Zωώδης ένταση, τραχιά ομορφιά, ευγένεια, χιούμορ. Δε χρειάζεσαι περισσότερο από δύο λεπτά μαζί του στο ίδιο δωμάτιο για να ρουφήξεις τη ωμή, ακατέργαστη γοητεία του. Ενα έντονο γελαστό βλέμμα και η αντρίκια χειραψία του, αρκούν. Ο Βενσάν Κασέλ ανατίναξε την οθόνη, πριν από 20 χρόνια ακριβώς, με το «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς (μία ταινία δυστυχώς τόσο επίκαιρη και σήμερα) και δεν σταμάτησε να παίζει σε ρόλους που σε χτυπούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα: «Μη Αναστρέψιμος», «Επικίνδυνες Υποσχέσεις», «Εκτός Τροχιάς», «Trance», «Ο Παρτιζάνος». Παράλληλα, αυτό το δαιμονισμένο ταλέντο του και η εξωτική για τους αμερικανούς «ασχήμια» του, τον έκανε περιζήτητο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τον καθιέρωσε: από τα «Ocean's 12 & 13» μέχρι το «Shreck» και τώρα το σίκουελ του «Bourne» με τον Ματ Ντέιμον, ο Κασέλ φλερτάρει με το Χόλιγουντ περιμένοντας τον μεγάλο πρωταγωνιστικό ρόλο κι εκεί.
Ισως τώρα να είναι η εποχή του. Σε λίγους μήνες γίνεται 50, ελεύθερος πλέον μετά το πολύκροτο διαζύγιο με την Μόνικα Μπελούτσι, και πιο αποφασισμένος από ποτέ να παίξει ρόλους που θα τον τρομάξουν, θα τον βγάλουν από την ασφάλειά του.
Τον συναντήσαμε στις Κάννες και μιλήσαμε για όλα - από το διάλειμμα στην καριέρα του και την μεγάλη επιστροφή, μέχρι τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία και την διαχρονική επικαιρότητα του «Μίσους».
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: για την νέα ταινία του Β. Κασέλ «Ο Βασιλιάς Μου»
Για λίγα χρόνια σας είχαμε χάσει, ενώ φέτος επιστρέφετε με πέντε ταινίες. Είναι ένα δυναμικό come back αυτό...
Δεν το είδα έτσι ακριβώς. Είναι αλήθεια ότι για κάποιο διάστημα δεν δούλευα τόσο. Η προσωπική μου ζωή αναστατώθηκε, χώρισα, έπρεπε να αφιερώσω χρόνο στα παιδιά μου, να εξισορροπήσουμε. Δεν ήταν εύκολο, πέρασα ένα πολύ σκοτεινό διάστημα. Δεν έχεις ούτε ενέργεια, ούτε διάθεση για την καριέρα σου σε τέτοιες περιόδους. Προσπαθείς να κοιτάξεις την οικογένειά σου, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν. Ομως η ζωή προχωρά μπροστά, κάποια στιγμή ισορροπείς και τότε έρχεται πίσω και η όρεξη και η δημιουργία και οι νέοι ρόλοι και οι δελεαστικές συνεργασίες. Σε αυτό το σημείο στέκομαι τώρα και είμαι πολύ ευτυχισμένος.
Από το «Μίσος» μέχρι το «Μαύρο Κύκνο» κι από το «Μη Αναστρέψιμος» μέχρι το «Bourne sequel» που ετοιμάζετε, ήσασταν πάντα ένας ηθοποιός που μπορούσε να παίξει τόσο σε blockbusters, όσο και σε μικρές καλλιτεχνικές ταινίες. Σήμερα, πώς επιλέγετε τους ρόλους σας;
Μου αρέσει να στέκομαι στο μεταίχμιο, να επιλέγω δυνατούς ρόλους ή ενδιαφέρουσες συνεργασίες χωρίς να βάζω ταμπέλες. Το σινεμά είναι ένα, το καλό σινεμά είναι ένα, και μπορεί κανείς να το βρει και σε μεγάλες εμπορικές παραγωγές και σε μικρά, ανεξάρτητα, φεστιβαλικά φιλμ. Για να επιλέξω κάτι πρέπει να με εκπλήξει, να με ξαφνιάσει στο χαρτί, λίγο να με τρομάξει. Ή να υπογράφεται από έναν σκηνοθέτη με όραμα – αυτό ψάχνω, το όραμα. Ανθρωπους που έχουν την ανάγκη να πουν κάτι. Επίσης, επειδή είμαι πατέρας, πρέπει να ταιριάζει το πρόγραμμα των γυρισμάτων που θα επιλέξω με το να μπορώ να βλέπω τα παιδιά μου. Αυτό πλέον είναι η νούμερο ένα προτεραιότητα για μένα.
