Ο Ντάνιελ Αλφρεντσον ανήκει στη γενιά των Σκανδιναβών που είδαν το σινεμά τους να γίνεται το απόλυτο trend της δεκαετίας σε όλον τον κόσμο, σκηνοθέτης της δεύτερης και τρίτης μεταφοράς των βιβλίων του «Millennium» και μεγαλύτερος αδερφός του Τόμας Αλφρεντσον που έφτασε πριν από τον Ντάνιελ εκτός Σουηδίας με την τεράστια επιτυχία του «Tinker Tailor Soldier Spy».
Η «Απαγωγή του κου.Heineken» είναι μια ευρωπαϊκή συμπαραγωγή που αναπαριστά μια από τις πιο πολύκροτες υποθέσεις απαγωγής στην ευρωπαϊκή ιστορία, με επίκεντρο τον ισχυρό διευθυντή της Heineken πίσω στη δεκαετία του '80 στην Ολλανδία και η οποία κατέληξε με τα περισσότερα λύτρα που δόθηκαν ποτέ μέχρι εκείνη την εποχή.
Το Flix μίλησε με τον Ντάνιελ Αλφρεντσον προσπαθώντας να του αποσπάσει τα μυστικά της τέλειας απαγωγής, τη γνώμη του για την επιτυχία του σκανδιναβικού σινεμά, πως ένιωσε να έχει δεμένο σε ένα δωμάτιο τον Αντονι Χόπκινς για όλο το γύρισμα και αν ανυπομονεί για το «Κορίτσι που Επαιζε με τη Φωτιά» - αν ποτέ το γυρίσει ο Ντέιβιντ Φίντσερ.
O Ντάνιελ Αλφρεντσον μαζί με το καστ και τους συνεργάτες της «Απαγωγής του κου. Heineken»
Ηξερα την ιστορία της απαγωγής από την εποχή που συνέβη, αλλά ένιωσα την ιστορία να με συνεπαίρνει μόνο όταν διάβασα το σενάριο που έφτασε στα χέρια μου. Είμαι Σουδηός και η απαγωγή έγινε στην Ολλανδία και ήμουν πολύ νέος όταν συνέβη τη δεκαετία του '80. Εκείνη την εποχή γύριζα την Ευρώπη με ωτο-στοπ και είχα αντιληφθεί πως επρόκειτο για μια πολύκροτη υπόθεση. Οταν όμως διάβασα το βιβλίο του Ολλανδού δημοσιογράφου Πέτερ Ρ. Ντε Βρις που είχε γνωρίσει από κοντά τους απαγωγείς, άρχισα να γοητεύομαι και να με ενδιαφέρει η ιστορία.
Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο στην ιστορία ήταν αυτή η παρέα των νεαρών ανδρών και όχι τόσο η ίδια η απαγωγή. Η ιστορία παιδιών της εργατικής τάξης που οργάνωσαν αυτήν την μεγάλη απαγωγή προκειμένου να κάνουν τα ονειρά τους πραγματικότητα. Με ενδιέφεραν αυτοί οι χαρακτήρες, από που έρχονταν και που κατέληξαν.
Ποτέ δεν σκέφτηκα τη σύνδεση της ιστορίας με την κρίση που περνάει σήμερα η Ευρώπη. Βλέποντας όμως την ταινία, μπορεί κανείς να διακρίνει τις ομοιότητες στον αγώνα των νέων ανθρώπων να ξεφύγουν από την ανεργία και να καταφέρουν κάτι. Μην ξεχνάμε πως τα 80s ήταν μια σκοτεινή εποχή. Θυμάμαι όταν γύριζα την Ευρώπη, πέρασα από το Αμστερνταμ και ήταν σίγουρα ένα πολύ διαφορετικό μέρος από αυτό που είναι σήμερα. Μια παρηκμασμένη πόλη και σκληρή για τους κατοίκους της αλλά και όσους την επισκέπτονταν.
Είναι πάντα πρόβλημα όταν κάνεις ταινία μια ιστορία που είναι γνωστή. Στην Ολλανδία, η απαγωγή αυτή είναι μια από τις πιο γνωστές εγκληματικές ιστορίες του πρόσφατου παρελθόντος. Οπότε δεν μπορείς να «κλέψεις» σε τέτοιο σημείο ώστε να προδώσεις την ιστορία. Μείναμε πιστοί σε ό,τι έγινε, γιατί συναντήσαμε ανθρώπους στο Αμστερνταμ που όλοι είχαν την ανάμνηση που ακριβώς βρίσκονταν όταν συνέβη η απαγωγή. Οπως εμείς στη Σουηδία θυμόμαστε που βρισκόμασταν όταν δολοφονήθηκε ο Ούλοφ Πάλμε. Το ενδιαφέρον στο σενάριο ήταν η ψυχολογία ανάμεσα στον Χάινεκεν και τον αρχηγό της συμμορίας. Αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Υπάρχει μια ατάκα στην ταινία που του λέει ο Χάινεκεν: «Θα σε προσλάμβανα». Ολα είναι ένα παιχνίδι εξουσίας μεταξύ τους και αυτό μας βοήθησε να κρατήσουμε το σασπένς ζωντανό μέχρι και το τέλος.
