«Πάντοτε έλεγα πως η Madonna είναι παρεξηγημένη σαν ηθοποιός. Ηταν η μόνη που ήξερε τι έκανε στο "Dick Tracy" και ήταν η αγαπημένη μου στο "A League of their Own". Αν είχα ένα ρόλο που θα της ταίριαζε θα την διάλεγα οπωσδήποτε.» - Κουέντιν Ταραντίνο
Περισσότερο ένα κρύο αστείο - στην ιδανική θερμοκρασία του πιάτου που τρώγεται η εκδίκηση - η κινηματογραφική καριέρα της Madonna δεν χρειάζεται συστάσεις, αλλά δεν είναι καθόλου κακή ιδέα να χρήζει διαρκούς επανεκτίμησης, αφού ανάμεσα στις πολύ κακές επιλογές της βρίσκονται και ταινίες που αξίζει να θυμάσαι.
Διαβάστε ακόμη: Madonna: Τα 10 καλύτερα κινηματογραφικά τραγούδια της
H Madonna με τον Αλαν Πάρκερ στα γυρίσματα του «Evita»
Στην παρακάτω λίστα δεν συμπεριλαμβάνονται τα (όχι αμελητέα) cameo της Madonna (στο «Vision Quest» του 1985 όπου τραγουδάει το «Crazy for You», στο «Blue in the Face» των Γουέιν Γουάνγκ και Πολ Οστερ το 1995, στο «Girl 6» του Σπάικ Λι το 1996, στο «Die Another Day» του Λι Ταμαχόρι το 2002). Δεν συμπεριλαμβάνεται και το «A Certain Sacrifice» του Στίβεν Τζον Λεβίκι που γυρίστηκε το 1979 αλλά κυκλοφόρησε το 1985 σε βιντεοκασέτα για να εκμεταλλευτεί την τότε επιτυχία της Madonna, με την ίδια να προσπαθεί ανεπιτυχώς να αγοράσει τα δικαιώματα και να θάψει για πάντα την ταινία την οποία μόλις είδε, θυμάται ο σκηνοθέτης της, είχε στο πρόσωπό της μιας έκφραση τρόμου και σηκώθηκε και έφυγε μετά την προβολή φωνάζοντάς του «Αντε Γαμήσου».
Body of Evidence του Γιούλι Εντελ (1993)
Κατά τ' άλλα ιδανικό συνοδευτικό στη σαρωτική επέλαση του «Erotica» (ως δίσκου) και του «SEX» (ως πρότζεκτ), το πολύ κακό φιλμ του Γερμανού Γιούλι Εντελ (που το βιογραφικό του ευτυχώς αποτελείται και από εκείνη την cult μεταφορά του «Last Exit to Brooklyn» το 1989, αλλά και από μερικά επεισόδια του «Twin Peaks») δεν είναι το χειρότερο της κινηματογραφικής καριέρας της Madonna, αλλά φαντάζει ως τέτοιο λόγω έλλειψης του ελαφρυντικού της νεότητας. Στην πιο ώριμη στιγμή της, η Madonna εμπιστεύθηκε το γυμνό της στήθος, το καυτό κερί στο κορμί του Γουίλεμ Νταφόε, αλλά αντί για ερωτικές ανατριχίλες (ή για μια εμπορική επιτυχία, επιτέλους...) χάρισε στον πλανήτη ένα λόγο για να μη θέλει κανείς να την ξαναδεί στο σινεμά. Το Χρυσό Βατόμουρο που κέρδισε για την ερμηνεία της δεν ήταν τίποτα μπροστά στο κέφι με το οποίο την «ξέσκισαν» κριτικοί, κοινό αλλά και οι φανατικοί (δεν άντεξαν) θαυμαστές της.
Shanghai Surprise του Τζιμ Γκοντάρ (1986)
Οχημα για τους νεόνυμφους τότε Madonna και Σον Πεν, το αλά ελληνικά «Τυχοδιώκτες της Σανγκάη» - σε παραγωγή της νεοσύστατης τότε εταιρίας HandMade Films του Τζορτζ Χάρισον - ήταν μια τόσο τεράστια εμπορική αποτυχία που κανονικά θα σταματούσε για πάντα την κινηματογραφική καριέρα και των δύο. Δεν το έκανε, παρόλο που χάρισε στη Madonna το πρώτο Χρυσό Βατόμουρο από τα εννιά συνολικά που έχει κερδίσει μέχρι σήμερα και μια υστεροφημία που άνετα θα το έβρισκε ως το τέλειο παράδειγμα δίπλα στο λήμμα «bad movie».
