Λίγο μετά την επίσημη πρώτη του «Γυρίζοντας τον Κόσμο» των Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν, λίγο πριν την επαναληπτική προβολή και το πάρτι της ταινίας, οι Ελληνες συντελεστές της κάθησαν σ' ένα καφέ και μοιράστηκαν με το Flix τις εντυπώσεις τους. Το «Γυρίζοντας τον Κόσμο» είναι μια Γαλλοελληνική παραγωγή (με την Blonde και τη Φένια Κοσοβίτσα) και ο τρόπος με τον οποίο αυτό υπογραμμίστηκε στην πρεμιέρα ήταν το λιγότερο συγκινητικός. Καθώς η πολυάριθμη ομάδα της ταινίας ανέβηκε στη σκηνή και ο σπουδαίος παραγωγός (των αδελφών Νταρντέν, μεταξύ άλλων), Ντενί Φρεντ πήρε το λόγο, ξεκίνησε ευχαριστώντας τη Φένια Κοσοβίτσα και την επιμονή των Ελλήνων παραγωγών, σε μια χώρα που βρίσκεται σε δεινή κατάσταση, να επιδιώκουν τις συμπαραγωγές και να παράγουν ταινίες που... γυρίζουν τον κόσμο!
Το «Γυρίζοντας τον Κόσμο» παρακολουθεί μια ομάδα Γάλλων στρατιωτών που, επιστρέφοντας από το Αφγανιστάν, κάνουν ένα διάλειμμα αποσυμπίεσης σε μεσογειακό θέρετρο. Οι κεντρικές ηρωίδες είναι δυο γυναίκες στρατιώτες, η Ορόρ (Αριάν Λαμπέντ) και η Μαριάν (Σοκό) που, σ' αυτές τις λίγες «ειρηνικές» μέρες, αποκρυσταλλώνουν τη θέση τους απέναντι στη βία. Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου κι ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι οι δυο «ντόπιοι» που παρασύρουν τις ηρωίδες σε μια αποκαλυπτική διαδρομή στην ενδοχώρα. Ο Κωστής Μαραβέγιας δάνεισε τη «Λόλα» του σε μια καθοριστική σκηνή της ταινίας - το τραγούδι διάλεξαν οι ίδιες οι αδελφές Κουλέν, έχοντας ακούσει ολόκληρη τη δουλειά του. Εχοντας μόλις δει την ταινία για πρώτη φορά στην οθόνη, οι τέσσερίς τους ήπιαν έναν καφέ και τα είπαν με το Flix.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2016 - Τα trending topics της #6ης μέρας
Ανδρέας Κωνσταντίνου Συνειδητοποιώ ότι όταν έβλεπα τώρα την ταινία δεν ήμουν πολύ «εκεί», πολύ θα ήθελα να την ξανάβλεπα τώρα, είχα και μια αγωνία (Πες τα γρήγορα, συμπληρώνει ο Μάκης Παπαδημητρίου, παίζει σε μια ώρα, ξαναπάμε!). Με εντυπωσίασε ο τρόπος της κινηματογράφησης, η κίνηση της κάμερας και, στην ουσία, καταλάβαμε ποια είναι η αφηγηματική γραμμή των σκηνοθετών, συμπληρώνοντας την εικόνα με τα κομμάτια που εμείς δεν είχαμε παρακολουθήσει στο γύρισμα. Μέσω της Ορόρ, της Αριάν δηλαδή, βλέπεις αυτή την ελπίδα – μια διαδρομή μέσα από συγκεκριμένες εμπειρίες που την απελευθερώνουν, ενώ οι υπόλοιποι μένουν να παλεύουν με κάτι. Σα να βλέπεις δρόμους και μέσα τους ένα λουλουδάκι να βγαίνει, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Χάρηκα πάρα πολύ που είδαμε τα παιδιά που είχαμε να δούμε ένα χρόνο, από το γύρισμα πέρσι το καλοκαίρι, όλους μαζί – μακάρι να γίνονται ωραίες δουλειές και να ξανάρθουμε στις Κάννες κι εμείς κι άλλοι, πάντως είναι πολύ ωραία αυτή η μικρή γεύση.