Συναντήθηκα με τη χήρα και την οικογένεια του αρχηγού της συμμορίας και γνώρισα και έναν από τα άλλα μέλη της. Εκανα την προεργασία μου, με σκοπό να είμαι σίγουρος πως δεν θα προδώσω τις ιστορίες τους και πως θα καταφέρω να μείνω ελεύθερος στην αφηγήσή μου χωρίς να προσβάλλω κανέναν από όσους ενεπλάκησαν στην αληθινή ιστορία της απαγωγής.
Ο Αντονι Χόπκινς είχε συμφωνήσει να παίξει τον Χάινεκεν από πολύ νωρίς. Του άρεσε πολύ ο ρόλος. Ηταν πολύ περίπλοκο να βρούμε τους ηθοποιούς που θα έπαιζαν τα μέλη της συμμορίας. Οταν αποφάσισαμε πως ο Σαμ Γουόρθινγκτον θα υποδυθεί έναν από αυτούς, αρχίσαμε να χτίζουμε γύρω του. Δεν μοιάζουν πολύ στους πραγματικούς απαγωγείς, αλλά σημασία είχε ότι όλοι κατάφεραν να μπουν στους ρόλους τους και να σκιαγραφήσουν τις αποχρώσεις αληθινών ανθρώπων.
Το ότι είχαμε τον Αντονι Χόπκινς δεμένο σε κάθε σκηνή του γυρίσματος ήταν τέλειο γιατί έτσι δεν μπορούσε να ξεφύγει από εμάς. Δεν τον είχα γνωρίσει πριν από το γύρισμα, αλλά είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας και ήταν υπέροχο να δουλεύει κανείς μαζί του. Είναι τόσο υπέροχος όσο όλοι φανταζόμαστε.
Δεν έχω μια καλή απάντηση γιατί το σκανδιναβικό σινεμά έχει τόσο μεγάλη επιτυχία. Φαντάζομαι ότι έχουμε μεγάλη παράδοση στην νατουραλιστική αφήγηση και αναζητούμε την πιο φυσική οδό για να σκηνοθετήσουμε τους ηθοποιούς. Ισως για όλα φταίει η κληρονομιά του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, δεν ξέρω. Η Λίζμπεθ Σαλάντερ της τριλογίας του «Millennium» για παράδειγμα είναι στα βιβλία μια φιγούρα σχεδόν βγαλμένη από κόμικ. Οταν όμως την βλέπεις στις ταινίες όπως την ενσαρκώνει η Νούμι Ραπάς γίνεται αυτόματα ένας χαρακτήρας με τον οποίο μπορείς να ταυτιστείς. Αυτό είναι μέρος της σκανδιβανικής μας παράδοσης.
Η σκανδιναβική παράδοση του μυστηρίου ξεκινάει από τους συγγραφείς μας. Το μυστήριο, το δράμα, οι σκοτεινές ιστορίες που αναζητούν λύση είναι μέρος της κληρονομιάς μας και ταυτόχρονα της καθημερινότητάς μας. Φαντάζομαι πως είναι μια μόδα, η οποία απλά έχει κρατήσει πολύ καιρό και μοιάζει να κρατάει για ακόμη πολλά χρόνια.
Θα δω οπωσδήποτε το «Κορίτσι που Επαιζε με τη Φωτιά» αν ο Ντέιβιντ Φίντσερ αποφασίσει ποτέ να το γυρίσει. Είναι ενδιαφέρον να δω τι θα κάνουν με αυτό. Πιστεύω πάντοτε πως η πρωτότυπη ταινία είναι καλύτερη από το ριμέικ της. Από την άλλη καταλαβαίνω πως οι Αμερικάνοι αναζητούν νέες ιστορίες και γιατί όχι, δοκιμάζουν ιστορίες που έχουν δουλέψει στις χώρες τους. Ακριβώς όπως συμβαίνει με πολλές γαλλικές ταινίες. Δεν είμαι αντίθετος με τα ριμέικ. Σε κάθε περίπτωση είναι καλό γιατί ρίχνει φως στην Ευρώπη και στο σινεμά της Ευρώπης. Πράγμα που είναι καλό για όλους μας.
Η «Απαγωγή του κου. Heineken» του Ντάνιελ Αλφερντσον παίζεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες από τις 25 Μαρτίου από την Tanweer.
Διαβάστε ακόμη:
