστικό, το πιο συγκινητικό, το πιο συναρπαστικό, το πιο εκπαιδευτικό, το «σίριαλ» με τις καλύτερες «ερμηνείες», την καλύτερη παραγωγή και την πιο ισχυρή πρώτη ύλη, ένα υπόδειγμα του πώς να λες ιστορίες που να αφορούν όλους και όλα.]
Η ανασκόπηση του 2022 από το Flix:
Οταν το σινεμά βγήκε... στο έξω διάστημα
Οταν οι γυναίκες του Ιράν εξεγέρθηκαν (για όσα το ιρανικό σινεμά έδειχνε για χρόνια)
Οι δύο ταινίες που έβαλαν φωτιά στα social media
Χαμογελάστε, είναι… φονικό!
Η ανατομία ενός χαστουκιού
Running up that Chart
Οπου θυμηθήκαμε ότι το δικαίωμα στην έκτρωση δεν είναι αυτονόητο
Το GPS του Evia Film Project
Εσείς θυμάστε ποια ταινία κέρδισε το Οσκαρ;
Οταν το (νεο)ελληνικό σινεμά βρήκε... τη μελωδία της ευτυχίας
