Πολ Σρέιντερ, Μάρτιν Σκορσέζε, ένας μοναχικός εκδικητής που αναζητά λύτρωση. Οχι, δεν βλέπουμε τον «Ταξιτζή» - αλλά βλέπουμε μια από τις ωραιότερες αποδείξεις ότι ο Πολ Σρέιντερ είναι ένας auteur της αμερικανικής μοναξιάς.
Ο Γουίλιαμ Τελ (Τίλιτς, πραγματικά), με το «εύστοχο» όνομα, είναι τζογαδόρος. Δεν παίζει για να κερδίζει πολλά - παίζει κυρίως για να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο πάνω στην τύχη. Πριν από αυτό, ο Γουίλιαμ ήταν «ανακριτής», βλέπε βασανιστής, σε μια φυλακή που θα μπορούσε να είναι το Γκουαντάναμο. Με την ίδια αυστηρότητα, την ίδια χειρουργική ακρίβεια, την ίδια ανάγκη για αποστείρωση με την οποία αντιμετώπιζε εκείνη τη δουλειά, αντιμετωπίζει κι ολόκληρη τη ζωή του, όταν μεταφέρεται από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο κι από καζίνο σε καζίνο, τυλίγοντας προσεκτικά με λευκό ύφασμα τα έπιπλα του δωματίου του και τα λιγοστά αντικείμενά του, μεταμορφώνοντάς το, ξανά και ξανά, σ' ένα ασκητικό κελί, στημένο για την τιμωρία του.
Οταν ο Γουίλιαμ γνωρίσει τον νεαρό Κερκ, θα βρει ένα νέο κίνητρο στον ψυχαναγκασμό του: θα πάρει για λογαριασμό του Κερκ εκδίκηση (εξυπηρετώντας και μια δική του «υποχρέωση»), θα τον τραβήξει στον ίσιο δρόμο, θα τον κάνει πλούσιο. Ακόμα κι αν ο Κερκ δεν θέλει, στην πραγματικότητα, τίποτε απ' όλ' αυτά.
Για τον ήρωά του (για τους Ηρωες, γενικώς), ο Σρέιντερ πλάθει ένα σύμπαν υποφωτισμένο, εσωτερικό, νυχτερινό, στα μπλε, τα κόκκινα και τα καφέ της δερματίνης, του βελούδου και της τσόχας, μιας κόλασης όπου τα πάντα εξαγοράζονται με μάρκες και υπολογισμένες επιλογές. Εναν κόσμο τεστοστερόνης και αυξανόμενης βίας που δεν ξεσπά. Υπνωτικό στο παρόν του, με μια σειρά από flash backs στην προηγούμενη καριέρα του Γουιλ, εφιαλτικά, επώδυνα και τόσο, μα τόσο θλιμμένα.
Ο Οσκαρ Αϊζακ δίνει μια ερμηνεία μεγατόνων, τόσο ήσυχη που μπορεί και να περάσει απαρατήρητη: με τα μάτια πάντα μισόκλειστα από μια διαρκή ηθική κόπωση, σαγηνεύοντας την κάμερα και τους «συμπαίκτες» του, ένας νέος strong silent type που εξαρχής κάνει σαφές ότι είναι πανέτοιμος για την... αυτοκαταστροφή του, ότι αυτήν κυνηγά, με την ίδια αγωνία που κυνηγά ένα Ρήγα. Συντετριμένος από την ίδια του την τοξική αρρενωπότητα (και τις αμαρτίες στις οποίες αυτή τον οδήγησε στο παρελθόν), αλλά με την απόλυτη αυτοσυγκράτηση ενός ειδήμονα στο πόκερ.
Σκηνοθέτης της έντασης και των σκιών, ο Σρέιντερ αγκαλιάζει ασφυκτικά έναν αντι-ήρωα, κατεστραμμένο από την αμερικανική αλαζονεία και τον παρακολουθεί στον απελπισμένο, βίαιο αγώνα του να εξαγνιστεί. Γοητευτικό, πολιτικό, ψυχαναλυτικό, αυτό είναι ένα φιλμ βγαλμένο από το αμερικανικό σινεμά του ’70, όμως καίριο και δυναμικό, μια αποδοχή της ανθρωπιστικής (και θρησκευτικής, πάντα), ενοχής σε μια ανθρωπότητα αμετανόητων.
