Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για τη συμπλήρωση ¼ αιώνα ζωής του FOX, αναλύσαμε πώς η άφιξή του τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της αμερνικάνικης τηλεόρασης. Στο δεύτερο μέρος που ακολουθεί, θυμόμαστε τις 10 πιο αξέχαστες από τις σειρές του. Είναι με αλφαβητική σειρά, πιθανώς επειδή ανάλογα πότε θα μας ρωτήσετε, η 1η θέση παίζει ανάμεσα στις μισές εξ αυτών. Όλες όμως είναι αξέχαστες.
Οι 10 καλύτερες σειρές της 25ετίας του FOX
«24»«Tell me where the bomb is!»
Η σειρά που καθόρισε την έννοια της περιπέτειας για τα ‘00s έκανε πρεμιέρα λίγες μέρες μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και αργά αλλά σταθερά ανέλαβε έναν ρόλο έκφρασης μιας καταπιεσμένης οργής προς πάσα κατεύθυνση: Ο Τζακ Μπάουερ, ξεκάθαρα ο απόλυτος action hero των ημερών μας, κυνηγούσε, πυροβόλαγε, βασάνιζε, βασανιζόταν, καμιά φορά μπορεί να πέθαινε και στιγμιαία, και γενικώς διέλυε ό,τι έβρισκε μπροστά του στο κυνήγι του εκάστοτε τρομοκράτη. Ο οποίος, δείγμα των αβέβαιων καιρών μας, μπορούσε να έχει κάθε πιθανό χρώμα, καταγωγή, πολιτικό ή απολιτίκ κίνητρο, και να ανήκει με ίση ευκολία σε κύκλωμα διακίνησης όπλων της Μέσης Ανατολής ή, γιατί όχι, στην κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Η σειρά αρχικά έκανε αίσθηση με το επαναστατικό της format, όπου κάθε επεισόδιο έκλεινε μέσα του μια ώρα δράσης η οποία εξελισσόταν σε real time (με λίγη φαντασία, τουλάχιστον). Ο Κίφερ Σάδερλαντ στο ρόλο της ζωής του, έπαιρνε βοήθειες από ένα περιστρεφόμενο καστ του οποίου την οποιαδήποτε στιγμή κάθε μέλος θα μπορούσε να προκύψει προδότης ή υποκινούμενος ή νεκρός ή αναστημένος από τους νεκρούς. Μετά την (αριστουργηματική) 5η σεζόν η σειρά βυθίστηκε στη φόρμα της και ξεπεράστηκε σε πολιτικοηθικό επίπεδο, όμως για όσο καιρό ήταν καλή (και ήταν πολύ καλή, για πολύ καιρό), μας έδωσε μερικά από τα καλύτερα, πιο αγωνιώδη και πιο ανατρεπτικά δείγματα περιπέτειας.
«Arrested Development»«There’s money in the banana stand.»
Βιτριολική κωμωδία που τραβάει την αδιανόητη γραμμή που ενώνει τον ντανταϊσμό με την σάτιρα της ποπ κουλτούρας, αυτό το μνημείο ανίερου χιούμορ έβαλε βόμβα στην καρδιά όλων όσων θεωρεί ταμπού η Αμερικάνικη κοινωνία (και κατ’επέκταση τηλεόραση), μην αφήνοντας σύμβαση, θεσμό ή κλισέ θεματική όρθια. Φαινομενικά είναι η ιστορία μιας ανεκδιήγητης οικογένειας, της οποίας την επιχείρησης αναλαμβάνει να σώσει από τα χρέη ο υπεύθυνος γιος όταν ο μπαμπάς πάει φυλακή. Μόνο που κανείς δε θέλει να σωθεί, όλοι είναι στην κοσμάρα τους, ο εν λόγω γιος/πρωταγωνιστής είναι κι αυτός σε ορισμένα θέματα δίχως επαφή, και τελικά η σειρά καταλήγει με ιδιοφυές αυτοαναφορικό χιούμορ να υποσκάπτει κάθε τι ηθικοπλαστικό ή εμψυχωτικό θα μπορούσε με ευκολία να έχει πει αν ήταν ο σκοπός της.
Η σειρά συχνά περιοριζόταν από τους λογοκριτές του δικτύου σχετικά με το τι θα μπορούσε να πει ή να δείξει, με αποτέλεσμα να ξεπερνά διαρκώς τον εαυτό της σε πονηράδα και τι νέους τρόπους μπορεί να βρει για να δείξει πχ την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλική τάση του never-nude συζύγου ή ότι ο πιτσιρικάς γουστάρει την ξαδέρφη του. Δεν υπήρξε υπονοούμενο που δεν χρησιμοποιήθηκε, ποπ και μη αναφορά που δεν έγινε, μάτι που δεν έκλεισε, γέλιο που δεν φωνάχτηκε. Πολύ γερή υποψηφιότητα για τον τίτλο της καλύτερης κωμωδίας στην ιστορία της Αμερικάνικης τηλεόρασης.
«Beverly Hills, 90210»«Donna Martin Graduates!»
Για να το πούμε ευγενικά, δεν είναι από τις σειρές που γερνάνε καλά. Το να βάλεις και να συγκρίνεις ένα σύγχρονο teen drama (όπως το «Gossip Girl» ή το «O.C.») με ένα προ 20ετίας είναι πιο βάρβαρο από το να βλέπεις τον τελικό του ‘87 που πήραμε το Ευρωπαϊκό και να το συγκρίνεις σε ταχύτητα με σημερινό τελικό του ΝΒΑ. Όμως το θέμα είναι πως στη δική μας περίπτωση, το κλασικό «Μπέβερλι Χιλς ήταν εκείνη η σειρά πάνω στην οποία χτίστηκε όλη η σύγχρονη εφαρμοσμένη θεωρία του teen drama. Οι αναφορές, οι ρυθμοί, οι λογική της μουσικής ενσωμάτωσης, τα πατρόν ιστοριών, θα τα βρεις όλα εκεί.
Επίσης, το να πεις πως έχει σημαδέψει μια γενιά, μάλλον δεν αρκεί καν ως δήλωση. Σε προσωπικό επίπεδο μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στα 25-30, το «Μπέβερλι Χιλς ήταν το πρώτο αληθινό και απαραίτητο τηλεοπτικό ραντεβού. Η Μπρέντα, η Κέλι, ο Μπράντον, ο Ντίλαν, ο Στιβ, η Κλερ, ο Ντέιβιντ, θα είναι πάντα τα ονόματα που θα συνοδεύουν μια ενηλικίωση - και όχι μόνο του καθενός μας, αλλά ακόμα σημαντικότερα, και της ίδιας της νεανικής σαπουνόπερας.
«Firefly»«We’ve done the impossible, and that makes us mighty.»
Το FOX έκοψε πολλές σειρές στη πρώτη τους σεζόν όλα αυτά τα χρόνια (δες και παρακάτω) αλλά καμία δεν είχε την επίδραση και τη διάρκεια του sci-fi western του Τζος Γουίντον. Έβαλε παλιομοδίτικους χαρακτήρες του περιθωρίου (ηττημένοι μιας αποτυχημένης επανάστασης, μισθοφόροι, κυνηγημένοι παράνομοι, δραπέτες) στο ίδιο πλήρωμα ενός υπέροχου διαστημοππλοίου-σακαράκας. Καβαλώντας το επισκέπτονται τις πιο αφιλόξενες και απομονωμένες γωνίες του διαστήματος, σε πλανήτες που θυμίζουν Άγρια Δύση, καταφέρνοντας μόλις και μετά βίας να τα βγάζουν πέρα, μια μέρα τη φορά.
Οι ανάπτυξη χαρακτήρων είναι απίθανη (αν είδες ήδη τους «Εκδικητές» θα έχεις μια μικρή μόνο ιδέα για το είδος της αλληλεπίδρασης που μπορείς να περιμένεις στο κάθε επεισόδιο) το κάθε επεισόδιο λειτουργεί τέλεια μόνο του αλλά και ως μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας γεμάτη χιούμορ, δράση, πανέμορφα εφέ, και μια κεντρική θεματική που διδάσκει τι θα πει να ζεις με τους δικούς σου κανόνες.
«Fringe»«We're trying to plug a hole in the universe.»
Η σειρά που ξεκίνησε στα χαρτιά ως διάδοχος του «Lost» εξελίχθηκε σε άνιο συνεχιστή των «X-Files». Από το εργοστάσο παραγωγής μεταφυσικών αινιγμάτων του Τζέι Τζέι Έιμπραμς, αυτή η ιστορία αφορούσε ένα τμήμα του FBI με ειδίκευση σε φαινόμενα έξω από το φυσιολογικό. Αρχικά παρουσιάστηκε ως procedural σειρά με τον κακό της βδομάδας, όμως γρήγορα τα λίγα έγιναν πολλά και η ματιά άνοιξε διάπλατα για να αγκαλιάσει κάθε πιθανό αγαπημένοι μοτίβο της sci-fi μυθολογίας.
Στο κέντρο της σειράς βρίσκεται ένας εξαιρετικός ερμηνευτής στο πρόσωπο του Τζον Νομπλ, που παίζει τον ημίτρελο επιστήμονα Γουώλτερ Μπίσοπ, ο οποίος και χαρίσει στο δράμα το κέντρο βάρους του όταν το «Fringe» απογειώνεται στη 2η σεζόν του. Ο Νομπλ παραδίδει μια φανταστική εκδοχή του γνωστού διλήμματος περί ηθικών ορίων στην επιστήμη, εξανθρωπίζοντάς το ως εκεί που δεν πάει. Περιμένουμε ακόμα να δούμε πώς θα τελειώσουν όλα, αλλά ακόμα κι αν η διαδρομήη υπήρξε συχνά ανώμαλη, το ταξίδι σίγουρα άξιζε τον κόπο.
«House»«Everybody lies.»
Είναι το καλύτερο procedural όλων των εποχών; Πολύ, πολύ πιθανό. Σύγχρονη επανεφεύρεση του μύθου του Σέρλοκ Χολμς (χρόνια πριν τον κυριολεκτικό «Σέρλοκ» του BBC) αλλά σε νοσοκομείο, με τον ντετέκτιβ της ιστορίας να είναι ένας ιδιοφυής και αυτοκαταστροφικός γιατρός, εθισμένος στον πόνο του ίδιου και των γύρω του. Κάθε επεισόδιο ήταν κι ένα διαφορετικό (ιατρικό) μυστήριο, χτισμένο γύρω από τις σπουδαίες ερμηνείες του Χιου Λόρι, που ως Δρ. Χάουζ μπήκε στο πάνθεον των εβληματικότερων τηλεοπτικών ηρώων.
Το εναλασσόμενο περιφερειακό καστ γιατρών κράτησε τη σειρά φρέσκια πολλές φορές όταν έμοιαζε να βαλτώνει (η 4η σεζόν, δομημένη σαν παρωδία ριάλιτι όπου ο Χάουζ επιλέγει τη νέα του ομάδα, είναι η καλύτερη και των 8), αλλά στο κέντρο βρισκόταν από την πρώτη ως την -επερχόμενη- τελευταία στγιμή η αδερφική σχέση του Σέρλοκ με τον Ουώτσον του, τον υπέροχο Δρ. Ουίλσον του Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ.
«Married... with Children»«Pretty women make us buy beer. Ugly women make us drink beer.»
