Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Μερς Κάνιγχαμ ήταν ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης εποχής: κι αυτό γιατί ήταν, μεν, «ένας απλός χορευτής» όπως ο ίδιος έλεγε, ή ένας μεγαλειώδης χορογράφος, όπως είναι η αλήθεια, αλλά ήταν κι ένας από τους πρωτοπόρους του μεταμοντερνισμού, ο οποίος άνοιξε τις πόρτες μεταξύ των τεχνών, σπάζοντας τα περιγραφικά στεγανά τους κι ενώνοντάς τες σε δημιουργικές σφαίρες χωρίς ραφές.
Ο Κάνιγχαμ άρχισε να χορεύει στη μεταπολεμική Νέα Υόρκη - ανακάλυψη της Μάρθα Γκρέιαμ, έδωσε την πρώτη ατομική του παράσταση χορού το 1944, με μουσική του Τζον Κέιτζ, συντρόφου του εφεξής και στη ζωή. Μέσα στις επτά δεκαετίες που ακολούθησαν, ο Κάνιγχαμ εκθειάστηκε και δίχασε, δίδαξε κι ανέτρεψε, πάντως αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πιο ευφάνταστους και καινοτόμους σύγχρονους χορογράφους.
Χρησιμοποιώντας αρχειακό υλικό του ίδιου του Κάνιγχαμ και καθοριστικών στην πορεία του ανθρώπων, αλλά και, κυρίως, καινούριες παραστάσεις των διάσημων έργων του σε απρόβλεπτους τόπους, η ταινία συνθέτει μια βιογραφία του καλλιτέχνη, όσο συμβατική… δεν θα μπορούσε να είναι μ’ αυτόν τον ήρωα στο επίκεντρο.
Το 3D επαυξάνει την αίσθηση του χορού, κάνοντάς τον, ταυτόχρονα και πιο «τεχνικό», η σκιαγράφηση του Κάνιγχαμ δεν οδηγείται σε κάποια μεγαλύτερη, ευρύτερη ιδέα για την τέχνη και το δημιουργό της, όμως η συναρπαστική προσωπικότητά του και η παράτολμη ιδιοσυγκρασία του αρκούν για να γοητεύσουν τον νου και η τρισδιάστατη εικόνα βοηθά στην αποτύπωση του οράματος του Κάνιγχαμ, ενός καλλιτεχνικού σύμπαντος χωρίς ορισμένες διαστάσεις.
