Η πρώτη του ταινία, το «Villegas» του 2012, έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Καννών. Η δεύτερη, το θρίλερ «Η Κατηγορούμενη», στο Φεστιβάλ Βενετίας - κι επιπλέον έφερε στη μεγάλη οθόνη την pop queen της Αργεντινής, Λάλι Εσπόζιτο, στον πρώτο της ρόλο στο σινεμά. Ο Γκονζάλο Τομπάλ μοιάζει, με χαμηλούς τόνους και χωρίς βιασύνη, να μεταμορφώνεται σ' ένα από τα σημαντικότερα ονόματα στο σύγχρονο σινεμά της Αργεντινής.
Συναντήσαμε τον Γκονζάλο Τομπάλ την επομένη της επίσημης πρώτης του, στη φετινή Mostra της Βενετίας: παρακάτω τα 5 πράγματα που μοιράστηκε μαζί μας για την «Κατηγορούμενη».
Στη Βενετία, με τη Λάλι Εσπόζιτο και τον Λεονάρντο Σμπαράλια
Για τα media Η έμπνευση για την ταινία προέκυψε από την έκπληξη που μου προκαλεί το πώς αυτές οι υποθέσεις καλύπτονται από τα media και πόσο μας συνεπαίρνουν εμάς, ως θεατές. Υπάρχουν πολλές αντιθέσεις και παράδοξα που προκύπτουν σ’ αυτή τη διαδικασία. Η Ντολόρες είναι η σταρ της ταινίας κι είναι τόσο παράξενο που μπορείς να γίνεις σταρ από αυτή τη nuisance. Η δικαιοσύνη επικοινωνεί με τα media και την κοινή γνώμη, ο κατηγορούμενος δικάζεται και στις δυο πλευρές παράλληλα. Ολοι καταλήγουν σε μια ετυμηγορία αλλά κανείς δεν έχει δίκιο κι αν έχει, συμβαίνει για τους λάθος λόγους. Και νομίζω ότι αυτό αντικατοπτρίζει τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Γα τη Λάλι Εσπόζιτο Δεν το είχα σκεφτεί από την αρχή, για να είμαι ειλικρινής, κυρίως γιατί δεν πίστευα ότι μια κοπέλα τόσο διάσημη θα ενδιαφερόταν να παίξει στην ταινία μου. Μου το πρότεινε ένας κοινός γνωστός μας όταν κάναμε το κάστινγκ. Διάβασε το σενάριο, της άρεσε πολύ και την κάλεσα για οντισιόν, της ζήτησα να έρθει χωρίς μέικ απ, με τα πιο αδιάφορα ρούχα κι όταν έφτασε έμοιαζε σαν ευάλωτη έφηβη, εντελώς διαφορετική από την εικόνα της ποπ σταρ που είναι τόσο διάσημη στην Αργεντινή. Αυτό ταίριαζε απόλυτα με την κεντρική ιδέα της ταινίας και το βρήκα εκπληκτική ευκαιρία. Στην πορεία απέδειξε κι ότι είναι πολύ καλή ηθοποιός κι έξυπνος άνθρωπος.
Γα τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ Με τον Γκαέλ είμαστε φίλοι, γνωριστήκαμε πριν χρόνια, όταν είχε έρθει στην Αργεντινή για ένα γύρισμα. Θέλαμε από τότε να κάνουμε κάτι μαζί οπότε του έδωσα το σενάριο όταν το τελείωσα, του άρεσε και βρήκε ότι ο ήρωας του τηλεοπτικού παραγωγού, Μάριο Ελμο, του ταίριαζε γάντι. Είναι μικρός σε διάρκεια ρόλος, αλλά πολύ συγκεκριμένος και καθοριστικός για την εξέλιξη της ταινίας. Επιπλέον, δεν χρειαζόταν πολύ χρόνο στα γυρίσματα κι έτσι ο Γκαέλ μπόρεσε να το προλάβει στο γεμάτο πρόγραμμά του. Ηταν μια τέλεια συγκυρία και μου φαίνεται υπέροχη η ερμηνεία του.
Στο σύγχρονο σινεμά της Αργεντινής υπάρχει μια τάση προς τις ιστορίες πραγματικών εγκλημάτων, όπως με το «Clan» ή με το «El Angel», με ήρωες που βρίσκονται εκτός νόμου, ή εκτός ηθικής αλλά ασκούν γοητεία στο κοινό. Αυτό εξερευνώ κι εγώ στην ταινία μου, ίσως από μια ελαφρώς διαφορετική οπτική, θέτω διαφορετικά ερωτήματα. Είναι μια παράξενη περίοδος στην Αργεντίνη: βρισκόμαστε στην καρδιά μιας κρίσης, που δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι αυτή τη φορά. Δεν έρχονται οι κρατικές επιχορηγήσεις, την ώρα που οι εγχώριες ταινίες κάνουν τις μεγαλύτερες επιτυχίες από κάθε άλλη περίοδο. Οι νέοι σκηνοθέτες έχουν δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα, δυναμική σκηνή που έχει παρουσία σε κάθε μεγάλο φεστιβάλ. Δεν ξέρω πότε θα ισορροπήσουν όλα αυτά για να κάνουμε ταινίες με μια σχετική άνεση και σιγουριά.
Μ’ ενδιαφέρει πολύ το σινεμά είδους, αλλά πάντα με μια νέα προσέγγιση, όσο μου είναι δυνατόν. Μ’ αρέσει οι ταινίες μου να έχουν ένα πάτημα στην πραγματικότητα, στο ρεαλισμό και μετά να μπλέκω τα είδη. Η πρώτη μου ταινία ήταν road movie, μαζί με buddy movie, αυτή εδώ είναι θρίλερ μυστηρίου, μαζί με δικαστικό δράμα, μαζί με οικογενειακό δράμα και φτιάχνει ένα σύνολο με δική του ταυτότητα.
Σε όλη την προετοιμασία, αναρωτιόμασταν πώς μια οικογένεια θ’ αντιμετώπιζε μια τέτοια δοκιμασία. Αυτό το αίσθημα ήταν τόσο δυνατό μέσα μου που θέλησα να μεταφέρω την ένταση του όλα στη ζωή σου να είναι διαστρεβλωμένα. Μ’ έναν τρόπο που να μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους, αλλά και να το θεωρείς πολύ μακρινό από σένα. Δεν ξέρω αν κάνω κοινωνικό σχόλιο, αλλά η διαφορά θεώρησης μεταξύ των γενεών στην ίδια την ταινία είναι σημαντικό στοιχείο για μένα, πώς αντιμετωπίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων, την έκθεση, την ιδιωτική ζωή. Υπάρχει μεταξύ τους ένα γιγάντιο χάσμα κι αυτό από μόνο του αποτελεί μια τραγωδία.