Swept Away του Γκάι Ρίτσι (2002)
Μην κατηγορήσει κανείς τον Γκάι Ρίτσι επειδή είδε στην τότε σύζυγό του μια νέα Μαριάντζελα Μελάτο - το ίδιο εκρηκτική, ανεξάρτητη, σέξι, αθυρόστομη και ικανή για να μετατρέψει το καλοκαίρι ενός Ιταλού σε μια αξέχαστη εμπειρία. Ας τον κατηγορήσουμε όμως όλοι μαζί για την «εκτέλεση» του κλασικού φιλμ της Λίνα Βερτμίλερ, εδώ σε ένα άχαρο, διόλου σέξι και χωρίς κανένα πραγματικό νόημα ριμέικ που η άξια του Χρυσού Βατόμουρου που κέρδισε (εξ ημισείας με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς στο «Crossroads», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) η ερμηνεία της Madonna το θάβει οριστικά κάτω από την άμμο της ταλαιπωρημένης κινηματογραφικής ιστορίας.
Four Rooms (επεισόδιο «The Missing Ingredient») της Αλισον Αντερς (1995)
Το σπονδυλωτό «σπάμε πλάκα» των Ταραντίνο - Ροντρίγκεζ - Αλεξάντρ Ρόκγουελ - Αλισον Αντερς - δεν θα μπορούσε παρά να συμπαρασύρει τη Madonna σε ένα ακόμη Χρυσό Βατόμουρο Β' Γυναικείου Ρόλου στο επεισόδιο της Αντερς με τις μάγισσες, τα χαμένα... σπέρματα και τις λοιπές ανοησίες που κέρδισαν ένα μικρό hype στην εποχή του κυρίως λόγω του ονόματος του Κουέντιν Ταραντίνο. Σήμερα, οι περισσότεροι απ' όσους βρέθηκαν μέσα στα δωμάτια αυτού του ξενοδοχείου θα εύχονταν να ήταν όλα κλεισμένα από άλλους...
Who's That Girl του Τζέιμς Φόλεϊ (1987)
Από τις πρώιμες απόπειρες της Madonna να κατακτήσει (και) το σινεμά, το «Who's That Girl» θα ήταν ο δικός της φόρος τιμής στη Μέριλιν Μονρό, τις screwball κωμωδίες των 40s και τη γέφυρα που διακαώς ήθελε να χτίσει με το πλατινέ παρελθόν του Χόλιγουντ. Η ταινία ήταν κακή (σκηνοθετημένη από τον Τζέιμς Φόλεϊ, σκηνοθέτη των βίντεο κλιπ του «Live to Tell» και του «Papa Don't Preach» αλλά και του «At Close Range» με τον Σον Πεν στο οποίο ακούγεται το «Live to Tell», κουμπάρο στο γάμο της με τον Σον Πεν και μετέπειτα σκηνοθέτη του «Glengarry Glenn Ross» αλλά και των δύο σίκουελ του «Fifty Shades of Grey») και η Madonna χειρότερη, απόδειξη πως ούτε το κωμικό timing ήταν το δυνατό της σημείο όπως πίστευε διακαώς η ίδια. Το αποτέλεσμα: ενα δεύτερο Χρυσό Βατόμουρο στη σειρά (μετά το «Shanghai Suprise»), αλλά και μια σούπερ επιτυχημένη περιοδεία και ένα ακόμη πιο σούπερ πετυχημένο soundtrack με τον ίδιο τίτλο.