Πάντως παραμένετε πιστός σε ρόλους «κακού» - είτε σε διαπροσωπικές ιστορίες, είτε σε αστυνομικά θρίλερ, είτε σε παραμύθια. Βέβαια πάντα εισάγετε την προσωπική σας γοητεία κι μια δόση μαύρου χιούμορ. Τους προτιμάτε αυτούς τους ρόλους. Γιατί;
Σίγουρα, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Δεν το κάνω επίτηδες πάντως. Προσπαθώ, μάλιστα, όταν παίζω τον κακό να βρίσκω και την καλή πλευρά του – όπως είπατε εδώ είχε πολύ χιούμορ ο ρόλος. Οπως κι όταν παίζω τον «καλό», επιχειρώ πάντα να ξεθάβω και την βρωμιά του. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μαύρο-άσπρο, και το γκρι είναι πολύ δύσκολο, αλλά και πολύ πιο ενδιαφέρον να το βρεις σ’ ένα ρόλο και να το αποτυπώσεις.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος που δεν σας ξέρει έχει «τσιμπήσει» το δόλωμα του κακού; Σας κοιτάνε λίγο με φόβο;
(γελάει) Εντελώς. Κανείς ας πούμε δε θα έρθει ενώ δεν με ξέρει να με χτυπήσει φιλικά στην πλάτη και να συστηθεί. Ερχονται με χαμηλωμένο βλέμμα. Λες και θα τους δείρω. Το πιο αστείο όμως συμβαίνει αν πάμε για χορό σε κανένα περίεργο κλαμπ. Σκάνε όλοι οι φουσκωτοί και οι φάτσες του υποκόσμου από τους «πίσω καναπέδες» των σεπαρέ και μου κάνουν περίεργες χειραψίες. “Hey…” μου κλείνουν το μάτι. “Hey” λέω και εγώ. Τι να πω; (γελάει)
Πόσο διασκεδάζετε το φλερτ του Χόλιγουντ;
Οταν πρόκειται για ενδιαφέρουσες δουλειές, το επιζητώ. Αλλά υπάρχει και ορατός κίνδυνος. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να χάσεις το μέτρο, πιστεύοντας ότι οτιδήποτε σου προτείνουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι ευκαιρία. Δεν είναι έτσι. Υπάρχει μεγάλη τάση στην τυποποίηση του Ευρωπαίου. Εγώ, όπως είπατε προηγουμένως, είμαι «ο κακός». Δεκάδες σενάρια με τέτοιους ρόλους. Και συνήθως εκείνα τα σενάρια που με βλέπουν σαν τον «καλό» δεν είναι για καλές ταινίες. Ομως είναι συναρπαστικό. Οπου και να πάω στον κόσμο με αναγνωρίζουν γιατί έχω παίξει σε χολιγουντιανές ταινίες. «Α είσαι ο τύπος από το Oceans 12» Μπορείς να παίζεις δέκα χρόνια σε γαλλικές ταινίες και κανείς στο Μεξικό ή στην Ταϊλανδη να μην ξέρει ποιος είσαι. Ναι, με πληγώνει αυτό. Γιατί εγώ ονειρεύτηκα ένα γαλλικό σινεμά που θα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και θα επικοινωνεί με όλους τους ανθρώπους. Κοιτάξτε: ένα παιχνίδι είναι. Το Χόλιγουντ σε χρησιμοποιεί στην σκακιέρα του και είναι στο χέρι σου να χτησιμοποιήσεις και εσύ τους κανόνες υπέρ σου. Εγώ θέλω να εισπράξω την αναγνωρισημότητα και τις γνωριμίες που μου δίνει αυτό το παιχνίδι ώστε να κάνω τα πράγματα που θέλω. Να μπορέσω να φέρω γάλλους σκηνοθέτες στο τραπέζι των διεθνών παραγωγών, να μπορέσω να διαφημίσω το σινεμά μου παγκοσμίως. Το στοίχημα όταν παίζεις αυτό το παιχνίδι είναι να μη χάσεις τον εαυτό σου και την ταυτότητά σου ως ηθοποιός. Τότε τα χάνεις όλα. Πάντως και στο Χόλιγουντ βρίσκει κανείς εξαιρετικούς σκηνοθέτες, συναρπαστικούς ηθοποιούς. Το Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή έχει έναν Ντέιβιντ Φίντσερ, έναν Κρίστοφερ Νόλαν, έναν Μπράιαν Σίνγκερ κι ο Μάρτιν Σκορσέζε δουλεύει ακόμα. Ας κατεβάσουμε λοιπόν τους τόνους στην ευρωπαϊκή μας αλαζονεία και θα διαπιστώσουμε ότι στη δεκάδα των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, οι περισσότερες είναι αμερικάνικες.
