Ο Ραούλ Πεκ εικονογραφεί την περίοδο που έβαλε τις βάσεις στον μύθο και τον τρόπο σκέψης του Καρλ Μαρξ, ξεκινώντας στα 1844 όταν αναγκάζεται να βρεθεί εξορισμένος και φτωχός στο Παρίσι μαζί με την γυναίκα του Τζένι. Εκεί θα γνωρίσει τον Φριντριχ Ενγκελς γόνο βιομηχανικής οικογένειας που έχει ήδη αρχίσει να παίρνει αποστάσεις από την τάξη του. Μέσα από την φιλία τους και την ανταλλαγή ιδεών οι δύο άντρες θα οριοθετήσουν την φιλοσοφία και την κοσμοθεωρία τους, θα θέσουν τις βάσεις για την επανάσταση που θεωρούν ότι οφείλει να έρθει.
Το φιλμ θα τους ακολουθήσει –με έμφαση στον Μαρξ- στην πορεία τους μέσα από αντιξοότητες και την ιδεολογική τους ωρίμανση, την είσοδό τους στην Ενωση των Δικαίων που θα γινόταν στην πορεία η Ενωση Κομμουνιστών καθώς και στην συγγραφή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Στιγμές που ακόμη κι αν δεν ήταν ίσως σαφές στην εποχή τους –αλλά στην ταινία μοιάζει να ήταν ξεκάθαρο για τους δύο άντρες- έμελλαν να αλλάξουν όχι μόνο το πρόσωπο της Ευρώπης μα ολόκληρο τον κόσμο.
Εν τούτοις «ο Νεαρός Καρλ Μαρξ» δεν πετυχαίνει να μεταφέρει αυτή την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στην οθόνη. Καλοφτιαγμένο με έναν ξεκάθαρα κλασικίζοντα τρόπο που θυμίζει μια αξιοπρεπή παραγωγή της γερμανικής τηλεόρασης, θα ήθελε να είναι την ίδια στιγμή να δώσει ζωή τόσο στους ανθρώπους όσο και στις ιδέες τους.
Ομως ποιος στ΄αλήθεια χρειάζεται να δει τον Ενγκελς να φλερτάρει μια πανέμορφη και γεμάτη δύναμη Ιρλανδέζα εργάτρια και γιατί θα θέλαμε να δούμε τον Μαρξ να κάνει έρωτα με την γυναίκα του, ειδικά όταν οι βιογραφικές στιγμές μοιάζουν να με απλή γαρνιτούρα που κάνει το πιάτο πιο ευπαρουσίαστο, αλλά όχι απαραίτητα πιο «θρεπτικό». Πόσο μάλλον όταν η εικονογράφηση της εποχής και της ζωης των ηρώων ωχριά μπροστά στον πλούτο και την επαναστατικότητα των ιδεών τους -για την οικονομική ανισότητα, τις εργασιακές συνθήκες, την παιδική εργασία- μοιάζουν επίκαιρες ακόμη και σήμερα. Αντίθετα από την παλιομοδίτικη κινηματογραφικά και άχρωμη ταινία που τις πλαισιώνει.
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
Tags: berlinale 2017, ραούλ πεκ
