Μία Επιθεωρήτρια της Αστυνομίας στο Παρίσι, αστυνομικός με μεγάλη ηθική ακεραιότητα, ρομαντική εκ φύσεως και συγγραφέας στον ελεύθερο χρόνο της, ζει, φαινομενικά ήσυχα, με τον σύζυγό της, μετά τον θάνατό της αδερφής της. Οταν, όμως, αίφνης, ανακαλύπτει την διπλή ζωή του άντρα της, μεταστρέφεται και, ανίκανη να διαχειριστεί το σοκ, οδηγείται σε μέχρι πρότινος αδιανόητες για εκείνη πράξεις.
Από όπου και να το πιάσεις η ταινία του Ζαν-Πολ Σιβεϊράκ είναι βουτηγμένη στην υπερβολή.
Θες να το δεις από την πλευρά του σεναρίου, όπου μέσα στη βραδυφλεγή πλοκή της που ακολουθεί ένα εσωτερικό ταξίδι μια γυναίκας της οποίας η ζωή της αρχίζει να κατακερματίζεται από ένα απαρηγόρητο πένθος, ψέματα και προδοσία, τραβά όσο δεν πάει το δράμα, αλλά και με τις παράπλευρες ιστορίες του που μοιάζουν αχρείαστες και δεν πηγαίνουν πουθενά, χωρίς να βοηθούν έστω ελάχιστα την ιστορία που θέλει να πει, έτσι ώστε μέχρι το τέλος να καταντά μια παρωδία;
Θες να το δεις από την πλευρά της σκηνοθεσίας όπου ο Σιβεϊράκ αδυνατεί να βρει ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και το ψυχολογικό θρίλερ, τραβώντας αχρείαστα τις σκηνές της ταινίας μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο έτσι ώστε να τους δώσει ένα υποτυπώδες (ο Θεός να το κάνει) χιτσκοκικό σασπένς, μόνο που καταλήγει να την κάνει προβλέψιμη και αδιάφορη ως το φινάλε της;
Θες να το δεις από την ερμηνεία της Σοφί Μαρσό η οποία παίζει τον ρόλο της με στόμφο τόσο στο πώς παραδίδει της ατάκες της όσο και στους μορφασμούς της όσο και το συναισθηματική της κατάρρευση, αφήνοντάς τον έρμαιο σε ένα υποτυπώδες σενάριο που ποτέ δεν της δίνει να ασχοληθεί με κάτι παραπάνω από το να είναι μια απατημένη γυναίκα η οποία τρέχει μέσα στα δάση νυχτιάτικα με ένα τόξο και βέλη για να πάρει εκδίκηση από τον σύζυγό της;
Και ας μην αναφερθούμε καλύτερα στον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας, τη μουσική του Βαλέντιν Σιλβέστροφ η οποία μπαίνει τόσο έντονα και ξαφνικά, ακόμα και στις πιο αναπάντεχες και ήρεμες στιγμές της ταινίας, και καταντά ιδιαίτερα ανυπόφορη γιατί επιμένει να δημιουργεί μια δραματική ατμόσφαιρα και σασπένς ακόμα και εκεί όπου δεν υπάρχουν.
Τελικά οι μόνοι απατημένοι σε αυτή την ταινία είναι οι ίδιοι οι θεατές.
