Ο Τιερί ντε Περετί προειδοποιεί τους θεατές πως το «Ερευνα Πάνω σε Ενα Κρατικό Σκάνδαλο» είναι «προϊόν μυθοπλασίας». παρόλο που η ταινία βασίζεται σε ένα βιβλίο, το «L'Infiltré» των Ουμπέρ Αβουάν και Εμανουέλ Φανστέν που με τη σειρά του βασίζεται στην πραγματική εμπειρία του αστυνομικού πληροφοριοδότη της Δίωξης Ναρκωτικών Φρανσουά Τιερί.
Οχι, ο Τιερί ντε Περετί, ηθοποιός, αλλά και σκηνοθέτης θεάτρου με ήδη δύο μεγάλου μήκους στο σκηνοθετικό ενεργητικό του (το «Les Apaches» του 2013. και το «Ο Κορσικανός» του 2017), δεν τρολάρει κανέναν, απλά η ταινία του δεν είναι μόνο το αστυνομικό φιλμ που περιγράφει γλαφυρά ο τίτλος της, αλλά ταυτόχρονα και μια διεισδυτική πάνω στον τρόπο με τον οποίο ανιχνεύεται η αλήθεια - μέσα κι έξω από τους κανόνες της δημοσιογραφίας.
Οι ήρωές του είναι ένας διακεκριμένος δημοσιογράφος στη Γαλλία και ένας πράκτορας της Δίωξης Ναρκωτικών που σε μυστική αποστολή θα λειτουργήσει ως πληροφοριοδότης, θα μπλεχτούν σε ένα τεράστιο σκάνδαλο όπου εμπλέκονται κρατικοί παράγοντες, αλλά και η ίδια η αστυνομία. Μεθοδικά, με έμφαση στις λεπτομέρειες - νομότυπες και μη - γύρω από τις οποίες διεξάγεται μια έρευνα και με ένα υποκριτικό, γεμάτο εκπλήξεις, παιχνίδι ανάμεσα στον Ροσντί Ζεμ και τον Πίο Μαρμάι, ο Τιερί ντε Περετί υπογράφει μια ιστορία, με τον ίδιο τρόπο που απαντά και στις ερωτήσεις μας για την μεγάλη περιπέτεια του σινεμά - μπροστά και πίσω από την κάμερα.
Ηθελα να χρησιμοποιήσω το «Η ταινία είναι προϊόν μυθοπλασίας» με έναν ειρωνικό τρόπο. Στις μέρες μας μία στις δύο ταινίες που βλέπουμε αναγράφουν στην αρχή ότι βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Εχω αρχίσει και ενοχλούμαι. Νομίζω πως είναι ενός είδους εκβιασμός του θεατή, σαν να του απαγορεύεται πλέον να κάνει ερωτήσεις... Αφού η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τότε δεν μπορείς να αμφισβητήσεις κάτι. Νομίζω πως έχουμε πλέον σταματήσει να αναρωτιόμαστε κι αν αυτό που βλέπουμε είναι μια καλή ταινία ή όχι.
Είναι στο χέρι του θεατή να αποφασίσει σε πόσο ποσοστό η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα ή είναι προϊόν μυθοπλασίας. Στην ταινία υπάρχουν πάρα πολλές πληροφορίες, οι οποίες έχουν βασιστεί σε ντοκουμέντα. Αλλά η ταινία δεν είναι ντοκιμαντέρ. Περισσότερο, όμως, κι από τις πληροφορίες, αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτές διαχέονται και μοιράζονται ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους. Εχει επίσης ενδιαφέρον πως αλλάζει η αφήγηση κάθε φορά που παρακολουθούμε τη ματιά ενός διαφορετικού χαρακτήρα.
Υπήρχαν πολλά πράγματα που με ενδιέφεραν σε αυτήν την ιστορία. Νομίζω η έννοια της έρευνας που ενδιαφέρει κάθε σκηνοθέτη, το γεγονός πως άλλα γνωρίζεις στην αρχή, άλλα στη μέση και άλλα στο τέλος, όταν έχεις καταφέρει να φτάσεις στην αλήθεια. Με ενδιέφεραν αυτοί οι δύο τύποι που κανονικά δεν θα συναντιόντουσαν ποτέ. Οι διαφορετικοί κόσμοι - η υψηλή κοινωνία και η ζωή στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι της - που συγκρούονται.