The Next best Thing του Τζον Σλέσινγκερ (2000)
Παρά τα εχέγγυα του Τζον Σλέσινγκερ του ίδιου («Midnight Cowboy», «Darling», «Sunday Bloody Sunday») και της στενής φιλικής σχέσης (στη ζωή) της Madonna με τον Ρούπερτ Εβερετ, το «The Next Best Thing» δεν ήταν η feelgood post-gay-pro-single-mom κωμωδία που όλοι περιμέναν. Ακόμη και η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών μοιάζει φορεμένη, πάνω σε ένα ούτε ακριβώς αστείο, ούτε ακριβώς χαριτωμένο σενάριο που βυθίζεται με τον πιο άβολο τρόπο στα κλισέ του. Μια τέλεια ευκαιρία για την τελείως αποτυχημένη ενζενί της Madonna να κερδίσει ακόμη ένα Χρυσό Βατόμουρο και τον Ρούπερτ Εβερετ να κλάψει - μέχρι νεωτέρας - την αναγέννηση της καριέρας του μετά το outing.
Bloodhounds of Broadway του Χάουαρντ Μπρούκνερ (1989)
Μια πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια για ένα κολάζ ιστοριών του Αμερικάνου συγγραφέα Ντέιμον Ράνιον, το φιλμ που ο Χάουαρντ Μπρούκνερ δεν είδε ποτέ ολοκληρωμένο (σταμάτησε τη θεραπεία για το AIDS με σκοπό να έχει ενέργεια να ολοκληρώσει τα γυρίσματα και πέθανε στα 35 του χρόνια λίγο πριν την έξοδο του φιλμ, παλεύοντας για το τελικό cut με το στούντιο), βρήκε τη Madonna ανάμεσα σε ένα εκπληκτικό ensemble (Ματ Ντίλον, Τζένιφερ Γκρέι, Ρούτγκερ Χάουερ, Εσάι Μοράλες, Ράντι Κουέιντ) να κερδίζει μόνη της μια υποψηφιότητα για Χρυσό Βατόμουρο Β' Γυναικείου Ρόλου (το έχασε από την Μπρουκ Σιλντς στο «Speed Zone») στο ρόλο ενός show girl που πέφτει θύμα των παθών της. Οχι πολύ χειρότερη από τους υπόλοιπους, μεταξύ μας...
Shadows and Fog του Γούντι Αλεν (1991)
Οχι από τις σπουδαίες στιγμές του Γούντι Αλεν, το «Σκιές και Ομίχλη», ένας φόρος τιμής στο βωβό σινεμά των 20s γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε ένα στούντιο στη Νέα Υόρκη, βρίσκει τη Madonna - ιδανικά επιλεγμένη από τον Αλεν - στο ρόλο μιας αρτίστας που διατηρεί κρυφό δεσμό με τον κλόουν του Τζον Μάλκοβιτς. Μια σαφώς καλύτερη εκδοχή του «Bloodhounds of Broadway», με τη Madonna να διασκεδάζει σε μια a-list παραγωγή που ωστόσο δεν είναι ακριβώς το γουντιαλενικό φιλμ που (θα) της άξιζε!
A League of their Own της Πένι Μάρσαλ (1992)
Σε ένα μάλλον ιδανικό κάστινγκ, η Madonna υποδύεται μια από τις θρυλικές γυναίκες της ομάδας γυναικών μπέιζμπολ της Αμερικής δίπλα στους Τζίνα Ντέιβις και Τομ Χανκς, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Πένι Μάρσαλ («Awakenings») σε ένα πρώιμα μετα-φεμινιστικό φιλμ που δικαίως καταχωρήθηκε ως «αθλητική ταινία» και κάπως έτσι δεν ενδιέφερε και πολλούς εκτός Αμερικής. Η ταινία υπήρξε εμπορική επιτυχία, η ερμηνεία της Madonna πέρασε απαρατήρητη από τους συνηθεις πολέμιους της (πράγμα που δηλώνει το λειτουργικό της παρουσίας της), ενώ εδώ βρίσκεται και το ωραιότερο τραγούδι που έγραψε ποτέ η Madonna για ταινία - το όσο περνάνε τα χρόνια και πιο σπουδαίο «This is Used to Be my Playground».
Dick Tracy του Γουόρεν Μπίτι (1990)
Ωριμος τόσο ώστε να μην παρασυρθεί από τον εφήμερο έρωτά τους, ο Γουόρεν Μπίτι διάλεξε για το (τότε) κορίτσι του τον τέλειο ρόλο στο υπέροχο «Dick Tracy», αναγκάζοντας τη Madonna όχι μόνο να θυμίσει κάτι από τη Μάρλεν Ντίτριχ που αγάπησε, αλλά και να τραγουδήσει Στίβεν Σοντχάιμ (ένα από τα τραγούδια που έγραψε για την ταινία ο μεγάλος συνθέτης, το «Sooner or Later» κέρδισε και το Οσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού). Κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί κάποια άλλη για το ρόλο της Breathless Mahoney που αγαπά τον Ντικ Τρέισι τόσο ώστε είναι διατεθειμένη να προδώσει το ίδιο σύστημα που την κρατά ζωντανή. Μια Madonna δηλαδή από την ανάποδη...
Evita του Αλαν Πάρκερ (1996)
Ευτυχώς έγινε αντιληπτό από την πρώτη προβολή της ταινίας, πως έφταιγαν πολλά, αλλά σίγουρα όχι η Madonna για το γεγονός πως η «Evita» του Αλαν Πάρκερ ήταν ανέμπνευστη, ακαδημαϊκή μέχρι εξαντλήσεως της έννοιας και τελικά βαρετή. Παίρνοντας έξτρα μαθήματα φωνητικής (αφού συνεχώς έπρεπε να αποδεικνύει κάτι - για καλό της) η Madonna ερμηνεύει την Εβα Περόν σε μια κλίμακα που ξεκινάει από το «ανεκτά» και φτάνει στο «καταπληκτικά». Κάτι που άξιζε εκτός από χειροκρότημα και τη Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου σε Κωμδωία η Μιούζικαλ, ίσως και μια υποψηφιότητα για Οσκαρ που δεν ήρθε ποτέ...
Desperately Seeking Suzan της Σούζαν Σάιντελμαν (1985)
Σε μια μυθική στιγμή για τη new wave σκηνή της Νέας Υόρκης στα μισά της δεκαετίας του '80, η Σούζαν Σάιντελμαν ερχόταν με τη φόρα του πανκ ντεμπούτου της («Smithereens») για να συναντήσει τη Ροζάνα Αρκέτ και τη Madonna σε αυτό που θα ξεκινούσε ως ελεύθερο ριμέικ του «Celine and Julie Go Boating» του Ζακ Ριβέτ πριν γίνει η οριστική απάντηση - ένα μεγάλο ναι δηλαδή - στο αν η Madonna δικαιούταν μια θέση στο σινεμά. Η ιστορία της εμμονής μιας νοικοκυράς με ένα κορίτσι με το όνομα Σούζαν δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι ταυτότητας, στα όρια μιας ποιητικής αλληγορίας και μαζί μια φεμινιστική δήλωση για τη διαρκή αναζήτηση της ελευθερίας από κάθε πατριαρχικό στερεότυπο, αλλά περισσότερο κι αυτά ένα ηλεκτρισμένο πορτρέτο μιας πόλης και μιας εποχής που άφηνε οριστικά πίσω της τα 70s για να μπει με φόρα στα πιο σκοτεινά 80s. Ιδανική Σούζαν, η Madonna κλέβει την παράσταση από την σπουδαία Ροζάνα Αρκέτ, χορεύει με θράσος το δικό της «Into the Groove» και έχει για πάντα αποτυπωμένη πάνω σε μια υπέροχη ταινία εκείνη την πρώτη εικόνα της, το κορίτσι με τα βραχιόλια στα χέρια και τις κορδέλες στα μαλλιά που έκτοτε δεν χρειαζόταν να αναζητήσει κανείς.
