Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
Η Τρίτη ήταν η μέρα όπου ο Ρόμπερτ Πάτινσον κι ο Τσάρλι Χάναμ συναγωνίστηκαν για τα πιο ωραία μάτια, η Κατρίν Ντενέβ έδειξε το κομψό τατουάζ της κι ο Ακι Καουρισμάκι τραγούδησε στα φινλανδικά!
Η Τρίτη ήταν η μέρα όπου ο Ρόμπερτ Πάτινσον κι ο Τσάρλι Χάναμ συναγωνίστηκαν για τα πιο ωραία μάτια, η Κατρίν Ντενέβ έδειξε το κομψό τατουάζ της κι ο Ακι Καουρισμάκι τραγούδησε στα φινλανδικά!
Οι Βερολινέζικες μέρες μιας νεαρής αυστραλέζας, μεταμορφώνονται σε εφιάλτη όταν ο γοητευτικός Γερμανός που γνωρίζει τυχαία αποδεικνύεται επικίνδυνος.
Αυτή η καυστική, πικρή κοινωνική σάτιρα, μπορεί να μην είναι αληθινά ξεχωριστή, μα δεν παύει να είναι απολαυστική και πετυχημένη.
Είναι cool, είναι ρετρό, έχει την οξυδέρκεια και το χιούμορ που σπάει κόκκαλα. Είναι μια ταινία του Ακι Καουρισμάκι και στο δικό του σύμπαν κερδίζει πάντα το αδύναμο, το καλό και το ροκ εν ρολ.
Ο Λούκα Γκουαντανίνο («Call Me by Your Name») έφερε μαζί του τον ιταλικό ήλιο, ενώ η Σάλι Πότερ («The Party») τα... τσούγκρισε με το Brexit.
Η ιστορία ενός πληρωμένου δολοφόνου που έχει μια δεύτερη ευκαιρία μέσω της... μαγειρικής, ή κάτι τέτοιο, δεν ακολουθεί καμιά απολύτως συνταγή.
Δεν είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτα στην ιστορία. Το πρόβλημα είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτα στους χαρακτήρες.
Μετά το «Immigrant», ο Τζέιμς Γκρέι αφηγείται μια ιστορία ανακάλυψης ενός άλλου «νέου κόσμου», με την ίδια αυστηρή, παλιομοδίτικη αισθητική και ιδεολογία.
Ο Λούκα Γκουαντανίνο κάνει μια ακόμη ταινία γεμάτη ήλιο και Ιταλία, μα αυτή τη φορά και γεμάτη ζωή κι όλα όσα αυτή συνεπάγεται.
Η χθεσινή μέρα ανήκε δικαιωματικά στην ταινία του Σεμπαστιάν Λέλιο «Una Mujer Fantastica» και στην σπουδαία πρωταγωνίστριά του Ντανιέλα Βέγα.
Η σκηνοθέτης του «Κάν'το Οπως ο Μπέκαμ» παρουσιάζει ένα δια-θρησκευτικό ρομάντζο στην Ινδία του εμφυλίου του '47, με φόντο τον Λόρδο Μαουντμπάτεν, το σπίτι του και τις εκατοντάδες αξιολάτρευτους υπηρέτες του.
Η διακεκριμμένη και υποψήφια, παλιότερα, για Οσκαρ σκηνοθέτης από την Πολωνία παρουσιάζει τη χειρότερη ταινία της, ενδεχομένως και τη χειρότερη του φετινού Διαγωνιστικού Τμήματος της Berlinale.
Ο Χιλιανός σκηνοθέτης του «Gloria» έκανε πάλι το θαύμα του, πλάθοντας μια ακόμα ηρωική γυναίκα που αναζητά την ευτυχία σε πείσμα της στενοκεφαλιάς.
Τι μπορεί να προσθέσει στην ιστορία και την μυθολογία του Καρλ Μαρξ μια βιογραφική ταινία; Οχι πολλά.
Με αφορμή τη Berlinale που τρέχει αυτές τις μέρες, κοιτάμε πίσω σε δέκα από τα κορυφαία βραβεία του Φεστιβάλ Βερολίνου που αξίζει να ανακαλύψετε.
Η Berlinale τιμά τον Τζέφρι Ρας κι εκείνος, στο «Final Portrait» του Στάνλεϊ Τούτσι, επιδεικνύει πώς κανείς μπορεί να τρώει και να πίνει τέχνη.
Δέκα χρόνια μετά το «Blind Date», ο Στάνλεϊ Τούτσι σκηνοθετεί ξανά, αυτή τη φορά κρατώντας μεγεθυντικό φακό μπροστά στην ανασφάλεια του καλλιτέχνη (αλλά όχι τη δική του).
Ο,τι ξεκινά ως διασκεδαστική αλλά κι αιχμηρή σάτιρα της εποχής, παρατραβά τα ατού του για να καταλήξει σε μια φλύαρη φαρσοκωμωδία.
Γυρισμένη στο Κονγκό από τον Αφρικανικής καταγωγής σκηνοθέτη, η ταινία του Αλαιν Γκομί έχει ανθρωπιά και τοπικό χρώμα, αλλά όχι ακριβώς πρωτοτυπία.
Στον ρυθμό του «T2 Trainspotting» 20 χρόνια μετά, το Φεστιβάλ Βερολίνου μας θυμίζει πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος.