Η νέα ταινία του Εντουαρντ Ζούικ (των «Ο Τελευταίος Σαμουράι» και «Blood Diamond»), είναι από εκείνες τις κινηματογραφικές βιογραφίες που ξέρεις, ή νιώθεις, ότι το αντικείμενο είναι πολύ πιο σύνθετο κι ενδιαφέρον απ' όσα παρουσιάζονται στην οθόνη. Ο Μπόμπι Φίσερ, τέως παιδί θαύμα και κατόπιν δυσλειτουργική ιδιοφυία, αναγνωρίστηκε τη δεκαετία του '60 ως ο καλύτερος Αμερικανός σκακιστής και, το 1972, έπαιξε ενάντια στον Ρώσο πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκι, σ' ένα παιχνίδι που χαρακτηρίστηκε ως «το Ματς του Αιώνα», το οποίο κατέρριψε την 24χρονη πρωτιά της Σοβιετικής Ενωσης στο σκάκι. Περισσότερο από αυτό, έδωσε πρόσωπο στην ψυχροπολεμική αγωνία, καθώς ολόκληρος ο κόσμος ασχολήθηκε ξαφνικά με το παιχνίδι, περιμένοντας με κομμένη την ανάσα να δει ποια από τις δυο υπερδυνάμεις θα έκανε την κίνηση ματ.
Ο Ζούικ και, κυρίως, οι σεναριογράφοι του, μεταφέρουν όλα τα στοιχεία στην οθόνη, χωρίς ένταση, χωρίς πρωτοτυπία, χωρίς βάθος: η πολιτική διάσταση του παιχνιδιού, η διαταραγμένη προσωπικότητα του Φίσερ, η μανία για επιβολή και νίκη, εναπόκεινται στη λογική και στη μαντική του θεατή για ν' αποκτήσουν ουσία. Ούτε καν το ίδιο το σκάκι, το ύψιστο εγκεφαλικό παιχνίδι, δεν καταφέρνει να μοιάσει γοητευτικό.
Σ' αυτό το περιβάλλον, ο Λιβ Σράιμπερ ως Σπάσκι περιφέρει το εκτόπισμά του χωρίς ερμηνεία και, αντίθετα, ο Τόμπι Μαγκουάιρ δίνει μια υπερβολική ερμηνεία χωρίς να έχει πού να στηριχτεί. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην ταινία αποδεικνύεται η υπέροχη συλλογή ντοκουμέντων που εμφανίζονται εμβόλιμα και που συμπυκνώνουν, με την εικόνα της πραγματικότητας, την πολυδιάστατη, συναρπαστική ιστορία που δεν αποτυπώνεται στο φιλμ.
