Κάθε μέρα για όλο τον Δεκέμβριο, το Flix θα θυμάται τις πιο σημαντικές, πιο απολαυστικές, πιο σαχλές, πιο ξεχωριστές λεπτομέρειες της χρονιάς που φεύγει, μέσα από σκηνές, εικόνες, ατάκες, πρόσωπα, επεισόδια.
Πιθανά spoilers για τα πάντα.
H ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ SCIFI
Του καναλιού εννοώ. Το δίκτυο που κάποτε μας έδωσε το «Battlestar Galactica» αλλά έπειτα απαρνήθηκε την ταυτότητά του γυρνώντας το σε ένα rebranding που θύμιζε απορρυπαντικό (SyFy το νέο όνομα… για κάποιο λόγο) και με προγραμματισμό γεμάτο generic φτηνές σειρές, ριάλιτι με παλαιστές, και σάπιες ταινίες περιχαρώς συνειδητοποιημένες ως προς την trashίλα τους («Sharknado»).
Δεν ξέρω τι έγινε στην πορεία, ίσως κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη, ίσως είδαν ότι το sci-fi είναι πραγματικά το μοναδικό εμπορικό πράγμα στο σύμπαν αυτή τη στιγμή, ίσως ντράπηκαν που μέχρι και το «Parks and Recreation» στην τελευταία του σεζόν έκανε καλύτερο sci-fi από το SyFy, η ουσία πάντως είναι ότι ξαφνικά μια ωραία μέρα του 2015 το κανάλι του «Battlestar Galactica» πόνταρε ξανά στο είδος.
Είναι το πιο θριαμβευτικό comeback story του 2015 (πιο θριαμβευτικό κι από του «Good Wife» ή, ξερωγώ, της Λίντα Καρντελίνι) κι αυτές οι σειρές είναι ο λόγος.
«The Expanse»
Λίγο πριν το τέλος του 2015 η σειρά που εκπροσωπεί απόλυτα όλα τα παραπάνω ξεκίνησε την 1η σεζόν. Βασισμένο σε σειρά βιβλίων, το «Expanse» κάνει απόλυτα σαφή τη διάθεση για επιστροφή σε ένα εμπνευσμένο από το «Battlestar Galactica» storytelling: Πολιτικό, με θαυμάσια κοσμολογία και ένα μεγάλο καστ χαρακτήρων που εκπροσωπούν διαφορετικούς κόσμους κι έχουν διαφορετικά κίνητρα.
Ο Τόμας Τζέιν παίζει έναν αστυνομικό που ερευνά την εξαφάνιση μιας κοπέλας στη ζώνη των αστεροειδών όπου, στο μέλλον, παράγεται στην ουσία όλη η εργασία και τα υλικά αγαθά. Πίσω στη Γη, η Σόρε Αγκντασλού στο ρόλο επιφανούς μέλους των Ηνωμένων Εθνών προσπαθεί να μάθει σημαντικές πληροφορίες δίχως να τη νοιάζει αν θα περάσει τα νομικά και ηθικά όρια, προκειμένου να διατηρήσει την ειρήνη ανάμεσα στη Γη και τον Άρη. Η Γη στο μέλλον του «Expanse» μπορεί να μοιάζει με το ιδανικό, πολυπολιτισμικό μέλλον που ονειρευόμαστε, όμως τα πάντα έρχονται με κόστος.
Καλό καστ, πολύ δυνατή παραγωγή, σκηνές σεξ σε μηδενική βαρύτητα, και άψογη εξισορρόπηση ανάπτυξης μυθολογίας πάνω σε ένα πατροπαράδοτο μυστήριο εξαφάνισης που αποκαλύπτει νουαρίζουσες πινελιές μιας συνωμοσίας που απειλεί μια ισορροπία εξαρχής ασταθούς.
«Killjoys»
Σοβαρά «Firefly» vibes με αυτή την Καναδική συμπαραγωγή, για ένα τριμελές πλήρωμα κυνηγών κεφαλών που προσπαθούν να παραμείνουν αφοσιωμένοι στις αποστολές τους χωρίς να γίνουν πιόνια ανώτερων, κρυφών δυνάμεων αλλά, ναι, μαντέψτε. Κάθε χαρακτήρας κρύβει το θανάσιμο μυστικό του, όλα μπλέκουν πανέμορφα στα τελευταία 2-3 επεισόδια δημιουργώντας μια απολαυστική διαστημική περιπέτεια με πρώτη μούρη την συναρπαστική Ντατς της Χάνα Τζον-Κέιμεν. Κι άλλο.