Μάκης Παπαδημητρίου Μου άρεσαν πολύ οι Γάλλοι που υποδύονταν τους στρατιώτες. Τα δικά μας γυρίσματα ήταν με τα κορίτσια κι εκείνους δεν τους ξέραμε. Κάποιοι απ’ αυτούς, μάλιστα, ήταν και εμπλεκόμενοι, είναι στρατιώτες και, πραγματικά, τους βλέπεις στην οθόνη κι είναι εξαιρετικοί, μ’ άρεσαν πάρα πολύ αυτά τα παιδιά. Θα χαιρόμουν πολύ να έχουμε το χρόνο να δούμε καμιά ταινία, να συναναστραφούμε τον κόσμο, να μιλήσουμε, να καταλάβουμε το Φεστιβάλ, αλλά είναι πολύ ωραίο έστω κι έτσι για λίγο.
Κωστής Μαραβέγιας Η ταινία πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο θέμα, πολύ σκληρό, με σπάνια τρυφερότητα και χωρίς ίχνος διδακτισμού κι αυτό βγαίνει επειδή το κάνουν δυο γυναίκες που ο κόσμος τους, όπως τις γνώρισα εγώ τουλάχιστον, είναι αυτή η ταινία ακριβώς. Κι αυτό για μένα είναι μια καλλιτεχνική ολοκλήρωση, το να μπορέσεις να εκφράσεις όλο σου τον κόσμο, τις αισθήσεις σου, το πώς αντιδράς, τη συμπεριφορά σου και να τον ενσωματώσεις καλλιτεχνικά κάπου. Κι είναι ένα θέμα άγνωστο στο ευρύ κοινό, ενώ είναι βαθειά πολιτικό. Ποιος Ευρωπαίος σήμερα έχει αναρωτηθεί τι σημαίνει ευρωπαϊκή συμμετοχή σε μια αμυντική παρουσία τέτοιου τύπου; Σ' αυτήν την ταινία όλοι είναι και θύτες και θύματα, όλοι είναι εγκλωβισμένοι στον κόσμο της βίας. Εγώ είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που λατρεύουν τον κινηματογράφο, πηγαίνω τακτικά, δε χάνω ταινίες κι εδώ είναι η Γη της Επαγγελίας για μένα, ως σινεφίλ. Το να έρθεις εδώ και να είσαι μέρος του Φεστιβάλ και ν’ ανέβεις και στη σκηνή της αίθουσας... Εκείνη τη στιγμή μετρούσα απλώς τα βήματά μου για να μην πέσω! Είναι ένα όνειρο.
Φενια Κοσοβίτσα Εχω έρθει πολλές φορές στις Κάννες για τη δουλειά, αλλά είναι η πρώτη φορά που έρχομαι με ταινία κι είναι εντελώς διαφορετικά, είμαι πολύ συγκινημένη. Γιατί είναι μια αναγνώριση. Κι ήταν μια πολύ ομαδική εμπειρία, το έχουν αυτό η Ντελφίν κι η Μιριέλ ως σκηνοθέτες. Ο Ντενί Φρεντ είναι ένας παραγωγός με τον οποίο ήθελα πάντα να δουλέψω, τον θαυμάζω πάρα πολύ σ’ αυτά που κάνει και ξαφνικά κόλλησε κι έγινε η ταινία. Κι αυτό σημαίνει ότι τελικά υπάρχει κάποια στιγμή που όλα αυτά για τα οποία δουλεύεις καταλήγουν κάπου ωραία.
Το «Γυρίζοντας τον Κόσμο» των Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν θα διανεμηθεί στην Ελλάδα με την υποστήριξη του TV5 Monde.
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