H σειρά που τα ξεκίνησε όλα έχει εκ των πραγμάτων θέση σε κάθε τέτοια λίστα, πόσο μάλλον που παραμένει ακόμα και σήμερα αστεία (αν και αισθητικά ξεπερασμένη, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο). Το FOX ουσιαστικά ανακοίνωσε τις προθέσεις του να αλλάξει το τηλεοπτικό σκηνικό όταν έκανε πρεμιέρα με μια σειρά που, πριν το «Arrested Development» και πριν τους «Simpsons», υπέσκαπτε τον θεσμό της αγίας οικογένειας με τον απλούστερο τρόπο: Ακολουθώντας κάθε της μέλος στις μίζερα ξεκαρδιστικές στιγμές της παντελώς συνηθισμένης και διόλου ξεχωριστής καθημερινότητάς τους.
Η εικόνα του Αλ Μπάντι (ο θεός Εντ Ο’Νιλ που τώρα μια ολόκληρη γενικά ξαναγνωρίζει απ’την αρχή, ως πάτερ φαμίλια μιας άλλης οικογένειας, στο «Modern Family») να μοιράζει βαριεστημένα το οικογενειακό χαρτζιλίκι στους τίτλους αρχής δε θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστική εικόνα για μια κωμωδία που κατάφερε να επιβάλει μια διαφορετική λογική στο παραδοσιακό sitcom.
«The O.C.»«Welcome to the O.C., bitch.»
Όταν μιλάμε για άνισες σειρές, οι συζητήσεις θα πρέπει μάλλον να ξεκινάνε από την εφηβική σαπουνόπερα του Τζος Σβαρτζ (μετέπειτα δημιουργού των «Gossip Girl» και «Chuck»), η οποία στην συναρπαστικά σύντομη ζωή της πρόλαβε να λάμψει πάρα πολύ, για πάρα πολύ λίγο, πριν σβήσει γρήγορα και χαθεί οριστικά. Όμως: Το άνοιγμα του πιλότου παραμένει μια από τις καλύτερες σειρές αρχές στην ιστορία, εισάγοντας τον κεντρικό χαρακτήρα και το σκηνικό με ελάχιστα λόγια και αξέχαστη χρήση μουσικής. Η πρώτη σεζόν έγινε, πολύ απλά, ποπ φαινόμενο διότι συνδύασε πυροβολισμό από ποπ αναφορές, επιδραστικές μουσικές επιλογές από την ιέρεια του indie soundtrack, Αλεξάντρα Πατσάβας, και μια διαφορετική προσέγγιση στην ανάπτυξη ιστοριών, καθώς οι συγγραφείς δεν φοβούνταν να κάψουν ιστορία προχωρώντας με φρενήρεις ρυθμούς από το ένα στόρι στο άλλο. Ενώ η σκηνή του «φιλιού-Σπάιντερμαν» στη βροχή από τη 2η σεζόν παραμένει ως μια από τις πιο γλυκές αισθηματικές σκηνές της σύγχρονης τηλεόρασης.
Οι χαρακτήρες (ο geek Σεθ, ο σκληρός Ράιαν, η αξιολάτρευτη πλουσιοκόρη Σάμερ) μας κράτησαν ακόμα και στη μεγάλη κοιλιά μετά τα μέσα της 2ης σεζόν και διαμέσου της άθλιας 3ης, όμως μια απολύτως γοητευτική 4η και τελευταία σεζόν εξασφάλισε στη σειρά έναν αποχαιρετισμό όσο όμορφο της άξιζε.
«The Simpsons»«D’oh!»
Η μακροβιότερη σειρά του δικτύου είναι κάπως ειδική περίπτωση, γιατί απολαμβάνει μια τύπου Ρότζερ Φέντερερ δύση καριέρας: Για καμιά δεκαριά χρόνια υπήρξε τόσο ριζοσπαστική στο χιούμορ και στις θεματικές της εις βάρος μιας Αμερικής που άραζε βαριεστημένα στον καναπέ, θέτοντας νέα στάνταρ στο σύγχρονο χιούμορ. Έπειτα πέρασε σε μια φάση (που διαρκεί μέχρι σήμερα) που λειτουργεί περισσότερο σαν ποπ σάτιρα με τα περιστασιακά ξεσπάσματα ιδιοφυίας, όμως ακόμα κι έτσι καταφέρνει να παραμένει σε ένα επίπεδο που πραγματικά χαίρεσαι που συνεχίζει να υπάρχει.
Για τους «Simpsons» δεν υφίσταται η έννοια της παρακμής. Βρίσκονται ακόμα σε ένα σταθερό επίπεδο ποιότητας, σαφώς κάτω από την πρώτη εκείνη περίοδο που ταρακούνησε τα τηλεοπτικά δρώμενα, αλλά σαφώς και πάνω από το 90% της υπόλοιπης σημερινής κωμωδίας. Το Entertainment Weekly τοποθέτησε τη σειρά #1 στα modern classics της τηλεόρασης των τελευταίων 25 ετών. Είναι ένα επιχείρημα στο οποίο δεν έχεις πάρα πολλά να αντιπαραθέσεις: Πρόκειται περί ενός αληθινού κειμηλίου της εποχής μας.
«The X-Files»«The truth is out there.»
Αναφερθήκαμε σε πολλές σειρές που έχουν επηρεάσει σημαντικό το είδος τους, όμως τα «X-Files» είναι μια από εκείνος που, δίχως υπερβολή, άλλαξαν την τηλεόραση ολόκληρη. Συνδύασαν μια διάθεση για μεγάλη μυθολογία με μια κινηματογραφικότερη οπτική προσέγγιση στην αφήγηση. Ήταν χάρη σε αυτή τη σειρά που εισήχθη στο τηλεοπτικό λεξιλόγια η φράση «κάνουμε μια μικρή ταινία τη βδομάδα», σε μια εποχή που καθόλου δεδομένο δεν ήταν πως μπορεί η μικρή οθόνη να παράγει προϊόν αντάξιο της μεγάλης.
Μόλντερ και Σκάλι έγιναν χαρακτήρες-σύμβολα, ατάκες έγιναν συνθήματα, κάθε επεισόδιο ήταν ένα οπτικά και αφηγηματικά πανέμορφο (και άρτιο) δώρο για τους θεατές, η έκταση της αφήγησης ξεπέρασε κάθε πιθανό μεγάλο ή μικρό όριο που μπορεί να εθεωρείτο ακόμη απαγορευτικό, το κοινό μπήκε στο παιχνίδι με συνωμοσίες, θεωρίες και εικασίες, ενώ τα περιστασιακά «πειραματικά» επεισόδια της σειράς ακόμη διδάσκονται ως υπόδειγμα off-beat αυτοτελών ιστοριών. Κάπου ανάμεσα στο σκονισμένο υπόγειο γραφείο του believer Φοξ Μόλντερ και στην πεισματική άρνηση της Σκάλι να δεχτεί ό,τι δεν είναι για την ίδια απτό, αναπτύχθηκε μια σειρά, γύρω από την οποία η τηλεόραση ως μέσο έχει ‘πριν’ και ’μετά’.
Δεν ξεχνάμε ακόμα
Όσο κι αν κάποιος αγαπά ή όχι μερικές ακόμα σειρές του FOX, η σημαντικότητά τους είναι δεδομένη. Αν δεν μπήκαν στη δεκάδα μας, εξακολουθούν να δικαιούνται μια θέσης στην ιστορία.
- «Ally McBeal» (απολύτως διαφορετικό γράψιμο από τον Ντέιβιντ Κέλι, έκανε την Καλίστα Φλόκχαρτ σταρ για μισή δεκαετία, ξεχώρισε για το περασμα του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, τελικά έμεινε στην ιστορία ως η σειρά που σκότωσε το φεμινισμό)
- «American Idol» (ακαταμάχητο format της επιτυχίας στο τομέα του talent reality show)
- «Dollhouse» (άνιση σειρά επιστημονικής φαντασίας με μεγάλες φιλοδοξίες και ερωτήματα γύρω από την ταυτότητα και την ψυχή)
- «Family Guy» (ποπ χιούμορ με ημερομηνία λήξης αλλά μεγάλο κοινό, και περιστασιακές ξεκαρδιστικές περιπτώσεις)
- «Glee» (φιλόδοξο μιούζικαλ που έγινε φαινόμενο των charts και του zeitgeist πριν καταφέρει να εξαντληθεί όσο γρήγορα εξερράγη)
- «Malcolm in the Middle» (άλλη μια ανορθόδοξη οικογενειακή κωμωδία, που μας σύστησε τον Μπράιαν Κράνστον σε κωμικό ρόλο, πριν γίνει ο Γουόλτερ Γουάιτ)
- «Melrose Place» (spin-off του «Μπέβερλι Χιλς» που περιέργως έχει γεράσει καλύτερα, και του οποίου οι υστερικές camp κορυφώσεις παραμένουν μνημεία στην ιστορία της σαπουνόπερας)
- «Party of Five» (συχνά συγκινητικό και ζεστό νεανικό/οικογενειακό δράμα 2-σε-1, κατάφερε να μας συστήσει τηλεοπτικές φάτσες που τόσα χρόνια μετά, ακόμη αρνούνται να εξαφανιστούν παντελώς)
Οι 7 καλύτερες που έφυγαν νωρίς
Το FOX όπως αναλύσαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος, είναι ένα δίκτυο που χάρη και στη διάθεσή του για πειραματισμό, έβγαζε συχνά στον αέρα σειρές πιο περίεργες, που δεν έκαναν γκελ με το ευρύ κοινό. Γι’αυτό και, περισσότερο από κάθε άλλο κανάλι, το FOX έχει μια πλούσια συλλογή των λεγόμενων brilliant-but-cancelled, σειρών δηλαδή που αγαπήσαμε πολύ και κράτησαν λίγο. Αυτές είναι 7 εξ αυτών που κόπηκαν στην πρώτη τους σεζόν.
- «The Adventures of Brisco County, Jr.» (πριν το «Firefly», μια πιο ελαφρά προσέγγιση στη μίξη γουέστερν και επιστημονικής φαντασίας, με τον Μπρους Κάμπελ σε μεγάλα κέφια)
- «The Ben Stiller Show» (κωμωδία με βάση σκετσάκια, αποτέλεσε εφαλτήριο καριέρας για μερικούς από τους καλύτερους σημερινούς γραφιάδες)
- «Lone Star» (κράτησε μόλις 2 επεισόδια, μόλις 2 ρε FOX, αλλά η υπόσχεση και μόνο από αυτό τον συναρπαστικό πιλότο ήταν αρκετή για να μας κάνει να το θυμόμαστε για πάντα)
- «Terminator: The Sarah Connor Chronicles» (ποτέ δεν υπήρξε απόλυτα σίγουρο για το τι θέλει να κάνει, όμως είχε στιγμές φοβερού storytelling, εκμεταλλευόμενο πολύ συχνά τις δυνατότητες του μέσου, αναπτύσσοντας ένα πολύ ενδιαφέρον καστ και μια περιπέτεια αργής καύσης αλλά με συναρπαστικούς επι μέρους σταθμούς)
- «The Tick» (σάτιρα κόμικ ευαισθησιών και ενός χιούμορ που ήρθε καμιά δεκαετία νωρίτερα από ό,τι έπρεπε)
- «Undeclared» (ο Τζαντ Άπατοοου στη φυσική συνέχιση του «Freaks and Geeks»)
- «Wonderfalls» (από τον δημιουργό του «Pushing Daisies», πριν από εκείνη τη σειρά, ένα χιπ παραμύθι για μια κοπέλα που κάνει καλύτερες τις ζωές των γύρω της εκτελώντες ντιρεκτίβες που λαμβάνει από τα πλαστικά ζωάκια γύρω της, με τα οποία μπορεί να κουβεντιάζει)
Και φυσικά, η ιστορία συνεχίζεται.
