Διασχίζοντας με χαρακτηριστική άνεση την ευθεία γραμμή που ενώνει το «Attenberg» με το «Assasin's Creed» και το σινεμά του Φιλίπ Γκραντριέ με αυτό του Γκάι Μάντιν, η Αριάν Λαμπέντ μιλάει στο Flix με αφορμή το «The Stopover» των Ντελφίν και Μιριέλ Κουλεν που την έφερε στην Ελλάδα από άλλη οδό για χάρη μιας ακόμη εύθραυστης και ταυτόχρονα δυναμικής ηρωίδας από αυτές που συλλέγει από ταινία σε ταινία.
Δείτε ακόμη: Η Αριάν Λαμπέντ μιλαέι στην κάμερα του Flix από το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Αυτό που ενώνει τις ηρωίδες που έχω υποδυθεί είναι ότι όλες ψάχνουν τη θέση τους στον κόσμο. Σε ένα κόσμο ανδρών, προσπαθούν να επιβιώσουν. Να κάνουν το δικό τους. Να σταθούν δυνατές. Μου αρέσει αυτό.
Η ιστορία του «The Stopover» δεν μου ήταν γνωστή. Ηταν σαν το πιο απίθανο πράγμα στον κόσμο. Ο γαλλικός στρατός, μετά από έξι μήνες στον πόλεμο, σε βάζει για τρεις μέρες σε ένα θέρετρο πριν γυρίσεις σπίτι σου. Εκεί ζεις μαζί με ανθρώπους που κάνουν διακοπές. Είναι τρελό. Μου άρεσε πάρα πολύ πως μέσα από μια τέτοια συνθήκη μπορείς να μιλήσεις για τον πόλεμο χωρίς να τον δείξεις ποτέ.
Η ηρωίδα μου στην ταινία έχει μια όρεξη για τη ζωή που θαυμάζω. Εχει βρεθεί πολύ κοντά στο θάνατο και φέρει ένα τεράστιο «τραύμα». Θέλει να είναι γυναίκα, να κάνει σεξ, να χορέψει, γουστάρει τη ζωή. Μπορεί να μην είναι ηγέτης σαν άνθρωπος και να προτιμά να ακολουθεί - άλλωστε πηγαίνει στον πόλεμο πιο πολύ επειδή πηγαίνει και η κολλητή της. Αλλα στο τέλος αποδεικνύει πως μέσα της κρύβεται τρομερή δύναμη.
Σκηνή από το «Malgré la Νuit» του Φιλίπ Γκραντριέ
Μίλησα με πολλές γυναικές που βρίσκονται στο στρατό για να καταλάβω την ηρωίδα του «The Stopover». Πρώτα σου λένε ότι θέλουν δράση, κάτι διαφορετικό, τους αρέσει ο αθλητισμός, το ρίσκο. Δεν θέλουν να γίνουν σερβιτόρες, δεν έχουν έτσι κι αλλιώς βλέψεις για να σπουδάσουν ή να κυνηγήσουν μια καριέρα. Προτιμούν την οικονομική σιγουριά που τους δίνει ο στρατός. Και μαζί την ενέργεια που έχει να βρίσκεσαι εκεί.
Και οι άντρες και οι γυναίκες που πηγαίνουν στο στρατό το κάνουν για να επιβληθούν. Θέλουν να αποδείξουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Οτι είναι οι καλύτεροι. Τους δίνει νόημα το να λένε ότι πολεμούν για την πατρίδα τους.
Είναι υπέροχο που υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον για το ελληνικό σινεμά. Μπορεί να με καλούν σε διάφορα φεστιβάλ να μιλήσω για το ελληνικό σινεμά και να νιώθω άβολα, αλλά μέσα μου χαίρομαι πολύ που νιώθω κι εγώ μέρος του. Εχει πλάκα το ότι πολλοί νομίζουν ότι είμαι Ελληνίδα. Τους αφήνω να το πιστεύουν. Είναι τόσο ωραίο.
Δεν το περίμενα να κάνω γαλλική ταινία στην Ελλάδα. Είναι σαν η ζωή να με ξαναφέρνει συνεχώς στην Ελλάδα. Ηταν μια καταπληκτική εμπειρία. Δεν ήταν αυτό - η επιστροφή στην Ελλάδα - που με έκανε να διαλέξω να κάνω την ταινία, αλλά σίγουρα ήταν κάτι που με ενδιέφερε. (σ.σ. Το «The Stopover» είναι γαλλοελληνική συμπαραγωγή.)
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου από που έρχεται μια ταινία ή ένας σκηνοθέτης. Δεν το σκέφτομαι καθόλου. Αυτό που κάνω είναι ότι δουλεύω πάρα πολύ και νιώθω πως αυτό είναι κάτι που οι άλλοι εκτιμούν. Δεν είχα ποτέ ένα στόχο συγκεκριμένο. Είμαι ανοιχτή σε προτάσεις και φαντάζομαι είμαι και τυχερή. Κάθε φορά, όμως, που έχω ένα πρότζεκτ, το αντιμετωπίζω σαν να είναι το πρώτο και το τελευταίο μου. Πρέπει να μην φοβάσαι την αποτυχία ή είναι μάλλον προτιμότερο να μην περιμένεις τίποτα.
Το «Assasin's Creed» το έκανα κυρίως λόγω του σκηνοθέτη, του Τζάστιν Κερζέλ. Είναι ένας πραγματικός δημιουργός και δεν έχει καμία σχέση με μεγάλες blockbuster παραγωγές. Η λογική ήταν να κάνουμε την ταινία με όσο το δυνατόν λιγότερα green screens και αληθινές σκηνές δράσης. Και ήταν ωραία να παίζω ένα «κακό» κορίτσι.
Από το «Seances», το χαμένο web project του Γκάι Μάντιν
Είναι υπέροχο που υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον για το ελληνικό σινεμά. Μπορεί να με καλούν σε διάφορα φεστιβάλ να μιλήσω για το ελληνικό σινεμά και να νιώθω άβολα, αλλά μέσα μου χαίρομαι πολύ που νιώθω κι εγώ μέρος του. Εχει πλάκα το ότι πολλοί νομίζουν ότι είμαι Ελληνίδα. Τους αφήνω να το πιστεύουν. Είναι τόσο ωραίο.
Παρακολουθώ συνεχώς τι γίνεται στην Ελλάδα. Δεν μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια. Είναι σαν η χώρα να μην ξέρει που βρίσκεται και προς τα που πηγαίνει. Φοβάμαι για τους φίλους μου, για την άνοδο του φασισμού. Είναι τόσο δυσάρεστο.
Η Ευρώπη σαν ιδέα είναι το πιο όμορφο πράγμα. Νιώθω εντελώς Ευρωπαία και για μένα βγάζει απόλυτο νόημα η ιδέα της Ευρώπης. Αυτό θα έπρεπε να είναι η βάση. Ενας τόπος πολιτιστικής ανταλλαγής και μια ταυτότητας. Υπάρχει όμως πολλή υποκρισία και παράγοντες, όπως ο οικονομικός, που αλλάζουν το νόημα. Δεν νομίζω ότι είναι στα χέρια μας. Αλλά μια Ευρώπη - ταυτότητα, απαλλαγμένη από όσα επηρεάζουν την καθαρότητα της αρχικής ιδέας, νομίζω ότι είναι επιθυμία πολλών.
(φωτό: Αρης Ράμμος - από το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