In Bed With Madonna του Αλεκ Κεσισιάν (1991)
Παρά το προφανές του behind the scenes της πιο θρυλικής περιοδείας της - Blonde Ambition Tour - στο «In Bed With Madonna», η Madonna παίζει εδώ όλους τους ρόλους που μέχρι εκείνη τη στιγμή «ανέλαβε» στην καριέρα της. Και το κάνει σχεδόν τέλεια. Από ερωμένη σε αφεντικό - σκύλα και από αφοσιωμένη fag hug σε νευρωτική σούπερ σταρ, η Madonna ξέρει ότι στα παρασκήνια αυτής της περιοδείας υπάρχει μια κάμερα. Και φλερτάρει μαζί της όπως κάνει με οτιδήποτε κινείται γύρω της, είτε αυτό είναι ο Κέβιν Κόστνερ είτε ένα μπουκάλι με το οποίο θα διδάξει στον κόσμο αλάνθαστες τεχνικές πεολειξίας. Μια Madonna αληθινή και τελείως ψεύτικη την ίδια ακριβώς στιγμή, έτοιμη να την κρίνεις, αλλά και να εξαπολύσει τη δική της φιλοσοφία για τη ζωή στο δρόμο, στο κρεβάτι, στη σκηνή και πίσω απ' αυτήν. Για την ιστορία το «In Bed With Madonna» υπήρξε το πιο εμπορικό ντοκιμαντέρ όλων των εποχών μέχρι την εμφάνιση του «Bowling for Columbine» το 2002.
Dangerous Game του Εϊμπελ Φεράρα (1993)
Από τις ερμηνείες που μια δεκαετία μετά θα έστελναν οποιαδήποτε ηθοποιό ως φαβορί για το Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, το ωμό, σέξι και ριψοκίνδυνο tour de force της Madonna στην ταινία του Εϊμπελ Φεράρα έκανε τα στόματα των αδηφάγων κριτικών να κλείσουν για πάντα. Και να ανοίξουν ξανά μόνο σε ένδειξη θαυμασμού. Στο ρόλο μιας ηθοποιού που φτάνει στα όρια της μετά από τις ακραίες απαιτήσεις του (βασανισμένου) σκηνοθέτη της, η Madonna κάνει πράξη τους... ευαγγελισμούς χρόνων με μια από τις πιο τολμηρές, αφοπλιστικά ρεαλιστικές και επώδυνα σωματικές στιγμές του σύγχρονου ανεξάρτητου σινεμά.
Πρώτη παραγωγή της Maverick Picture Company, θυγατρικής της Maverick με μια εκ των τριών ιδιοκτητών την Madonna και ομπρέλα προστασίας την Warner, η ταινία είχε, ωστόσο, την κακή τύχη να είναι η επόμενη από το ανεκδιήγητο «Body of Evidence». Η Madonnna λέγεται ότι διαφώνησε με το τελικό cut του Φεράρα, στην πραγματικότητα όμως ήθελε να απομακρύνει τα φώτα της δημοσιότητας από την (καταστροφική) κινηματογραφική της καριέρα και έτσι έκανε τα πάντα για να... θάψει την ταινία. Δεν παρέστη στην επίσημη πρεμιέρα της στο 50ό Φεστιβάλ της Βενετίας, στράφηκε εναντίον του Φεράρα και δεν στήριξε την ταινία με αποτέλεσμα το «Dangerous Game» (γνωστό και ως «Snake Eyes») να βγει σε περιορισμένο αριθμό αιθουσών και ουσιαστικά να τελειώσει την καριέρα του πριν ακόμη αρχίσει.
Σε συνέντευξη του το 2007 ο Εϊμπελ Φεράρα ομολόγησε ότι δεν συγχώρησε ποτέ την Madonna: «Η Madonna σκότωσε την ταινία. Η πρώτη εντύπωση που έχει το κοινό για μια ταινία είναι αυτή που τους μένει για πάντα. Οπότε, μετά από τις κακές κριτικές για το "Body of Evidence" νομίζε ότι θα μπορούσε να νικήσει τους κριτικούς κακολογώντας την ταινία. Κι όμως πήρε καλές κριτικές. Δεν πήρε ποτέ καλή κριτική από τη Village Voice και τους New York Times στη ζωή της, παρά μόνο γι' αυτήν την ταινία, την οποία βγήκε δημόσια και εξαφάνισε. Δεν θα τη συγχωρήσω ποτέ γι' αυτό».
Με τον Εϊμπελ Φεράρα στα Gotham Awards το 1993
Δείτε εδώ τη Madonna να ερμηνεύει το «Sonner or Later» από το «Dick Tracy» στην Απονομή των Οσκαρ του 1991:
