Η ταινία
Η τραυματική εμπειρία της απώλειας της αγαπημένης του έχει καταβάλει συναισθηματικά τον Γιάννη. Μια νύχτα συναντά κάποια άγνωστη η οποία της μοιάζει πολύ. Δεν προλαβαίνει να της μιλήσει. Από τότε την αναζητά κάθε βράδυ, προσπαθώντας «να αναστήσει» τη χαμένη του αγάπη, να την ανασύρει ξανά στο φως της ζωής του...
Ο σκηνοθέτης
Ο Αντώνης Σαμουράκης γεννήθηκε στη Ρόδο. Σπούδασε κινηματογράφο, κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες. Εργάσθηκε σαν σκριπτ, βοηθός σκηνοθέτη και διευθυντής παραγωγής σε τηλεόραση και κινηματογράφο.
Φιλμογραφία
- «Μισόγιομο Φεγγάρι» (1990)
- «Σελήνη 16 Ημερών» (1992)
- «Καυτός Ορίζοντας» (2000)
- «Τα Γκαρσόνια στα Αναψυκτήρια» (2001)
- «Ο Ηχος του Κύματος» (2005)
- «Δύο Ζωές» (2017)
5 ερωτήσεις για τις «Δύο Ζωές»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Είναι μια ιστορία που την παιδεύω στο μυαλό μου αρκετά χρόνια, δημιουργώντας πρώτα ένα σχήμα για μεγάλου μήκους ταινία και μετέπειτα την προσάρμοσα γι’ αυτήν τη μικρής διάρκειας ταινία.Στοιχεία, συναισθήματα, σκέψεις που συσσωρεύονταν στο μυαλό μου κάποια στιγμή έγιναν συγκεκριμένα, πήραν τη μορφή μιας ιστορίας και εξωτερικεύθηκαν. Ολα αυτά που έχουμε μέσα μας δουλεύουν υποδόρια, και όταν έρθει η «συντέλεια του χρόνου», εκρήγνυνται, βγαίνουν στην επιφάνεια όπως η καυτή λάβα απ’ το ηφαίστειο και αρχίζουν ενδεχομένως να ταλαιπωρούν τους άλλους τότε…
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;
Η απεραντοσύνη του χρόνου, η φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η ισχύς της ανθρώπινης σκέψης και μνήμης, και η παρηγορητική δύναμη της αγάπης που τα συνέχει και τα ανατρέπει όλα. Αυτή είναι η καρδιά της ταινίας, μια μικρή διαδρομή σ’ ένα ταξί, μιας μάνας που έχει χάσει το παιδί της και ενός νεαρού ταξιτζή που προσπαθεί να «αναστήσει» την αγαπημένη του μέσα από ένα άλλο πρόσωπο που της μοιάζει.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Είμαι περίεργος, αλήθεια, τι θα ‘θελε να συζητήσει κανείς αφού δει την ταινία μου… Ομολογώ πως δε γνωρίζω. Και τι επίδραση μπορούν να έχουν σ’ έναν ανυποψίαστο θεατή, αν μπορεί να αναγνωρίσει, βλέποντας την ταινία, αυτά που περιγράφω παραπάνω… Μπορεί να θέλει να φύγει άρον άρον γιατί έχει βαρεθεί ή να μείνει γιατί τον έχω παραμυθιάσει…
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το να κάνεις ταινία στην Ελλάδα σήμερα υπό τις παρούσες συνθήκες είναι μια μεγάλη ευτυχία και ένα μεγάλο βάσανο. Πρέπει να ανταποκριθείς σε χίλιες δυο ανάγκες, να παρακαλέσεις, να πιέσεις, να πείσεις, να τρέξεις, να ματώσεις. Στο τέλος χρωστάς σ’ όλους, αλλά και συγχρόνως γίνεσαι πιο πλούσιος. Σίγουρα κάποιες γνωριμίες, συνεργάτες ακόμα που σήκωσαν στις πλάτες τους τη δουλειά και την πήγαν παραπέρα. Κρατάω τα θετικά της εμπειρίας σαν μια παρακαταθήκη για την επόμενη ταινία…
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Το Φεστιβάλ Δράμας είναι το καταφύγιο για την ελληνική κινηματογραφία μικρού μήκους. Το θερμοκήπιο ανάδειξης μεγάλων δημιουργών. Και οι άνθρωποι που το διοικούν αξιέπαινοι. Εχω συμμετάσχει άλλες πέντε φορές και μπορώ να καταλάβω τη διαχρονική του συνεισφορά στο χώρο. Και τότε που ήταν μικρό και πάλευε, και τώρα που στέκεται καλύτερα στα πόδια του.Πάντα έβλεπα πολλά φρέσκα πρόσωπα και κάποια παλιά κι αγαπημένα. Μέσα από κει ξεπηδάνε όλες οι ταλεντάρες, δημιουργοί που προχωρούν τον ελληνικό κινηματογράφο μπροστά.
info
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Αντώνης Σαμουράκης / Παίζουν: Νικόλας Μακρής, Λίνα Βεργοπούλου, Θεανώ Βασιλείου, Μανώλης Δεστούνης / Ηχοληψία: Μαρίνος Αθανασόπουλος / Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης / Μοντάζ: Μαρία Αγγελή / Σκηνικά-Κοστούμια: Μπιάνκα Νικολαρέϊζη / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Παύλος Μαυρικίδης / Παραγωγή: Αντώνης Σαμουράκης, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
Tags: Φεστιβάλ Δράμας 2017
