Το κινηματογραφικό πορτρέτο του σπουδαίου σκηνοθέτη, καλλιτέχνη, φιλοσόφου μπορεί κανείς να πει, ρηξικέλευθου δημιουργού, Θόδωρου Τερζόπουλου, χτίζει ο Σπύρος Τσιφτσής, χρησιμοποιώντας το ιδανικό κλειδί για να ξεκλειδώσει μια πάντα σύνθετη, ποτέ ευπρόσιτη, προσωπικότητα του θεάτρου: τον ίδιο τον Θόδωρο Τερζόπουλο.
Υλικά από την πρώτη παράσταση που τον έκανε παγκοσμίως διάσημο, τις Βάκχες, ως των συναρπαστικών Τρωάδων του, πριν λίγα χρόνια, φτιάχνουν το κολάζ μιας τεράστιας παραγωγής, πάνω από 2000 παραστάσεων, στις τέσσερις άκρες του πλανήτη. Ανάμεσά τους, με την προσθήκη φωτογραφιών, την ανάγνωση των αφοπλιστικών επιστολών της μητέρας του, ο Τερζόπουλος μιλά, θυμάται, αφηγείται, εξηγεί, τιμά, αξιολογεί. Για την επιμονή στη σύνδεση του σώματος με το πνεύμα και με το θέατρο, για τον Διόνυσο απ' όπου ξεκινούν όλα, για τις εμμονές του, την πίστη του στην τεχνική, τις καταβολές και την οικογένειά του.
Ενα πλήρες πορτρέτο του Θεοδωρόπουλου είναι το ντοκιμαντέρ, παρότι δεν αποτυπώνει τίποτε το συγκρουσιακό - όλα κυλούν ομαλά και με χαμόγελο - αλλά ούτε και πρόσωπα του κύκλου του. Οπως ήταν κι η ίδια του η πορεία ως εδώ, ο Θεοδωρόπουλος εμφανίζεται μόνος κι αυτάρκης. Ο Τσιφτσής σκηνοθετεί με μια στρωτή, ακόμα και παλιομοδίτικη, αφήγηση, όμως η ταινία του είναι ένα αξιοζήλευτο «λυσάρι» για όποιον ερευνά όχι μόνο τον Τερζόπουλο, όχι μόνο το ελληνικό θέατρο, αλλά και, κυρίως, το ευρύτατο πνεύμα ενός εμπνευσμένου δημιουργού.