«Dark Matter»
Επίσης Καναδική παραγωγή που τσίμπησε το SyFy για καλοκαιρινό αδελφάκι του «Killjoys». Το πλήρωμα ενός σκάφους ξυπνά χωρίς κανείς τους να έχει την παραμικρή ανάμνηση του ποιος είναι- ονομάζουν εαυτούς 1 ως 6 και προσπαθούν να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από το «Total Recall»-ικό τους μυστήριο. Και ανατροπές και δράση και πάμφτηνα εφέ, γοητευτικότατο με τον τρόπο του, και στην τελική άμα λιώνεις τον Αύγουστο και θες κάτι να δεις ενώ διαλύεσαι στον καναπέ, τι θα δεις, το «Rectify»; Το «Dark Matter» και το «Killjoys» θα δεις. Και το «O.C.» φυσικά, που κι αυτό sci-fi είναι υπό μια έννοια.
«Childhood’s End»
Επιστρέφοντας στις παραγωγές του δικτύου, μια από τις αποστολές του νέου διευθυντή προγράμματος στο πλαίσιο του ευρύτερου «ας πάψουμε να παίζουμε σκουπίδια» σκοπού ήταν να φέρει ένα κάποιο πρεστίζ με τις νέες παραγωγές. Κι έτσι αυτό που θα δούμε από το SyFy είναι μια σειρά από διασκευές κλασικών έργων επιστημονικής φαντασίας εκ των οποίων το βιβλίο του Άθρουρ Κλαρκ είναι το πρώτο.
H μίνι σειρά 3 επεισοδίων (της μιάμισης ώρας το καθένα) κάνει όσο καλή δουλειά μπορεί πρακτικά να γίνει πάνω σε ένα έπος που απλώνει την αφήγησή του σε βάθος δεκαετιών και διαπραγματεύεται τρομερά σπουδαίες ιδέες φιλοσοφίας και ηθικής. Ξεκινώντας από την ειρηνική εισβολή ενός εξωγήινου που επιβάλει μια επί Γης ουτοπία, η σειρά αρχικά εξερευνά τις κοινωνικές συνέπειες ενός τέτοιου δεδομένου (από βίαιες αντιδράσεις μέχρι την ίδρυση της Νέας Αθήνας, όπου επιβιώνει ένας κόσμος όχι ευθυγραμμισμένος, όχι τέλειος, μα με τέχνη, με προβληματισμούς, με άγχη, με επιστημονική περιέργεια) και ακολουθεί, δίχως να εστιάζει σε κάποιον αληθινό πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, την συλλογιστική ως το φυσικό της αποκορύφωμα, σε ένα φανταστικό φινάλε ιδεών.
(Το ότι η σειρά προσπαθεί κατά τόπους να δημιουργήσει ενδιαφέροντες ψευδο-πρωταγωνιστές με άνισα αποτελέσματα δε θα το κρατήσουμε εναντίον της. Κυρίως επειδή οι ιδέες επιβιώνουν.)
«The Magicians»
Και κλείνουμε με την πρώτη υπόσχεση του 2016, μια σειρά που το κανάλι έφτιαξε όταν κάποιος είπε, «Ξέρετε αυτό το Χάρι Πότερ που λένε όλοι; Μήπως να κάναμε κάτι τέτοιο ξερωγώ;» Και έκαναν, και είναι υπέροχα, αναπολογητικά, φανταστικά cheesy και απολαυστικό. Ένα σχολείο μάγων, εκλεκτοί, χαρίσματα, ξόρκια, πάλη του ήρωα ανάμεσα στον μαγικό και τον πεζό κόσμο στον οποίο μεγάλωσε, και ένας ψαρωτικός αντίπαλος που μπουκάρει στο, εχμ, ας το λέμε Χόγκουαρτς με απρόσμενη ευκολία. Θα μας απασχολήσει ξανά.
Τηλεοπτική ανασκόπηση 2015:
- Best of TV 2015: Η καλύτερη μίνι σειρά
- Καλύτερο Ξενόγλωσσο
- Η σειρά που έκοψε ο δημιουργός της
- Οι καλύτερες μάχες
- Η πιο ανατριχιαστική στιγμή
- Καλύτερο κινηματογραγικό homage
- Οι καλύτεροι τίτλοι αρχής
- Το μεγαλύτερο comeback
- Τα 5 καλύτερα series finale
- Ο καλύτερος πιλότος
- Βραβείο φιλοζωικής
- Τα 12άρια της Eurovision
- Η σειρά που έκοψε ο δημιουργός της
- Το καλύτερο season finale
- Το crossover που δε ζήτησε κανείς
- Καλύτερος παρουσιαστής late night
- Καλύτερος β' χαρακτήρας
- H κατάταξη των Shondaland σειρών
- Όταν ο Τζον Όλιβερ τα έβαλε με τη FIFA
- Οι καλύτεροι μη-θάνατοι
