Οι Κρουντς έχουν επιβιώσει από αρκετούς κινδύνους και καταστροφές. Αυτή η απίθανη οικογένεια γλύτωσε όχι μόνο από φτερωτά, προϊστορικά θηρία που την απειλούσαν, αλλά επιβίωσε και από το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε. Τώρα όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν την μεγαλύτερη πρόκληση από όλες. Καθώς ξεκινούν την αναζήτηση μιας ασφαλέστερης περιοχής που θα αποτελέσει το νέο σπιτικό της, ανακαλύπτουν ένα ειδυλλιακό, περιφραγμένο παράδεισο που καλύπτει όλες τους τις ανάγκες και είναι σίγουροι πιστεύουν ότι όλα τα προβλήματά τους βρήκαν επιτέλους την πολυπόθητη λύση τους… Εκτός από μια λεπτομέρεια. Μια άλλη οικογένεια κατοικεί ήδη εκεί: Οι Προχώβιοι.

Θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε που γνωρίσαμε την προϊστορική οικογένεια των Κρουντς. Εχουν περάσει εξάλλου και εφτά χρόνια, και ενώ η νέα τους ταινία τιτλοφορείται ως «Νέα Εποχή» η πραγματικότητα είναι πως τα πάντα μοιάζουν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε. Εξάλλου, στην προκειμένη περίπτωση, για την DreamWorks και τον σκηνοθέτη της, Τζόελ Κρόφορντ ισχύει ξεκάθαρα το «εάν κάτι δεν είναι χαλασμένο μην το φτιάχνεις».

Και μπορεί αυτό για μερικούς να μοιάζει αρκετό, αλλά η αλήθεια είναι πως εδώ όλο αυτό φαίνεται να κρατάει την ταινία πίσω και να μην αφήνει τόσο την ιστορία όσο και τους χαρακτήρες της, παλιούς και νέους, να εξελιχθούν σε κάτι το πραγματικά εντυπωσιακό. Δεν είναι ότι η διασκεδαστική αθωότητά και η ανάλαφρη ψυχή της πρώτης ταινίας λείπουν από αυτό το κατά άλλα αρκετά τυπικό, μέχρι και το τελευταίο γράμμα, σίκουελ, αλλά είναι ό,τι μέσα από όλα αυτά θα περίμενε κάποιος να δει μια πιο πρωτότυπη ταινία που θα συμπλήρωνε την προηγούμενη αντί να μοιάζει με «μια από τα ίδια».

Τα αστεία υπάρχουν ακόμα, κάποια μάλιστα είναι αρκετά πετυχημένα, και θα κάνουν μικρούς και μεγάλους να πετάξουν ένα χαχανητό εδώ κι εκεί, με τον τρισχαριτωμένο νεανικό έρωτα της Ιπ και του Γκάι να βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο. Η εισαγωγή της νέας new age οικογένειας των Προχώβιων παρουσιάζεται ως μια ωραία αντίθεση κόντρα στους πιο άξεστους Κρουντς, με τα μηνύματα περί διαφορετικότητας, της σάτιρας για τις διαφορές μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών τάξεων και των οικογενειακών δεσμών να είναι αρκετά εμφανή, αφήνοντας όμως και κάποιον χώρο και για μερικές στιγμές αναγκαίας δράσης.

Κάτι που επίσης παραμένει σταθερό είναι και το στιλ του animation, το οποίο, από την πρώτη κιόλας ταινία, κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Φλερτάροντας αρκετά με την ψυχεδέλεια, αναπαριστά την παλαιολιθική Γη πολύχρωμη και εκρηκτική, γεμάτη από διάφορα περίεργα ζώα, μεγαλειώδη φυτά και σουρεαλιστικές καταστάσεις που, για άλλη μια φορά, από την αρχή μέχρι και το τέλος όλη η εμπειρία μοιάζει σαν ένα ευφάνταστο καλοδουλεμένο τριπάκι που, παρά την όση διασκέδαση προσφέρει, νιώθεις ότι το έχεις ξαναζήσει.

Μπορεί να της λείπει η πρωτοτυπία και η τόλμη για κάτι… νέο, αλλά ακόμα και αυτή η επίσκεψη στον περίεργο και ψυχεδελικό κόσμο των «Κρουντς» καταλήγει σε μια απολαυστική και διασκεδαστική εξόρμηση για όλη την οικογένεια.