H Σίντι και ο Τζιμ Γκριν, ένα ερωτευμένο νεαρό ζευγάρι, προσπαθούν χρόνια να κάνουν παιδί. Οταν παίρνουν την τελική γνωμάτευση ότι η περίπτωσή τους είναι ανίατη, γκρεμίζονται. Προσπαθώντας να γλυκάνουν τον πόνο, σημειώνουν σε χαρτάκια τα χαρακτηριστικά που θα είχε το αγέννητο, ανέφικτο παιδί τους: θα ήταν ειλικρινές, αστείο, ατρόμητο, μουσικό... Τα χαρτάκια μπαίνουν σ' ένα ξύλινο κουτί και θάβονται στον κήπο τους, μαζί με τα όνειρά τους. Μέχρι που ένα βράδυ, μία μεταφυσική, μαγική καταιγίδα φέρνει στη ζωή τους τον Τίμοθι. Ενα 10χρονο αγοράκι που ξεφύτρωσε από το κουτί τους και φέρει όλα τα χαρακτηριστικά που είχαν ευχηθεί. Αλλά και μια κατάρα: καθώς έχει στην κυριολεξία βγει από τη γη, ο Τίμοθι έχει μίσχους και φύλλα στους αστραγάλους του. Χωρίς να το καταλάβουν η Σίντι και ο Τζιμ περνούν το απόλυτο τεστ κάθε γονιού: θα αγαπήσουν αυτό το αγοράκι με τη διαφορετικότητά του; Μέσα από πολλά λάθη, και λάθη τα οποία επιχειρούν να διορθώσουν τα πρώτα λάθη, το ζευγάρι παίρνει μαθήματα ζωής, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει εγχειρίδιο στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Αλλά, ταυτόχρονα, ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις.
Ο Πίτερ Χέτζες είναι μία ιδιόμορφη περίπτωση δημιουργού. Ξεκινά την καριέρα του κάνοντας την έξοχη σεναριακή διασκευή του δικού του βιβλίου «What's Eating Gilbert Grape» το 1993. Μετά από δέκα περίπου χρόνια επαναλαμβάνει την ίδια επιτυχία, διασκευάζοντας Νικ Χόρνμπι στο «About a Boy». To 2003 κάθεται για πρώτη φορά και στην καρέκλα του σκηνοθέτη για το «Pieces of April» (με την Πατρίτσια Κλάρκσον και την Κέιτι Χολμς). Ολα αυτά τα πρότζεκτς είχαν χαρακτήρα, ιδιαιτερότητα, ισορροπίες ανάμεσα στη συγκίνηση αλλά και την ειλικρίνεια που προσέγγιζαν το θέμα τους, μία αλήθεια που δεν τους επέτρεπε να καταφύγουν στο μελό. Εσπαγαν τη συνταγή τολμούσαν χιούμορ, είχαν ιδέες. Για αυτό και στις ελάχιστες γλυκές στιγμές τους ο θεατής παραδινόταν - δεν ένιωθε ότι τον είχαν χρησιμοποιήσει.
Από τότε όμως ο Χέτζες συνεχώς απογοητεύει. Το «Dan in Real Life» με έναν αξιαγάπητο Στιβ Καρέλ ξεκινούσε όλο υποσχέσεις για να δείξει με χιούμορ και τρυφερότητα την πραγματικότητα στη ζωή των single parents, στα μισά της ταινίας όμως είχε παραδοθεί άνευ όρων σε μία επιτηδευμένη χαριτωμενιά, φορσέ αστειότητα κι ένα προβλέψιμο κουκούλωμα των προβλημάτων με δόσεις ζαχαρούχας κρούστας.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον παράξενο Τίμοθι. Η ταινία ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις να μας διηγηθεί μία αλληγορική και οικουμενική ιστορία για τη διαφορετικότητα και πώς ως γονείς την καλλιεργούμε με πίστη ή την κλαδεύουμε με τρόμο, για να πάψει το παιδί μας να είναι παράξενο. Να γίνει «νορμάλ». Σε συνδυασμό με τον μαγικό ρεαλισμό του σεναρίου, την cute φατσούλα του πιτσιρίκου Σι Τζέι Ανταμς και τα δυνατά ονόματα του υπόλοιπου καστ, αυτό το σενάριο θα έπρεπε να μας κλονίσει, αυτή η ταινία θα έπρεπε να μας εμπνεύσει.
Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Καταιγισμός κλισέ, επίθεση τετριμμένων, συρροή στερεότυπων σπέρνονται σε ένα άγονο από πρωτότυπες ιδέες σεναριακό χωράφι, λιπαίνονται με τόνους καραμελωμένης αμερικανιάς και ποτίζονται με τη χαρακτηριστική γλυκανάλατη μουσική τηλεταινίας.
Μοιάζει να έχει χάσει την ανίερη ματιά του στα πράγματα ο Χέτζες. Την «άλλη πόρτα» μέσα από την οποία έμπαινε σε οικογενειακές (πάντα) ιστορίες κι έριχνε φως στο τι κάνει τις σχέσεις με τους δικούς μας ανθρώπους σύνθετες, χαοτικές, ανεπανάληπτες. Τώρα είναι σαν να έχει παραιτηθεί και σκηνοθετεί μελό ευχητήριες κάρτες. Σαν να τον έχει κουκουλώσει το βάρος της Disney, όπου οικογενειακή ταινία σημαίνει κάτι το προσεχτικό, στρογγυλεμένο στις άκρες και με λοβοτομημένο μήνυμα. Πάντως «παράξενο» δεν είναι σε καμία περίπτωση. Κρίμα.