Μένετε ακόμα στη Βραζιλία;
Ναι, η βάση μου είναι το Ρίο. Θεωρώ ότι εκεί υπάρχει ένας παλλόμενος πολιτισμός, μουσική, ποίηση, τέχνη – μία ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης που έχουμε χάσει στην Ευρώπη. Είμαστε πλέον αποστειρωμένοι. Δεν επιτρέπουμε σε τίποτα καινούργιο, διαφορετικό να ταράξει τη ζωή μας.
Αλλά και το σπίτι σας στο Παρίσι ήταν σε μία έθνικ περιοχή, σε προάστιο μεταναστών. Είχατε δηλώσει ότι αυτό το κομμάτι της πόλης είναι το πιο ζωντανό από όλα...
Ναι, γιατί θύμιζε Βραζιλία! Ενα τεράστιο παζάρι στο κέντρο όλων, μία πασαρέλα πολιτισμών. Νιώθεις ότι μένει κόσμος, δεν είναι ένα προάστιο με βίλες που για να πεις μια καλημέρα περπατάς μισή ώρα ανάμεσα σε ψηλούς φράχτες με κάμερες. Είναι μια γειτονιά Μουσουλμάνων και Εβραίων, ένα μείγμα Τυνησίων και άλλων αφρικανών. Δεν είναι πλούσια περιοχή για αυτό είναι ζωντανή. Εκεί έμενε ο Ματιέ (Κασοβίτς), εκεί γεννήθηκε η Εντιθ Πιαφ...
Ειδικά μετά την τρομοκρατική επίθεση στη «Charlie Hebdo» (σ.σ. η συνέντευξη έγινε το Μάιο, μήνες πριν τα τραγικά γεγονότα του Νοεμβρίου) ο Ματιέ Κασοβίτς δήλωσε ότι ίσως είναι ο καιρός για ένα σίκουελ του «Μίσους». Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μία από τις αρνητικές κριτικές που δεχτήκατε όταν πρωταγωνιστήσατε στο «Μίσος» είναι ότι εσείς γεννηθήκατε σε μία αστική οικογένεια και δεν θα μπορούσατε να ξέρετε τι πραγματικά περνούν οι ήρωες της ταινίας...
Νομίζετε ότι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ανήκει στην μαφία; Ή ότι ο Μάρλον Μπράντο ήταν εργάτης του λιμανιού; Τι σημαίνει αυτή η κριτική; Το όνομά μου δεν είναι Βίνσεντ Δούκας του Κασέλ. Ο πατέρας μου ήταν ηθοποιός και με τη δουλειά του έβγαλε κάποια χρήματα. Επίσης να σας πω ότι όσοι τα είπαν αυτά τότε, ήταν άνθρωποι που ήξερα, ήταν φίλοι μου. Οπότε ξέρω ακριβώς γιατί τα είπαν. Αν πας ακόμα και σήμερα στα προάστια, όλα τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν τους ήρωες του «Μίσους», ξέρουν ακριβώς από που προέρχονται. Είναι κομμάτι τους. Δυστυχώς, ζούμε σε καιρούς που ξεσπούν ένα τεράστιο κύμα μίσους και το βρίσκουμε μπροστά μας. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε αυτή τη στιγμή την πολυπλοκότητα της Ιστορίας που ζούμε. Αλλά εκρήγνυται το καζάνι μίας κατάστασης που έβραζε για δεκαετίες. Δεν ξέρω που θα οδηγήσουν αυτές οι εποχές. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος, μάλλον αρκετά κυνικός.
Διαβάστε περισσότερα:
