Οποιος έχει ταλέντο θα διαπρέψει, οι κοινωνικά ατυχείς μπορούν ν' ανέβουν στα υψηλότερα κλιμάκια αν το θελήσουν, οι συγκυρίες πάντα συνηγορούν υπέρ του λαμπερού ήρωα κι όσο έχω φωνή, θα στο τραγουδάω. Μια τυποποιημένη γαλλική κομεντί συστήνει τον απαστράπτοντα Μοχάμεντ Μπελκίρ και δεν κάνει τίποτα απολύτως για να... ανατρέψει το παραμύθι.
Ο Αντουάν ζει στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, σπουδάζει (απρόθυμα) λογιστική, δουλεύει ως ντελιβεράς και ραπάρει. Οταν, σε μια παράδοση σούσι, μπει στην καθηλωτικά όμορφη Οπερα Γκαρνιέ, μια διακεκριμένη καθηγήτρια θ’ ανακαλύψει σ’ αυτόν ένα ακατέργαστο διαμάντι και θα προσπαθήσει να τον καλλιεργήσει. Ο Αντουάν θα διχαστεί ανάμεσα στη νέα προοπτική και στις καταβολές του, στο παλιό και στο νέο, στην «υψηλή τέχνη» και τους «homies» του στα προάστια.
Πολλοστή ελεύθερη διασκευή του Πυγμαλίωνα, μελωδική μεν, απολύτως προβλέψιμη δε, με παντιέρα τη θεωρία ότι αν πιστέψεις στον εαυτό σου μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, την οποία η ίδια η ταινία υπονομεύει «ξεπετώντας» το ζήτημα του ρατσισμού, στη Γαλλία και παντού. Γοητευτικότερη των ηρώων και των ηθοποιών, η παρουσία της ίδιας της Οπερας των Παρισίων, όπου κι έγιναν, όντως, τα γυρίσματα, σημαντική συμβολή στην αίσθηση του εξωπραγματικού ρομαντισμού της ταινίας.
