Αργά η γρήγορα, κάθε σκηνοθέτης κάνει μια ταινία για το σινεμά. Για την αλήθεια του σινεμά, το ψέμα του σινεμά. Το που ξεκινάει το ένα και που τελειώνει το άλλο.
Αυτό κάνει και ο Σεντρίκ Καν στο «Γύρισμα», την ταινία που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2023, άνοιξε το 24ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 8 Αυγούστου από την One from the Heart, θυμίζοντας πως ο κόσμος του γυρίσματος μιας ταινίας δεν είναι παρά μια μικρογραφία της πραγματικής ζωής.
Στο «Γύρισμα», ο Σιμόν, έμπειρος σκηνοθέτης - τον υποδύεται ο Ντενί Πονταλιντές - ξεκινάει τα γυρίσματα μιας ταινίας που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα για τον αγώνα εργατών να σώσουν το εργοστάσιο τους από το κλείσιμο. Αντιμέτωπος με τα ψέματα του παραγωγού του, ηθοποιούς σε νευρική κρίση και ένα συνεργείο σε αναστάτωση, νιώθει ότι τα γεγονότα τον ξεπερνούν. Καθώς οι χρηματοδότες απειλούν με αποχώρηση, μοναδικός σύμμαχος του θα αποδειχτεί ένας νεαρός ντόπιος στον οποίο εμπιστεύεται τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για το γύρισμα της ταινίας, το γνωστό making of που δίνει και τον πρωτότυπο τίτλο στην ταινία.
Στο Flix ο Σεντρίκ Καν μοιράζεται μερικές από τις σκέψεις του πάνω στις ταινίες που αφορούν το σινεμά, τον εθισμό του να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες, τη σημασία του να έχεις ευκαιρίες και κάποιον να σε εμπιστεύεται.
Ο Ντενί Πονταλιντές, σκηνοθέτης alter ego του Σεντρίκ Καν στο «Making of»
Φυσικά και η ταινία είναι αυτοβιογραφική. Η ιστορία είναι φανταστική, αλλά μέσα στα χρόνια που δουλεύω ως σκηνοθέτης υπήρξαν στιγμές που πάντα ήθελα να ενσωματώσω σε κάποια ταινία. Αυτό το σενάριο με βρήκε σε μια σκοτεινή φάση της ζωής μου, ήταν λίγο για μένα κάτι σαν θεραπεία. Γι' αυτό και είναι κωμωδία. Ηθελα πολύ να δοκιμάσω τις αντοχές μου σε κάτι άγνωστο.
Λατρεύω το σινεμά του Νάνι Μορέτι. Τον τρόπο που ενσωματώνει το σινεμά, τη διαδικασία του σινεμά μέσα στις ιστορίες του, κρατώντας πάντα στον πυρήνα ένα κοινωνικό, πολιτικό σχόλιο χωρίς να χάνει την αίσθηση της κωμωδίας. Αν έπρεπε όμως να αναζητήσουμε μια ευθεία αναφορά γι' αυτήν την ταινία τότε θα αναφέραμε σίγουρα το «Living in Oblivion» του Τομ ΝτιΤσίλο από το 1995. Λατρεύω αυτήν την ταινία, την βρίσκω από τις καλύτερες που έχουν γίνει για το ίδιο το σινεμά.
H ταινία (δεν) είναι μόνο κωμωδία. Ο,τι παρακολουθούμε είναι αληθινό. Υπάρχει πολύς ρεαλισμός. Η ταινία πραγματεύεται σκοτεινά θέματα όπως την επαγγελματική κατάθλιψη, τις ιεραρχίες, τις ταξικές συγκρούσεις, τα εργασιακά ήθη στον κόσμο του σινεμά, την οικονομία, τον τρόπο με τον οποίο τα χρήματα επηρεάζουν τους δημιουργούς. Μιλάει για την εξουθένωση ενός σκηνοθέτη. Δηλαδη, μιλάει με τον τρόπο που μπορεί μόνο η κωμωδία για τα πιο σοβαρά πράγματα στον κόσμο.
To σινεμά είναι μια μορφή εθισμού. Κάθε φορά που τελειώνει μια ταινία λέμε πάντα πως είναι η τελευταία φορά, αλλά τελικά η επιθυμία είναι μεγαλύτερη. Θα έκοβα τη συνήθεια μόνο αν έβλεπα ότι δεν έχω πια τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια περιέργεια για τη δημιουργία μιας ταινίας.»
Οταν ήμουν μικρός έκανα κι εγώ το making of σε μια ταινία. Και η ιστορία αυτής της ταινίας οφείλει πολλά σε εκείνη την εμπειρία μου. Μου έδωσαν την ευκαιρία, αλλά και με εμπιστεύτηκαν να συμμετάσχω σε μια ταινία κινηματογραφόντας τη δημιουργία της. Είναι μια στιγμή που θα θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση. Και πάντα βρίσκω την ευκαιρία να το ανταποδώσω σε κάποιον νεότερο στις δικές μου ταινίες.
Υπήρξα κάποτε νέος σκηνοθέτης. Και έτσι μπορώ να ταυτιστώ τόσο με τον κεντρικό ήρωα της ταινίας, που βρίσκεται σε κρίση μέσης ηλικίας (και προσωπικότητας και καριέρας...), αλλά και με τον νεαρό σκηνοθέτη που προσπαθεί να αφηγηθεί τη δική του ιστορία. Ναι, τα πράγματα είναι σήμερα πιο εύκολα για έναν νεό σκηνοθέτη, σε επίπεδο ευκαιριών και τεχνολογίας. Αλλά το να κάνεις σινεμά παραμένει το ίδιο δύσκολο όσο πάντα. Ποτέ δεν ξέρεις τι ταινία έχεις κάνει, παρά μόνο όταν αυτή φτάσει στον θεατή.
Δεν ξέρω αν το σινεμά είναι ένα ναρκωτικό. Σίγουρα είναι μια μορφή εθισμού. Κάθε φορά που τελειώνει μια ταινία λέμε πάντα πως είναι η τελευταία φορά, αλλά τελικά η επιθυμία είναι μεγαλύτερη. Ξεκινάς πάλι να κάνεις μια ταινία, ξεχνώντας όλα όσα πέρασες στην προηγούμενη. Θα έκοβα τη συνήθεια μόνο αν έβλεπα ότι δεν έχω πια τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια περιέργεια για τη δημιουργία μιας ταινίας.