Στις μέρες μας μία στις δύο ταινίες που βλέπουμε αναγράφουν στην αρχή ότι βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Εχω αρχίσει και ενοχλούμαι. Νομίζω πως είναι ενός είδους εκβιασμός του θεατή, σαν να του απαγορεύεται πλέον να κάνει ερωτήσεις...»
Με κάποιο τρόπο έγινα μέρος της πραγματικής έρευνας γύρω από το δίκτυο ναρκωτικών στην Κορσική. Ημουν απίστευτα τυχερός γιατί οι δύο πραγματικοί πρωταγωνιστές της ταινίας, ο Ουμπέρ Αβουάν και ο Εμανουέλ Φανστέν με έκαναν μέρος της δουλειάς τους για τουλάχιστον δύο χρόνια. Τους συνάντησα βέβαια σε ένα πολύ προχωρημένο στάδιο της έρευνας. Αλλά απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις μου, ταξιδέψαμε μαζί στην Κορσική, εξασκήθηκα στον τρόπο με τον οποίο μιλάνε και επικοινωνούν, μου μίλησαν ανοιχτά για τις σκέψεις τους γύρω από το σκάνδαλο.
Η ταινία μοιάζει με μια αρχαία ελληνική τραγωδία. Εχουμε το γεγονός όπως το περιγράφει ο πρώτος αφηγητής. Το περνάει στον δεύτερο και εκεί αλλάζει το βλέμμα μας στην ιστορία. Και μετά επιστρέφει στον πρώτο για να γίνει μια εξολοκλήρου καινούρια αφήγηση. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, εκτός δράσης διαδραματίζονται τα πραγματικά γεγονότα, όλοι κρύβουν κάτι και όλοι υποστηρίζουν ότι λένε μόνο την αλήθεια.
To «Zodiac» του Ντέιβιντ Φίντσερ ήταν σαφώς μια έμπνευση. Ωστόσο είναι μια ταινία λιγότερο πολιτική από αυτήν που εγώ ήθελα να κάνω. Ωστόσο, είδαμε, μαζί και με την διευθύντρια φωτογραφίας της ταινίας Κλερ Ματόν, τις ταινίες του Φραντσέσκο Ρόσι. Δίνουν και εκείνες μεγάλη βάση στις λεπτομέρειες. Επίσης ένας άλλος σκηνοθέτης που με επηρέασε ήταν ο Κέβιν Τζερόμ Εβερσον, Αμερικάνος σκηνοθέτης που κάνει δυνατές ταινίες για τη μαύρη κοινότητα της Αϊόβα. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας είδα και πολλές άλλες ταινίες, όπως και το «Spotlight» για τη δημοσιογραφική έρευνα που ξεσκέπασε το σκάνδαλο στο Βατικανό.
Δεν ξέρω αν η ταινία μου είναι τελικά πολιτική, αλλά σκέφτομαι πάντα τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ να λέει πως πρέπει να κάνουμε τις ταινίες μας με τρόπο πολιτικό.»
Δεν ξέρω αν η ταινία μου είναι τελικά πολιτική, αλλά σκέφτομαι πάντα τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ να λέει πως πρέπει να κάνουμε τις ταινίες μας με τρόπο πολιτικό. Με ενδιαφέρει η κοινωνική πλευρά της ιστορίας. Η πραγματικότητα γύρω μας. Και αυτό είναι που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια. Το μόνο που μας ενδιαφέρει πια είναι αν κάτι είναι σωστό ή όχι. Δεν μας ενδιαφέρει η αλήθεια. Και η αναζήτησή της.
Ζούμε σε μια Ευρώπη που είναι σαφές ότι θέλει να χωριστεί σε περιοχές και όχι σε χώρες. Μιλάω για την Κορσική, που την γνωρίζω καλά και έχω δείξει στις ταινίες μου. Και εκεί υπάρχει έντονα αυτή η τάση. Οπως υπάρχει και σε άλλες χώρες. Είναι σαν να υπάρχει μια ανάγκη για τη δημιουργία εθνών χωρίς κράτη. Είναι περίεργο. Την ίδια στιγμή οι μεγάλες χώρες ασχολούνται με την ιδεολογία, ενώ έχουν αφήσει τα πρακτικά προβλήματα να πληθαίνουν και να εμποδίζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων.
