Η επιτυχία του «Μικρού Νησίου» δεν ήταν ακριβώς απρόσμενη αφού το φιλμ ήταν μια από τις ταινίες που είχαν κάνει αίσθηση στην χώρα της τους περασμένους μήνες, και είχε κυριολεκτικά σαρώσει στα βραβεία Γκόγια. Η ιστορία δυο αστυνομικών που φτάνουν σε μια μικρή κοινότητα στις όχθες του Γκουανταλκιβίρ για να εξιχνιάσουν την εξαφάνιση δυο αδελφών, είναι ένα εξαιρετικό, ατμοσφαιρικό θρίλερ, που θυμίζει τις καλύτερες ταινίες του είδους, κερδίζοντας την δική της θέση ανάμεσά τους.
Διαβάστε εδώ την γνώμη του Flix για το «Μικρό Νησί»
Πως προέκυψε η ιδέα για αυτό το φιλμ;
Η ιδέα για το «Μικρό Νησί» γεννήθηκε όταν πριν από χρόνια, επισκέφθηκα μια φωτογραφική έκθεση με τον Αλεξ Καταλάν, τον διευθυντή φωτογραφίας του φιλμ, ο οποίος είναι και ένας από τους καλούς μου φίλους. Ο Ατίν Αγιά, ένας φωτογράφος από της Σεβίλη, έχει αφιερωθεί στο να καταγράψει τα τελευταία απομεινάρια ενός τρόπου ζωής που ήταν ο κανόνας για αιώνες στα βαλτοτόπια του ποταμού Γκουανταλκιβίρ. Πολλές από τις φωτογραφίες ήταν πορτρέτα των ντόπιων και πάνω τους μπορούσες να διαβάσεις ένα μείγμα παραίτησης, δυσπιστίας και σκληράδας, τα πρόσωπα τους έμοιαζαν παγωμένα στο παρελθόν και ένιωθες ότι το μέλλον τους ήταν οτιδήποτε άλλο από λαμπρό, καθώς η τεχνολογία άλλαζε ριζικά τον τρόπου που δούλευαν και ζούσαν. Η έκθεση ήταν η αντανάκλαση μιας εποχής, κι αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το «La Isla», μια δύση σε ένα τοπίο που θα ταίριαζε σε ένα γουέστερν για το τέλος του αιώνα. Για μερικούς μήνες στην διάρκεια του 2009 ο σεναριογράφος μου Ραφαέλ Κόμπος κι εγώ φλερτάραμε με την ιδέα να γράψουμε μια «νουάρ» ιστορία έχοντας σαν έμπνευση το «2666» του Χιλιανού συγγραφέα Ρομπέρτο Μπολιάνο και ταινίες όπως το «The Bait» του Βάιντα, αλλά κι άλλες όπως το «Mystery of Murders», το «Chinatown» και το «Bad Day at Black Rock». Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε.
Η ταινία έχει έντονη την αίσθηση του τόπου και του χρόνου. Το να κάνετε μια ταινία «εκεί» και «τότε» μοιάζει σαν να ήταν εξίσου σημαντικό με την ιστορία που θέλατε να αφηγηθείτε.
Το μέρος όπου γυρίσαμε, αφηγείται την δική του ιστορία με κάποιο τρόπο. Ηταν μια περιοχή όπου οι λίγοι είχαν την γη και τα δικαιώματα σε αυτή κι ο υπόλοιπος πληθυσμός ζούσε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, φτώχιας και κακουχιών. Ηθελα να πω κι αυτή την ιστορία. Είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι στην χώρα μου δεν γνωρίζουν.
Ακριβώς και λόγω αυτού που λέτε, υπάρχει μια έντονη πολιτική ματιά στο φιλμ. Πόσο εύκολο είναι να εισάγετε ένα τέτοιο στοιχείο σε ένα φιλμ «είδους»;
Το πολιτικό στοιχείο της ιστορίας ήταν εξαιρετικά σημαντικό για μένα. Σαν πηγή έμπνευσης είχαμε όλα όσα το τοπίο μας μετέδιδε. Είναι ένα μαγικό και μυστηριώδες μέρος όπου ο πλούτος και φτώχια συνυπάρχουν κι όπου ο πόνος και οι κακουχίες των κατοίκων πηγάζουν από τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα του παρελθόντος. Με όλη αυτή την πληροφορία, ξεκινήσαμε να γράφουμε το σενάριο. Τοποθετήσαμε το φιλμ στο 1989, μια χρονιά μεγάλης πολιτικής έντασης στην Ισπανία. Ισως αυτή ήταν η χρονιά που το παλιό καθεστώς, η δικτατορία που ήταν ακόμη ζωντανή αν κι έσβηνε και η δημοκρατία που μόλις γεννιόταν, βρίσκονταν σε διαρκή αντιπαράθεση. Ηταν κάτι που δημιουργούσε μια τόσο μεγάλη πολιτική ένταση ώστε το 1981 οδήγησε σε πραξικόπημα. Αυτή ακριβώς η ένταση είναι που μπορείς να αντιληφθείς στο πίσω μέρος της ιστορίας, μια αίσθηση σαν κάποιος να σφίγγει τα δόντια του. Ο τόπος είναι σκληρός, μαγνητικός μα και αδυσώπητος κι αυτό κάνει την υποβόσκουσα πολιτική ένταση να δείχνει ακόμη πιο έντονη.
Κάθε ταινία μιλά για την εποχή της, μα μιλά και για την εποχή που γυρίστηκε. Τι θα λέγατε ότι «Το Μικρό Νησί» μας λέει για την Ισπανία του σήμερα;
Το 1980 η χώρα βρισκόταν στην μετάβαση από την δικτατορία του Φράνκο που κράτησε 40 ολόκληρα χρόνια στην δημοκρατία. Μπορεί να ζούμε εδώ και χρόνια σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, όμως σήμερα η κατάσταση στην Ισπανία δεν διαφέρει πολύ από τότε, με την έννοια ότι η δεξιά και η αριστερά δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο μακριά η μια από την άλλη. Για μια ακόμη φορά έχουμε μια βαθιά πολωμένη, σχεδόν διχασμένη χώρα.
Το «Μικρό Νησί» είναι ένα φιλμ είδους, ακόμη κι αν όχι με τον τυπικό τρόπο. Τι θα λέγατε ότι είναι αυτό σας γοητεύει στο genre cinema;
Θα έλεγα ότι αυτή η ταινία έχει μια κλασσική υφή στον τρόπο που ξετυλίγεται η έρευνα, η ανάλυση των χαρακτήρων και η αίσθηση του τόπου και της ατμόσφαιρας. Είμαι θαυμαστής των ταινιών είδους και μου αρέσουν πολύ τα νουάρ τόσο στο σινεμά όσο και στη λογοτεχνία. Απολαμβάνω να διαβάζω ή να βλέπω μια καλή νουάρ ιστορία. Είναι ένα είδος που μιλά για χαρακτήρες και τα οριά τους, αλλά πάντα κρύβει ένα πιο ενδιαφέρον υπόβαθρο που μιλά για κάτι μεγαλύτερο. To «Μικρό Νησί» είναι όσο πιο κοντά έχω έρθει στο να κάνω μια ταινία είδους, αλλά νομίζω ότι έχει μια δική του ταυτότητα που το κάνει να ξεχωρίζει...
